BANA AİTSİN

40.Büyük karar

Ben de o sözlerle kendimi kayb etmiş ve karanlığı boylamışdım....
______________________________________________

Duyduğum sözlerin etkisiyle kendimi kayb etmiş ve bayılmışdım. Sözler o kadar beynime işlemiş di ki aklım değil dünyam durmuş du. Ne demek yaa? Ne demek? Sen onların kızı değilsin ne demek? Ben yıllarca bir yalanla mı büyümüşüm? Onun için mi sevilmemişim? Yaa neden? NEDEN? Aklım almıyo ben bu hayat da bunları yaşayacak ne gibi bir kötülük yapmış ola bilirim? En kötü insan bile bunları hak etmezken ben n'apmış ola bilirim?

Bayılırken kafamı çarpmamla ağrı vücudumu esir almış ve gözlerimi kapatmama izin vermiş di.

Şimdiyse kendimi beyaz tavanla bakışırken buldum. Etradım da kimse yokndu. Oda da yapa yanlızdım. Baran bile yokdu. Düşüncelerim ve ben yanlız...

Aklıma yine o kelimeler gelirken artık sinirden patlayacakdım. Kafamı kaldırmamla kolum da ki serumu sökmem bir olmuş du. Kolum da ki ağrıyla küçük bir inleme bırakıp yatağın yanın da duran ayakkabılarımı ayağıma geçirmeye başladım. Giydiğim ayakkabılarla birlik de kapıya koşdum ve kapı kulpunu çevirip dışarı çıktım.

Koridor da beni garipce izleyen insanları görmezden gelerek koşuyodum şu an. Karşıma çıkan Baran elin de ki çayı ve tostu bir adama verip benim arkamdan koşmaya başla dı.

Ben durmadan koşuyodum. Arkam da ki adamın sözlerini duymadan hem de.

"DİLAN! DURR! NEREYE GİDİYOSUN? ANNENLERE Mİ? ORAYA GİDERSEN NE DEĞİŞECEK? ".

"BARAN! GELME PEŞİMDEN! GİDİCEM VE KONUŞUCAM! ".

Dediğim sözün ardından sanki inadına düşmüşdüm. Dizlerim o kadar acımış dı ki ağlamam bile artmış dı. Bu zaman da Baran da yanıma varmış dı. Bana endişeli sesiyle

"Güzelim. İyimisin? Çok acıyo mu canın? " demiş di.

"Baran....Çok canım yanıyo Barann.... ".

"Şşşt...Tamam sakin ol" söylediği sözün ardından bana sarılmış dı. Ben de onun göğsüne girmiş çaresizce ağlamama devam etmişdim. Güya dün gece son ağlamam olucak dı. Daha üstünden bir kaç saat geçmiş di ve ben yine günahsız şekil de ağlamaya devam ediyodum.

Bedenimi kucağına alan Baran üstüne çekti beni. İkimiz de yer de benim ağlayışlarımı dinliyoduk. O beni teselli etmeye çalışsa da ağlamam durmuyo du.

"Baran.... ".

"Güzelimm..... ".

"Baran ben n'apıcam? ".

"Bunları düşünme sen. Ben bir yolunu bulucam. Tamam mı? ".

"Nasıl düşünmiyim? Baran duymadın mı ne dedi babannen? ".

"Duydum ama gerçek olsa bile bu artık senin hayatını etkileyemez ki".

"Ne demek etkileyemez? " başımı kaldırırken söylemişdim bunu.

"Sen artık benim yanımdasın. Onların kızı olsan ya da olmasan ne fark eder? ".

"Baran sen iyimisin? Onlar benim yıllardır ailem dediğim insalar yaa. Nasıl bir çırpı da silip atayım? ".

"Dilan gerçek aileni istiyomusun? ".

Söylediği şeyle susmuşdum. Ben bunu istiyomuyum? Gerçek ailemle karşılaşa bilirmiyim? Ya Azade hanım yalan söylüyosa?
Ben düşüncelerimi Baran'ın bana sorduğu aynı soruyla sıyırıp atdım. Gözlerim onun gözleriyle temas ederken kalbim de koca bir nefretin boşluğu vardı.