ශ්වේත අග්නි [yizhan/yoonmin]

chapter 10

සඳ හා නැගී..
තරුවක්ව ළඟ ඉන්න
හිරු හා දිලී..
කුසුමක්ව පිබිදෙන්න
සිත හා බැඳී..
මගේ ලෝකේ මට ළංව සැමදාම සනසන් ළදේ..

පින්බර සුදු ළඳුනේ.. නෑ මා හඬවන්නේ ළංවූ බැඳි ආදරෙන්

පින්වන්තියේ මාගේ ප්‍රේම කතාවේ..
ඇයිදෝ මට පෑවේ මල් මදහාසේ.. දෑස සලා..
සිත යට කෝල කතා
රූප ශ්‍රීයා..
මා සිත උමතු කළා

මං උන්නෙ වලව්වෙ කුඹුරුවලටත් එහයින් ඇළ පාරේ තිබුන කලු ගලක් උඩ ඉදගෙන පද පෙලක් මුමුණන ගමන්. ඇළපාර තිබුනේ ගමේ කෙළවරට වෙන්ඩ වෙද්දි ඇළේ වතුර ගලන හඩ, කුරුල්ලන්ගෙ ගීත නාද හැරුනම මිනිස් පුලුටක්වත් පේන මානෙ නොවුන නිසාමද මන්දා මං මෙතනට හුගක් ආස කලා.

ගිටාරෙත් උකුල උඩ තියාන වතුර මත තිබුන මගේම ප්‍රතිබිම්බේ දිහා බලා උන්නු මං දැක්කා මට පිටිපස්සෙන් වගේ තම මූණක් මතු වෙනවා. ඒත් මං ඒ මූන නොදැක්ක ගානට ඈතින් පේන නකල්ස් කදුවැටිය දිහාවට ඇස් යැව්වා.

"ප්පුං..චි.. හාමු.."

"ආ..සියොත් මොකද මේ පැත්තෙ?"

"මං... පැලේ ඉද්දි දැක්..කා පුංචි හාමු මේ දි..හාවට එනවා.... ගිටාරෙත් අරගෙන."

ඒකලා එහෙම කියලා වැලි පොලොවෙම වාඩි වෙන්ඩ ගියා.

"එනවා ගල උඩට! "

"මෙතන හොදයි පුං..චි හා..මු"

වැලි පොලොව ඇගිල්ලෙන් හාර හාර බිංකුන්ඩෙක් වගේ ඒකලා එහෙම කියද්දි මං ඒකා දිහාවට ඇස් ලොකු කරලා ඔරොප්පු බැල්මක් දැන්මම ඒකා සද්ද නැතුවම ඇවිදින් ගල උඩ වාඩි වුනා.

සඳ හා නැගී..
තරුවක්ව ළඟ ඉන්න
හිරු හා දිලී..
කුසුමක්ව පිබිදෙන්න
සිත හා බැඳී..
මගේ ලෝකේ මට ළංව සැමදාම සනසන් ළදේ..

සියොත් මා දිහා බලන් ඉද්දිම මං ආයෙම කලින් සින්දුව මුමුණන්න පටන් ගත්තා ගිටාරයත් එක්කම.

"පුංචි හා..මු..."

"කියන්ඩ සියොත්"

"ලි..හංසා නෝනා..නම් හරි වාසනාවන්තයි."

ඉදලා හිටලා වචනයක් කතා කරන සියොත් මේ වගේ වෙලාවක මං අකමැතිම මාතෘකාවක් ඇදලා ගද්දි මට ලාවට වගේ කේන්තියක් ආවත් මං ඒක නොපෙන්නා උන්නා.