R.W. | Harry Potter

18-at hospital

Vote atıp yorum yapmayı unutmayın,
keyifli okumalar diliyorum herkese.

"Artık hastanın dinlenmesi gerekiyor. Lütfen herkes dışarı."

"Madam Pomfrey, ben kalırım."

"Bende."

"Pekala, ikiniz hariç burayı boşaltın lütfen. Burası bir hastane, büyük salon değil!"

Gürültülerin azalmasıyla birlikte kendime gelmiştim. Anında omzumda hissettiğim acıyla kaşlarımı çattım ve gözlerimi açtım. Etraf çok parlaktı, Hermione ve abim yatağımın yanındaki sandalyelerde oturuyorlardı. "Madam Pomfrey, uyandı." dedi Hermione büyük bir sevinçle. "Bizi çok korkuttun, iyi misin?" abim konuştuğunda gülümsemeye çalıştım "Evet." "Oh Bayan Rosewood lütfen hareket etmeyin." Madam Pomfrey telaşla yanıma gelmişti "Omzunuz hâlâ çıkık durumda, yavaş yavaş iyileştireceğim sizi." neden hemen şimdi yapmıyordu? Burada zaman kaybetmemeliydim. "Şimdi oturtamaz mısınız? Bu şekilde daha çok acıyor." söylediklerim yalan değildi, inanılmaz bir acı vücuduma yayılıyordu. "Emin olun ki bu şekilde hiçbir yerinizi geri yerine koymamı istemezsiniz. Size böyle bir kötülük yapmayacağım Bayan. Fakat yine de acınız için bir iksir hazırlayabilirim. Bekleyin, birazdan dönmüş olacağım."

Dedi ve hızla yanımızdan ayrılıp perdenin arkasına geçti. "Neler oldu? Maçı kazandık mı? Harry snitch'i yakalayabildi-" "Evet." dedi abim sert bir tonda "Maçı kazandınız ve Potter snitch'i yakaladı. Tabii sen o sırada süpürgenden düşüyordun." son olay aklıma geldiğinde bedenimi bir korku sarmıştı. Eğer o yükseklikten düştüysem başka bir yerimin kırılması kaçınılmazdı. Tam bacaklarıma bakacaktım ki Hermione beni rahatlattı "Merak etme. Sen süpürgenden düştüğün anda Malfoy seni tutmayı başardı," kaşlarımı çattım "Draco mu? Nasıl yetişti ki. Snitch'in peşinde değil miydi?" hatırladığım kadarıyla Harry'de Draco'da benden oldukça uzakta birbirleriyle yarışıyorlardı.

"Draco son saniyelerde snitch'i bırakmıştı," neden? Niye böyle bir şey yapmıştı ki, Harry'e karşı şansı az olabilirdi ama vardı- "Senin gözlerinin kapandığını görünce sana doğru uçmaya başladı. Süpürgenden düştüğün anda da yakalayıp yere getirdi." diye devam ettiğinde olayları anlamıştım. Ona ilk fırsatta teşekkür etmeliydim. "Madam Pomfrey'in dediğine göre acıya dayanamayıp bayılmışsın," diye başka bir konuya geçmişti Hermione "Bu kadar beklememeliydin. Oyundan çıkmalıydın." abime döndüm, tüm yüz hatları gerilmişti. Neye bu kadar sinirlendiğini anlayamıyordum, sadece sakatlanmıştım. Eminim ki Pomfrey beni yarın sabaha bile kalmadan iyileştirebilirdi. "Ama son âna kadar dayandım öyle değil mi? Fark 150'yi geçecekti. Takımımı bırakmak istemedi-" "Florence bu kadar yeter! Çizgiyi geçiyorsun!" diye yükseldiğinde korkmuştum, hâlâ ne yaptığımı bilmiyordum. "Ben burada senin sağlığını düşünürken sen hem bunu, hemde kendini hiçe sayıp Harry için risklere atlıyorsun. Aklını başına al, aptallıklarından kurtul artık." yanlış anlamıştı. Harry için değildi yaptıklarım, veya öyle miydi? Ya kendimi bile bu konuda kandırıyorsam, ya yaptıklarım Harry'nin ilgisini çekebilmek içinse? Hareketlerimi düşünemiyordum, kendi davranışlarımın sebeplerini bilmiyordum ve bu çok acınası bir durumdu.

"Hermione bizi yalnız bırakır mısın?" dedi sonra abim, biraz düşürmüştü tonunu. "Elbette." Hermione ayaklandı fakat gitmedi "Lucas, biraz benimle gelebilir misin? Biliyorum Florence ile konuşacaksın ama iki saniyeden fazla vaktini almayacağım." abim burnundan soluyarak kalktı. İkisi beraber dışarı çıkarken ben aklımı kaybedecektim. O kadar çok cevaplayamadığım soru vardı ki kafamda, ne yapacağımı bilmiyordum. En kötüsü de birazdan Lucas tekrar içeri girdiğinde nasıl bir açıklama yapacağımdı, cevabı kendim bile bilmezken ona ne diyebilirdim veya nasıl inandırabilirdim. Çıkmazdaydım, çok kötü hissediyordum kendimi.