They said love comes with happiness and pain. Hindi mo masasabing mahal mo ang isang tao o taong lobo kung hindi mo mararanasan ang masaktan dahil sa kanya. Pero sa kabila ng sakit, may reward iyon na kaligayahan. After those pain, happiness will comes next. But in my case, I don't think I can still get the happiness that they were saying. Dahil sa ngayon puro sakit nalang ang nararamdaman ko. My heart was slowly breaking while looking at the scene before me. Zach was hugging Hannah as if he were relying his life on it, while Hannah hugged him back. At hindi lang iyon ang masakit. He was smiling. The smile that I only saw whenever he's with her. Well, he is with her.
He looked happy too. I mumbled to myself.
"Uh. Alpha?" Tawag ni Jana rito dahilan para mapatingin ang dalawa sa puwesto namin.
I remained calm kahit na parang sasabog na ang puso ko sakit at walang emosyon ang mukha akong tumitig sa kanila.
Kaagad na bumitaw ang dalawa mula sa pagyayakapan nang makita kami at gulat na gulat. They were like a deer caught in a red light.
Hannah turned her head away while Zach looked at me directly in the eyes. Ang kanyang kaninang gulat na gulat na ekspresyon ay napalitan iyon ng blanko. Tumititig siya sa akin na para bang bang may hinahanap siya na kung ano mula sa mata ko. But I stayed emotionless.
Kung ano man ang hinahanap mo sa akin, Zach, you won't see it. Not today.
"Alpha. Selene wants to talk to you. In private."
Zach seemed shock after Jana said that. Para bang hindi ito makapaniwala na gusto kong makipag-usap sa kanya. Anong nakakagulat sa pakikipag-usap? Why? Did he think that after our useless talk would make me stop coming to him?
No. Kahit pa wala nang kasiguraduhan itong sa amin, kakausapin at lalapitan ko pa rin siyakung para naman ito sa lahat. Dahil may kabuluhan at may pakinabang naman ito. If he's the one who wouldn't want to talk, then fine. I will not push my luck, anymore.
Nakita ko ang pataas-baba nang kanyang dibdib atsaka tumango.
"In my office," maikli nitong sabi bago tumigin sa katabi nito. "I'll talk to you later, okay. Doon ka muna kay Debby, she's inside."
Napalabi ako at kaagad na tumalikod. Aalis nalang kami kung maglalambingan lang sila ulit. Wala ako sa mood para makita iyon.
"Tara na," aya ko kay Jana na agad ding sumunod.
"Wala ka man lang bang gagawin?" She suddenly asked.
Kumunot ang noo ko. "Para saan pa?" napasinghap naman ito sa tanong ko.
"He's your mate, Selene, not her! You have more power than her over Zach. You can demand him!" She whispered with annoyance.
Napabuntong hininga ako bago siya hinarap. Mabuti nalang at nasa harap na kami ng opisina at wala pa si Zach. Naglalampungan pa iyon, Selene. Tsk!
"I don't, Janalyn. I don't have the power over him. May sarili siyang buhay at desisyon, and I have mine too. I cannot dictate him to love me when he's not even sure about me. Kaya, please lang, stop pushing me to him. At Kung ano man ang nakita mo tungkol sa amin, hindi ko alam kung mangyayari pa iyon dahil malabo na, Jana. Sobrang labo na." I said in a barely audible voice. My voice cracked at the end and my eyes starting to water. Kaya bago pa man niya makita akong umiiyak ay mabilis na akong tumalikod sa kanya at pumasok sa loob.
I get that she's worried about me. Simula sa simula ginawa niya ang makakaya niya mapalapit lang kami ni Zach sa isa't isa. Pero hindi umaayon sa kanya at sa amin ang panahon. Zach is not sure about me, and I am too. Hindi ko alam kung mabubuhay pa ba ako pagkatapos ng digmaan.
