အထူးလုပ်ကြံရေးသမတစ်ယောက်ရဲ့ စာမျက်နှာသစ်

အပိုင်း (၁၃၆ + ၁၃၇)

ရှန်အန်းသည် ကိစ္စကို တတ်နိုင်သမျှ မြန်မြန် ဖြေရှင်းချင်လေသည်။ သူတို့သည် စာမေးပွဲခန်းသို့ အလောတကြီးသွားရအုံးမည်။ အချိန်လည်း တော်တော်လင့်နေပြီ။ သူတို့ အခုနေ သွားနိုင်ခဲ့လျှင် စာမေးပွဲခန်းမသို့ အချိန်မီရောက်နိုင်လိမ့်မည်။

ရှန်အန်း၏စကားကို ကြားလိုက်သည်တွင် လူထွားကြီးက ရှန်ယွဲ့နှင့်ရှန်ချန်တို့ကို ကြည့်လိုက်၏။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် ချောမောကြီး brandတံဆိပ် အင်္ကျီကို ဝတ်ထားကြသည်။ သူတို့သည် လယ်သမား၏ကလေးများနှင့်မတူဘဲ လူချမ်းသာမိသားစုက ကလေးများနှင့် တူနေတော့သည်။

ကလေးတွေက အဲလောက်ချမ်းချမ်းသာသာ ဝတ်ထားပေမယ့် အဖေကတော့ ယွမ်၂၀၀ပဲ ထုတ်ပေးတယ်။ ဘယ်သူမှ ယုံမှာမဟုတ်ဘူး။

လူထွားကြီးက ဒေါသထွက်သွားပြီး ရှန်အန်းကို ပါးရိုက်လိုက်တော့သည်။

" ငါ့ကိုများ လိမ်ရဲတယ်ဟုတ်လား၊ ခင်များမိသားစုက ငွေမရှိဘူးလို့ ပြောတယ်ဟုတ်လား၊ ခင်များက ဆောက်လုပ်ရေးဆိုက်မှာ အလုပ်လုပ်ပြီး မင်းတို့က ဒီလိုဝတ်စားထားတယ်လား၊ ကျုပ်ကို အရူးလုပ်ဖို့ လွယ်တယ်လို့များ ထင်နေတာလား"

ဒီပါးရိုက်ချက်က အားလုံးကို သတိအနေအထားဖြစ်သွားစေတော့သည်။ ရှန်ယွဲ့နှင့် ရှန်ချန်တို့ပင် တားချိန်မရလိုက်ချေ။ ရှန်အန်းလည်း တော်တောနာသွားလေသည်။ သူ့တွင် အမှန်ပင် ငွေသည်လောက်သာ ရှိလေသည်။

ရှန်အန်းက ငွေမထုတ်ပေးချင်ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် လူထွားကြီးက သူကိုယ်တိုင် ရှာချင်သွားတော့သည်။

သည်အခိုက်တွင် ရှန်ချန်က သူ့ကို မြန်မြန်တားလိုက်၏။ နောက်ဆုံးတွင် သူ သိမ်ထားသည့် ငွေတစ်ထပ်လုံး ထွက်ကျလာတော့သည်။ ရှန်ယွဲ့ကို သူ့ကိုပစ္စည်းဝယ်ရန် ပေးထားသည့် ငွေများပင်။ ယွမ် ၁၀၀၀ လောက်ရှိလေသည်။

လူထွားကြီးက မျက်လုံးထဲတွင် တဖိတ်ဖိတ်တောက်နေသည့် အကြည့်ဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်က ငွေများကို ကြည့်လိုက်လေသည်။ သူသည် သူတို့ကို လူချမ်းသားမိသားစုက ကလေးများဟု ခန့်မှန်းလိုက်ပြီး ရှန်ချန်ဆီမှာ လုယက်ချင်သွားတော့သည်။