One Word to Forever

Twenty five

Narrator:

Nakatulog na si Gino sa tabi ni Claire.

Ilang oras matapos maopera si Claire, sa wakas nagising na ito. Agad din naman nagising si Gino ng gumalaw ang kamay ni Claire.

"Claire, gising ka na."

Hindi napigilan ni Gino na mapayakap sa kaibigan dahil sa sobrang tuwa na ligtas na si Claire.

"Hindi ba dapat magkikita tayo? Bakit bigla akong nandito sa hospital at ang sakit ng ulo ko."

"Unfortunately, may lalaki akong nakitang nakasunod sa 'yo tapos bigla ka niyang binaril sa ulo. Hindi ko na siya sinundan dahil inuna ko kalagayan mo dahil kailangan mong mabuhay."

"Napakawrong timing naman ng nangyari."

Sa paggising ni Claire ay 'yun naman ang saktong pagdating nila Georgina at Jack.

"Mama?" Napaiyak na lang si Georgina nang makita ang kalagayan ng mama nito.

Niyakap niya ito ng mahigpit.

"Huwag ka ng umiyak. Okay na si mama, ligtas na. Need ko na lang ng recovery."

"Sobrang nag-alala po kami sa 'yo. Bakit ka nga po pala umalis ng bahay ng gabi?"

Claire, tried to recall what happened but she can't remember anything.

"Hindi ko na maalala."

"Tito, nakita niyo po ba kung sino bumaril kay mama?"

"Hindi e. Lahat kasi ng suot niya black kaya mahirap makilala. Mabuti na lang po nandiyan kayo. Salamat sa pag-alaga kay mama."

"You know what I can do for your mom. BTW sino kasama mo pumunta rito."

"Si papa po."

"Papa?" Claire, repeated what she heard.

"Opo. Si tito Jack."

"Jack? Who is he? Bakit parang hindi ko siya maalala? Nasaan siya?"

Tinawag siya ni Georgina si Jack para pumasok.

"Tito, tawag ka po ni mama. Sabihin mo na lang po na asawa ka niya mukhang hindi ka po niya maalala."

"Sigurado ka ba riyan? Opo, tito para hindi na siya mag-isip pa ng kung ano-ano."

Sumang-ayon na lang din si Jack sa ideya ni ng anak.

"Ma, si papa po." 

"Papa? Bakit hindi ko siya maalala?"

"Mabuti pa po siguro tanungin natin ang doctor."

"Ako na tatawag sa doctor." -Gino

Lumabas si Gino para tawagin ang doctor.

"Doc, bakit ganoon? Posible ba na makalimot ang pasyenteng nabaril sa ulo?"

"Actually, yes. I forgot to tell you. Malaki ang chance na magka-amnesia ang isang taong nabaril at naoperahan sa ulo. BTW, gising na ba ang pasyente?"

"Yes, doc."

Bumalik na sina Gino at ang doktor sa room ni Claire.

"Kamusta pakiramdam mo? I heard na may mga taong hindi mo maalala?"

"Medyo masakit pa ulo ko, siguro dahil sa opera. And yes, yung kasama ng anak ko hindi ko maalala."

"It's normal na hindi makakilala ng tao for now dahil nga natamaan ng bala ang utak mo. Pero luckily you're saved."

"Thank you for doing that. Thank you for saving my life in danger."

"It's my pleasure to save someone's life. You're still lucky kasi nag-flat line ka na sa mga oras na inooperahan ka namin. Pero lumaban ka talaga. You're a fighter."