အထူးလုပ်ကြံရေးသမတစ်ယောက်ရဲ့ စာမျက်နှာသစ်

အပိုင်း (၈၁) ငွေတစ်ခုသာ မျက်လုံးထဲမှာမြင်တယ်

" ဒါ...."

အခြေအနေ မကောင်းမှန်းသိလိုက်ရသဖြင့် ဌာနမှူးက ဆက်ပြီးတွယ်ကပ်ချင်နေသေးသည့် ကျောင်းအုပ်ကြီးကို ဆွဲလိုက်ပြီး လေသံနိမ့်ကာ ပြောလိုက်လေသည်။

" ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်တို့တွေ ရှန်ယွဲ့ရဲ့မိဘတွေကို နားချပြီးပြီ၊ ကျွန်တော်တို့ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်လာကြတောပေါ့"

ထိုအခါကျမှ ကျောင်းအုပ်ကြီးက ရပ်သွားတော့သည်။ သူ၏ ပြုတ်လုဆဲဆဲ ကျောင်းအုပ်ရာထူးကို တွေးလိုက်မိပြီး သူသည် နောက်ပြန်ဆုတ်တော့မည့် ခြေထောက်ကို ပြန်သိမ်းလိုက်ပြီး

" ရှန်ယွဲ့ ဆရာတို့က မင်းကို သုံးနှစ်နီးပါး စာသင်ပေးခဲ့တာလေ၊ သူတို့ ဘာကျေးဇူးမှမရရင်တောင် သူတို့တွေ အများကြီးကြိုးစားခဲ့ကြပါတယ်...."

" ဆရာကြီးက သမီးကို ဟန်လင်းကို ဖိတ်ခိုင်းပြီး ကိုယ်တိုင်လာ ခေါ်ထုတ်သွားစေချင်တာလား" ရှန်ယွဲ့က အေးစက်စက်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့သည်။

ထင်ထားသည့်အတိုင်းပင် သူမထိုသို့ပြောလိုက်သည်နှင့် ကျောင်းအုပ်ကြီးက တခြားလူများက သူကို နားချစရာမလိုပဲ မြန်မြန်ထွက်သွားတော့သည်။ သူသည် ကြောင်ကို တွေ့လိုက်သည့် ကြွက်တစ်ကောင်လို သူ့ချွေးများကို သုတ်လိုက်ကာ ပြောလိုက်၏။

" ကောင်းပါပြီ ကောင်းပါပြီ ကောင်းပါပြီ ဆရာတို့ အရင်ပြန်လိုက်ပါ့မယ်၊ ဒီလက်ဆောင်တွေ ဆရာတွေက ပေးတာပါ၊ သမီး ဒါကိုတော့ လက်ခံပေးမှရမယ်"

" အားလုံးကို ပြန်ယူသွား၊ တစ်ခုမှ မချန်ခဲ့နဲ့" ရှန်ယွဲ့က အေးတိအေးစက် ပြောလိုက်လေသည်။

ဘေးတွင် ရပ်နေသည့် ရှန်မိသားစုတစ်ချို့သည် ရှန်ယွဲ့၏ တစ်ဆက်တည်းလုပ်ရပ်များကြောင်း ကြောင်အ,သွားကြတော့သည်။ အထူးသဖြင့် ဆွန်းလင်သည် ကျောင်းအုပ်ကြီးက ရှန်ယွဲ့ကို တောင်းပန်နေချိန်၌ မယုံကြည်နိုင်သဖြင့် သူမ၏မျက်လုံးများ အကြိမ်ကြိမ်ပွတ်ကာ ကျောင်းအုပ်ကြီးကို ကြည့်ရင်း ဆွန့်အသွားတော့သည်။ သူမသည် အမြင်များမှားနေသလားဟု သံသယဝင်မိလေသည်။