Deceive Me

Chapter 59

“Now, you are smiling like a creep.” Ito nanaman po ang kaniyang multiple personality, joke.

“Good Morning!” I greeted them. Pasukan nanaman.

“Wow, morning na morning taas ng energy ah.” Ngumiti lang ako at umupo.

“Sige na, kumain muna kayo bago pumasok at magturo.”

“Thank you, wife.” Cassidy said. Nang matapos na kami kumain pumasok na kami. Hindi ako sasabay sa sasakyan niya.

Nang makarating na kami nagpaalam na ‘ko sa kaniya para pumasok sa office ko at nabigla ako sa taong na nandoon.

“You’re here na. Ang comfy ng upuan mo.” at parang umupo na kala mo ay reyna.

Nasanay nalang ako sa kaniya, lagi naman siyang pumupunta rito, talagang gustong gusto akong makuha uli, magtiis siya.

“Ang aga, wala kang gagawin?” I said.

“I cancelled all my errands para puntahan ka here.”

“Baliw ka, trabaho mo yun e.”

“Then?”

“W-wala,” bakit hanggang ngayon intimidated pa rin ako?

“Anyway, baby. Magsisimula na klase mo, you should go, bye.” at nag flying kiss pa habang tinataboy ako palabas.

Lunch break na at nandito kami ngayon sa office, napansin ko na nag order siya.

“Hindi ka ba kakain?” tanong ko sa kaniya.

“Subuan mo ‘ko,” at nagpaawa pa, jusq.

Wala naman akong choice kaya ginawa ko nalang, masaya naman kaming kumain na dalawa, pinag usapan ang mga nangyari nitong pitong taon, like me, hindi rin siya nagmahal ng iba at sinubsob ang sarili sa trabaho.

“Is there still a chance ba?” I heard she asked me. Tumigil naman ako at tinignan siya, nilapit ko ang mukha ko sa mukha niya and I gave her a peck.

“Yes, no doubt.” I said and smiled, she caress my cheeks at tinignan ako sa mata.

“You’re still the same Rain who I love.” she said.

“Sino ba kasing nagsabi na nag bago ako.”

“I thought hindi mo na ‘ko tatanggapin uli.” Napansin kong humina ang boses niya.

“I wouldn't wait for nothing,” I said.

“What are we now? Babalik kana ba?” Her eyes are pleading.

I kissed her softly at tumugon naman siya.

“We already suffered too much. Now you are here, 7 years is already enough. I don't like the chasing games anymore. Ayokong mawala ka uli, Alas. Yes, love. I’m yours, you never lose me.” I said napansin ko na naluluha na siya at niyakap niya ‘ko ng mahigpit

Yes, we suffered too much, now she's here I won't waste any time.

“Let’s finish our food.” I said at masaya namin tinapos ang kinakain namin.

Uwian na at sabi niya sa kanya na ‘ko sumabay kasi may pupuntahan kami. Nang makarating kami sa sasakyan niya medyo dinapuan ako ng antok kaya umidlip muna ako.

Nagising ako dahil may tumatapik sa akin ng marahan. Unti unti kong minulat ang mga mata ko at nakita ko siya na nakangiti.

“We’re here na,” she said in her soft voice.

Tinignan ko ang paligid at napunta kami sa isang bahay. Malaki siya at simple lang.

Pumasok kami sa loob at namangha ako sa ganda.

“Sayo ‘to?” She nodded habang nilalapag ang mga gamit niya.

“Soon, this is ours.” ay, enebe.

Umupo naman kami at napansin ko ang libro sa lamesa.

Parang familiar,

“Di ba I told you na gusto kong magsulat.” Nilabas ko naman ang libro na nasa bag ko, nagulat ako.

“Yes, I am the writer of that story.”

“Sa loob ng pitong taon, sinulat ko ang book na yan. I know na mababasa mo.” Kaya pala familiar.

She smiled at me.

”You are my inspiration while writing that book and I want to finish it, finish with you.” She said, oo nga kaya pala napansin ko na hindi tapos ang libro.

“Pwede mo ba ‘ko tulungan bukas?”

“Why?”

“I’m gonna pack my things and live with you.” I said and smiled.

She hugged me tight.

“This is our home now,” She said.

Home,

I’m now already home.