"မကူတာမဟုတ်ဘူးကွ အဲ့မင့်ဖိုးဆီမသွားချင်တာ ရှေ့တစ်ခေါက်ကတောင် မင်းကိုမိန်းမပေးစားဖို့ငါ့ကိုစီစဉ်ခိုင်းနေတာနားအူမတတ်ပဲ"
"ဟုတ်လား"
"ဟုတ်ဆို မိန်းခလေးတွေရဲ့ပုံတွေပါပြပြီးအတင်းရွေးခိုင်းနေတာငါ့သားရ ဒီတစ်ခေါက်လဲအဲ့ဓာတ်ပြားဟောင်းကြီးဖွင့်မှာကျိန်းသေတယ် "
"အဲ့ကိစ္စဒယ်ဒီ့သားကြည့်ပြောလိုက်မယ် ဒယ်ဒီသာဒီမနက်ထွက်ဖို့ပြင်တော့"
"ဒီမနက်"
"ကျွန်တော်အကုန်စီစဉ်ပြီးပြီ ပြန်မယ်လာဒယ်ဒီ "
ဦးမိုးမြင့် လမ်းဆုံးအောင်တောင် လမ်းမလျှောက်ရသားဖြစ်သူ၏ အားကြီးနှင့်ဆွဲခေါ်သည်ကို ခံလိုက်ရတော့သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် ထမင်းစားကာ တောင်ကြီးသို့တတ်ရတော့သည်။
နေ့လည်စာထမင်းစားပြီးသည်နှင့် ထုံးစံအတိုင်း Coffee လေးဖျော်လာပေးသည့်ကောင်မလေးက မျက်မှန်လေးမတပ်ထားတော့ပေ။
"ဟော ဟော .."
"ဟီး အမှိုက်ပုံးအစောကဒီနားထားထားတာမေ့သွားတာ"
အမှိုက်ပုံးကြီးကိုဝင်တိုက်နေသည့်ကောင်မလေးက ကွန့်မြူးကိုပြုံး၍လှမ်းပြောလေသည်။ သေချာသည် ကွန့်မြူး၏မျက်နှာကိုလဲ သေချာမမြင်ရပဲ ရမ်းသမ်းပြုံးပြနေသည်ဖြစ်မည်။ Coffee တွေမှောက်မသွားလို့ တော်သေးသည်ပဲပြောရမည်။
"ဝေဖြိုးသေချာပို့ခဲ့နော် လမ်းမှာလဲဂရုစိုက်"
"ဟုတ်ကဲ့ဥက္ကဌလေး "
နေ့တိုင်းပို့နေကျကို သေချာကြီးထပ်မှာနေသည့်ဥက္ကဌလေးအလိုကျ ငြိမ်၍သာနားထောင်ပေးလိုက်ရသည်။
"ကောင်မလေးအိမ်ထဲဝင်သွားပြီးမှ ပြန်လှည့်လာခဲ့နော် "
"ဟုတ်ကဲ့ "
"သွားသွားရပြီ အပြင်မှာစောင့်နေပြီထင်တယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ဝေဖြိုးလှည့်အထွက် ရွှေကူကဝင်လာလေတော့သည်။ ဒါ့ကြောင့်အပြင်ကပဲစောင့်နေဖို့အတွေးရ၍ ဝေဖြိုးအပြင်သို့သာထွက်ခဲ့တော့သည်။
Part 💭 49 (U)
Start from the beginning
