BANA AİTSİN

34.Dönüş

"İstemeyerek yarana zarar veririm demin zorladım seni zaten. Ben başın da durucam  uyu sen" dedi. Onsuz uyumaya alışık olmadığım için ellerimi tutmuş du. Gözlerimi kapatıp ağrılarımı aldırmadan uyumaya çalışdım. İlacım bir iki saate gelir di. O zaman uyanıp içerim. Bunları kafam da düşünürken uyumuşdum. Baran da bu süre de beni seyr etmiş di.
______________________________________________

Benim için uzun bir gece olucak dı. Bedenim de hiss etdiğim ağrıyla gözlerimi açtığım da Baran hala başımday dı ama sızmış dı. Uyandırmak istemedim önce onu ama bedenim de dayanılmaz bir ağrının hükmü var dı.

Yavaşca Baran'ı seslediğim de kıpırdayıp uyanmış dı. Bu adam da uykusun da çok ince uyuyo. Tık desem kalkıyo. Bana uykulu gözlerle bakıyodu.

"N'oldu güzelim? ".

"Baran doktoru çağırsana bi".

"Ağrın mı var? ".

"Hem de çok. Bir ilaç versin bari".

"Tamam bekle bura da geliyorum".

Söylediği cümlenin ardından odadan hışımla çıktı. Bende ağrıdan ellerimi karnıma götürmüş iki büklüm yatak da durarken doktorla gelmiş di Baran. Doktor yanıma gelip

"Dilan hanım neyiniz var? " dedi.

"Miğdem de eşsiz bir ağrı var. Çocuğa mı bir şey oluyo? ".

"Ola bilir. Kendinizi zorladınız mı? ".

"Hayır tuvalete girip çıktım ona da eşim yardım etdi".

"Anladım. Sizi ultrasona alıcağız şimdi. Önce kadın doktorunu bilgilendirmemiz lazım ".

"Ne gerekiyosa çabuk yapın bayılıcağım artık acıdan".

"Tamam. Sizi gelip alıcaklar merak etmeyin" kafasını aşağı yukarı sallayıp odadan çıktı. Baran yanıma gelip

"Seni ben incitmiş ola bilirim " dedi.

"Yok senlik bir şey yok böğle ağrılar olucağını biliyoduk zaten".

Baran bana sarılıp sakinleşmemi sağlarken hemşire girmiş di içeri ve elinde de tekerlekli sandalye. Baran beni hiç düşünmeden kucağına alıp sandalyeye bırakdı dikkatlice. Ağrılarım yayılma hızını artdırırken ben hem bebeğe bir şey olma korkusundan hem de acıdan ağlıyodum. Baran odadan çıkmadan önce önüm de diz çöküp yüzüme baktı ve parmaklarıyla göz yaşlarımı sildi. Dudağıma da bir öpücük bırakıp konuş du.

"Ağlama güzelim. Hiç bir şeyin yok ki ".

"Karnım çok ağrıyoo amaa".

"Şştt....Tamam. Ağrın çok anlıyorum ama ağlamak sana ve güzelliğine hiç yakışmıyo".

Sözüne gülmüşdüm hem de ağlıyodum. Korkudan ağlamam daha da artmış dı. Baran hemşireye

"İki dakika müsade edermisiniz? " dedi ve hemşire odayı terk etdi.

Baran bana sıkıca sarılıp boynumu saçlarımı öpüp yüzüme döndü tekrardan.

"Sen güçlü bir kadınsın. Bak birazdan bu odaya gülerek dönüceğiz tamam mı? ".

Kafamı sallayıp yanağına bir öpücük bırakdım. Göz yaşlarımı silip alımı öptü ve sonra tekerlekli sandalyenin arkasına geçip beni sürmeye başladı. Kapı da bekleyen hemşire bizi görünce

"Gidelim mi? " dedi.

"Gidelim" diğe yanıtladım.

Asansörle aşağı kata inmişdik. Ve beni müayine odasına almışdılar. Ultrasona girmişdik. Odada kı yatağa uzandığım da doktor bir kaç soru sordu. Cevapladığım soruların ardından karnımı açıp kayganlaşdırıcı jel döktü oraya.