ශ්වේත අග්නි [yizhan/yoonmin]

chapter 11

"මොකද අප්පේ...අද අයියන්ඩිගෙ කතා පෙට්ටිය වැහිලා?"

"ම්හු.."

අහිංසා ආන්ටිත් ටවුන් එකට ගීපු නිසා මං වලව්වට වෙලා හිටියෙ පුදුම කම්මැලිකමෙන්. ආදියා කියලා එකෙක් හිටියට මොකද මං උන්නාද මලාද ගානක් නෑ ඒ යකාට. ඉතින් ඒ නිසාම මං සියොත් මල්ලියාවත් අඩගහගෙන ගමේ ඇවිදින්න ගියා.

"අයියන්ඩී...උඹලා හොදින් නේද? කව්ද මයෙ අයියන්ඩිගෙ හිත බින්දේ?"

"සියොත්... ඔහෙටත් මාව ඔල්මාද බඩුවක් වගේ පේනවද මල්ලි?"

ඒගමන අතේ තිබුන දාස් මලක පෙති කඩ කඩ උන්නු මම එකපාර මග නතර වෙලා සියොත් මල්ලිගෙන් අහද්දි ඒකා වේගෙන් ඔලුව දෙපැත්තට වැනුවා 'නෑ' කියන්න.

"ඒකනේ... මං ඔල්මාද බඩුවක් නෙමෙයිනෙ... එහෙම්  නෑනේ...එහෙම නෑ නේද?"

"එහෙම නෑ අයියන්ඩි. සෘශි අයියන්ඩි තමයි මට මේ ගමේදි මුණගැහුන කරුණාවන්තම මනුස්සයා."

සියොත් මල්ලියා හුරතල්කමට කට හද හද කියද්දි මං ඒකාව ඇදලා අරන් ඔලුව අතගෑවා. බලන්න අනේ මේ පොඩි එකා කොයිතරම්නම් බුද්ධිමත්ද?

"ඒකනේ මල්ලියො... බලන්නකො සුදූ.. එක නිර්වායු විශමපෝශී ප්‍රාග් න්‍යාශ්ටික මුඩුමයෙක් ඔයාගෙ සෘශී අයියන්ඩිට ඔල්මාද බඩුවක් කිව්වනේ."

"එකාව මරන්ඩ එපෑය අයියන්ඩි."

මරන්න හරි ඒකා ඉන්න එපැයි. කොහෙද උදේ පාන්දරම ගිහින් තියෙන්නෙ ඔය. පැදුරටත් නොකියම. මටනම් පුදුම කේන්තියි අනේ.

හාමු පකයා මට වහ වැටිලයි කියලා නොතේරෙන්න මං කොන්ඩේ බැදපු චීනෙක් නෙමෙයිනෙ. ආපු දවස් දෙක තුනේ ඉදන්ම ඒකා අල්ලපු ලයින් එක මට යස අගේට වැටහුනා. මොකෝ මේවා මට නුපුරුදු දේවල්ද. ඇත්තටම අනේ මේ රටේ අනිත් කොල්ලො කෙල්ලො පව් කියලත් හිතෙනවා වෙලාවකට. යන යන තැන හැම එකාම වශී වෙනවනේ මට.

නොමල ගේකින් අබ මිටක් හොයන එක ලේසියි සගෝ මේ සෘශීට වශී නොවුන කොල්ලො කෙල්ලො හොයනවට වඩා. How sad මොනවා කරන්නද ඉතින් ඒකටත් ලැබීම තියෙන්න ඕන.

ඒත් ඉතින් හාමු පකයාගෙ කන්ෆෙස් එක නම් අන්තිමයි. මට එච්චර අපහාස කරලා ආදරය ප්‍රකාශ කරපු පලවෙනි මනුස්සයා ඒකා. කැත නැතුව මට ඔල්මාද බඩුවක් කියපු හැටි විතරක්. අනේ ඕකාගෙ කාර් එකේ රෝද පහේම හුළං පලයම්. ස්පෙයා වීල් එකෙත් එක්කම.