រឿង ពន្លត់ចិត្តស្អប់ (GL Story)

Part 17

ភាគទី 17

<< ត >>

   “បារម្ភពីខ្ញុំមែនទេ?”សំណួរដែរពិបាកឆ្លើយតបបានចោទឡើងខណៈរាងស្តើងដែរទទួលរ៉ាប់រងក្នុងការឆ្លើយតបមកវិញស្ទើរតែគាំងបេះដូងស្លាប់នៅនិងកន្លែងទៅហើយ ។

   “គឺ...មិន..មែនទេ!ខ្ញុំគ្រាន់ស្តាប់តាមសម្តីណែនាំរបស់ម៉ែដោះប៉ុណ្ណោះ”ភីតឈីឆ្លើយទាំងរដិបរដុបព្រមទាំងរកលេសដោះសារដោយមិនចង់ឲ្យគេដឹងថានាងពិតជាមានការបារម្ភទៅកាន់គេពិតមែន ។

   “បើអ៊ីចឹងល្អហើយព្រោះយើងក៏មិនត្រូវការការបារម្ភរបស់នាងដូចគ្នា”បន្ទាប់ពីទទួលបានចម្លើយរបស់ភីតឈីរួចប៊ែលឡាស្រាប់តែផ្លាស់ប្តូរទឹកមុខនឹងពាក្យសម្តីវិញយ៉ាងលឿនមុននឹងបន្តនិយាយ

   “ឥលូវយើងមិនឃ្លានទេ..”ស្តីប្រាប់អ្នកនៅក្នុងរង្វង់ដៃចប់ក៏ដកខ្លួនចេញឆ្ងាយពីនាងរួចក៏ទៅអង្គុយពិនិត្យមើលឯកសារដែលប៉ាន់យកឲ្យអម្បាញ់មិញនេះបន្ត ។

(ខ្មីន: ងរប្រពន្ធមែនប៉ាៗ🌚)

   “ហ្អាស៎!មិចនឹងអាចធ្វេីចឹងបានទៅនេះអ្នកនាងមិនទាន់បានអ្វីចូលក្នុងពោះទេណាចុះបើកើតអ្វីឡើងតើឲ្យអ្នកគ្រប់គ្នាគិតយ៉ាងមិច!?ក្រុមហ៊ុន..ត្រូវហើយចុះក្រុមហ៊ុនអ្នកនាងនឹងក្លាយទៅជាយ៉ាងណា??”ទោះជាបានស្តាប់លឺច្បាស់ៗយ៉ាងណាក៏ភីតឈីតាមទៅពីក្រោយគិតៗដោយប្រើពាក្យសម្តីពន្យុះជាច្រើនដើម្បីឲ្យព្រមញុំាអាហារទាំងអស់នោះ

   “សរសៃប្រសាទ”ឃើញថានាងដូចជាចូលចិត្តនិយាយសម្តីអត់ប្រយោជន៍ពេករាងខ្ពស់ក៏ងើយទៅសម្លក់មុខនាងថ្លែងដោយបន្លំជេរនាងថា”សរសៃប្រសាទ”ទៀត ។

   “មិនដឹងនរណាសរសៃប្រសាទឲ្យប្រាកដទេម្តងចេះម្តងចុះឆ្កួតបន្តិចឡប់បន្តិច”ដោយខឹងចិត្តដែលគេហ៊ានថាឲ្យខ្លួនទាំងដែរខ្លួនមានចេតនាល្អចំពោះគេដូចនោះភីតឈីក៏ឌឺដងឲ្យគេវិញព្រមទាំងធ្វេីភ្នែកស្លឺៗតាមសម្តីឌឺដងនោះ ។

   ឯប៊ែលឡាវិញលឺសម្តីឌឺដងនោះស្ទើរតែទប់ការខឹងក្រោធមិនបានហក់ទៅត្របាក់លេបនាងទាំងរស់ទៅហើយ តែក៏រង្ងាប់ទៅវិញដោយគិតថាទុកការខឹងក្រោធនោះទៅពេលរាត្រីវិញរួចក៏ស្រែកបញ្ជានាង ។

   “យកវាមកឲ្យខ្ញុំ ឆាប់ឡើង!!”ប៊ែលឡាស្រែកបញ្ជានាងខ្លាំងៗតែដោយសំឡេងស្មើរធេង ចំណែកទឹកមុខវិញស្ទើរតែដូចត្រីងៀតទៅហើយ ។

   ពេលយប់ដ៏សែនស្ងប់ស្ងាត់នៅក្នុងក្រុមហ៊ុនដ៏ធំសម្បើមពេលនេះមានតែមនុស្សស្រីពីរនាក់តែប៉ុណ្ណោះដែរកំពុងស្ថិតនៅក្នុងបន្ទប់ធ្វេីការដោយរាងខ្ពស់ក៏កំពុងតែមមាញឹកក្នុងការវាយកុំព្យូរទ័រឯរាងស្តើងដែលនៅលើសាឡុងវិញក៏កំពុងតែគេងលង់លក់ក្រោយពីចាំអ្នកនៅមុខកុំព្យូរទ័រអស់ពេលជាយូរតែក៏មិនឃើញថានឹងហើបគូទងើបពីកៅអីសោះ ។

   កែវភ្នែកត្នោតក្រឡេកទៅមើលរាងស្តើងដែលកំពុងតែគេងនៅលើសាឡុងយ៉ាងសុខស្រួលនោះរួចក៏ក្រឡេកមកមើលនាឡិកាដៃដើម្បីបញ្ជាក់ពីពេលវេលានៅពេលនេះ ។

   “គួរតែត្រឡប់ហើយ!!”បន្ទាប់ពីឃើញពីពេលវេលាក៏ដូចជាម៉ោងនៅពេលនេះហើយប៊ែលឡាក៏និយាយតិចៗដោយដៃទាញកុំព្យូរទ័របិទទុកតាមកន្លែងដើម ។

   “គួរតែដាស់រឺទុកចោលណ៎?!”រាងខ្ពស់ឈរច្រតចង្កេះសម្លឹងមើលទៅអ្នកដែលកំពុងគេងនោះទាំងមន្ទិលមិនដឹងថាគួរតែដាស់រឺក៏ទុកចោល គិតចុះគិតឡើងប៊ែលឡាក៏អោនខ្លួនបន្តិចដើម្បីលើកបីរាងស្តើងនោះឡើងនឹងធ្វេីដំណើរចេញពីក្រុមហ៊ុនសំដៅទៅចំណតឡាន ។

   “ល្មោភដេកពិតមែន..”ក្រោយពីដាក់នាងឲ្យមកគេងក្នុងឡានបន្តរួចប៊ែលឡាក៏និយាយទាំងសម្លឹងមុខនាងឥតព្រិច ទាំងហួសចិត្តទាំងចង់សើចព្រោះតែនាងនេះវាដេកដូចជាស្លាប់យ៉ាងអញ្ចឹងថ្នាក់គេលើកបីដើរចុះដើរឡើងស្ទើរតែស្លាប់ខ្លួនហើយនាងនៅមិនទាន់ភ្ញាក់ទៀត ។

       ~ចប់~

K'min sorry na all Del ot ban Write story yoy read ( pros depression pek )😊

<សូមអភ័យទោសចំពោះពាក្យដែលមិនសមរម្យកន្លែងណាមួយ❤️>