Laat nooit meer los

26. Nooit meer

Robbie
Het is dinsdagmiddag. Met een kopje koffie zit ik aan de grote tafel. Matthy zit tegenover me, de andere Bankzitters rond me.

Het is weer tijd voor een vergadering. De ideeënpot, die we vorige maand geïntroduceerd hebben, staat op tafel. Op deze manier kan iedereen die een video idee heeft, deze erin gooien.

"Wat zal ik trekken, jongens?" Vraagt Matthy, terwijl hij sensationeel in de pot aan het grabbelen is, alsof hij weer meedoet aan Lingo. "Mij," grijns ik, waarna ik meteen allemaal stoten krijg van de anderen. "Grapje," zeg ik, terwijl ik mijn handen onschuldig omhoog houd.

"Bankzitters vakantie," leest hij voor van het briefje. Meteen knik ik instemmend, "Ja! Dat moeten we echt weer doen!" Ook de anderen zijn meteen enthousiast. "Maar waarheen dan?" Vraagt Milo. Koen haalt zijn telefoon uit zijn broekzak. Ik kijk over zijn schouder mee en ik zie dat hij de wereldkaart erbij pakt. Ik zie hem uitzoomen naar Europa en dan bedenkelijk naar zijn telefoon kijken. Mijn oog schiet op de hoofdstad van Frankrijk; Parijs. Ik buig wat over hem heen en ik zoom in op de liefdesstad. "Dat is wel vet," zegt Koen. Ik knik instemmend. "Dan maken we daar een kleine serie, net zoals in Las Vegas." "Waar?" Vraagt Raoul nieuwsgierig. "Parijs," zegt Koen.

Al snel is iedereen akkoord en zit iedereen voor zichzelf te bedenken wat we daar allemaal kunnen doen. Er zijn een paar klassiekers die ik sowieso wil doen; een overleefvlog en een duur VS goedkoop video.

"Wat als we ook een video maken over de heenreis? Dan gaan we in twee teams zonder geld die kant op en het team dat er als eerst is, wint," stelt Matthy voor. "Goeie, man," zegt Milo enthousiast.

Nadat we twee uurtjes verder zijn, hebben we vier Parijs video's bedacht en uitgewerkt. Ik open mijn Bankzitters agenda op mijn telefoon, die aangeeft dat ik al klaar ben voor vandaag. Afgezien van opnames in de ochtend en deze vergadering in de middag, had ik blijkbaar geen werk staan. Ik open Matthys agenda, die ook zo goed als leeg is. Hij staat in de keuken te kletsen met Anton. Ik loop naar hem toe, ga voor hem staan en ik sla zijn armen om me heen. "Hey," grinnikt Matthy. "Zullen we gaan? We hebben beide toch niks meer te doen?" Ik draai me om in zijn armen, zodra ik merk dat zijn gesprek met Anton voorbij is. Lief kijk ik hem aan, zodat hij hopelijk met me mee wil. Ik heb een plannetje, eentje waarin ik hem hopelijk echt de mijne ga maken, maar dan moet hij wel met me meegaan.

"Waar wil je naartoe?" Vraagt hij. Nieuwsgierig kijk hij me aan. "Dat zie je nog wel, beloofd," vertel ik hem. "Vooruit dan," glimlacht hij, dan komt hij dichter bij en drukt hij een kusje op mijn lippen. Ik houd mijn lippen tegen hem aan als hij wegtrekt, wat hem laat lachen.

"Matthy en ik gaan er vandoor!" Deel ik aan het kantoor mede, waarop ik een paar 'is goed's en duimpjes krijg. We trekken onze jassen aan en ik pak zijn hand vast als we de deur uitlopen. Vlak voor we de buitenlucht inlopen, laat hij hem weer los.

Ik wil met hem naar Pampalini Lunchroom & Coffee; de plek van onze eerste date.

"Weet je nog die kerstfoto van Koen?" Vraag ik hem. De stoel waar hij in zit, doet me er erg aan denken. "Die met Juultje?" Vraagt hij. "Ja, die. De setting doet me er een beetje aan denken; jij zo op die stoel," vertel ik. "Ik heb alleen geen mooie vrouw op mijn schoot," zegt hij, nadat hij voor de grap heeft rondgekeken. "Hm, maar dat kan geregeld worden," zeg ik. Ik sta op en ik kom op zijn schoot zitten. "Fuck, hoe zat Juultje ook alweer," mompel ik, terwijl ik mijn telefoon uit mijn broekzak vis. Ik zoek Koens instagram op en al snel heb ik de foto voor mijn neus. Ik ga op dezelfde manier op zijn schoot zitten, waarna ik Matthys handen op de juiste manier op mijn lichaam zet. Eentje plaats ik op mijn bovenbeen, de andere op mijn rug. Ik leg mijn hand op zijn wang en ik kom dichterbij. Intussen voel ik mijn hart sneller slaan, zowel van de zenuwen als van de kriebels die hij me laat voelen.

"Ik ben dan misschien geen vrouw, maar je hebt wel een mooie man op je schoot," fluister ik. "Zeker, misschien heb ik dit wel liever dan Juultje," fluistert hij terug. "Ja? Heb je mijn kusjes dan ook liever?" Grijns ik. Hij haalt zijn schouders plagend op; "Weet ik niet. Ik heb Juultje nog nooit gekust." "Hm, ik weet zeker dat ik jou beter kan kussen dan haar," daag ik hem uit. "Bewijs dan," fluistert hij.

Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik verbind mijn lippen met die van hem. Even lijkt mijn omgeving te verdwijnen. Het feit dat we dit midden in een restaurant doen, lijkt niet meer aan de orde te zijn. De kriebels die ik sinds een paar dagen voel, razen weer volop door mijn lichaam. Ik zou willen dat dit moment nooit meer stopt.

In tegenstelling tot de vorige keer dat we hierheen gingen, weet ik de route nu wel uit mijn hoofd. "Gaan we weer naar dat lunchcafé?" Vraagt Matthy, als we halverwege de route zijn. "Ja," knik ik glimlachend. "Schattig," hoor ik hem mompelen. "Hm?" Vraag ik hem grijzend, wetende dat ik dat niet moest horen. "O," zegt hij ietwat ongemakkelijk, "ik vind het gewoon schattig dat je daar zo over nadenkt en dat je me er dan nog een keer naartoe neemt, nu we serieuzer zijn." Ik voel mijn wangen roder worden. "En je blosjes zijn ook schattig," grijnst hij, wat hem een plagende stoot oplevert.

We nemen plaats in dezelfde woonkamer setting als de vorige keer, alleen deze keer gaan we samen op de bank zitten. We zitten dicht tegen elkaar aan, beide een soort zijwaarts, zodat we elkaar aan kunnen kijken.

"Ik heb je niet voor niets hier naar toe genomen," begin ik, waarna ik een zenuwachtige zucht laat gaan. Ik weet dat dit haast niet mis kan gaan, maar toch, wat als het wel misgaat?

"Er is zoveel veranderd tussen ons sinds we hier de vorige keer zaten en ik geniet daar echt elke seconde van. Ik vind het zo fijn om de dagen met jou te spenderen en ik voel me echt een verliefde puber, maar ik wil dit halve gedoe niet meer. Ik wil je mijn vriend kunnen noemen, lief. Ik wil dat je echt de mijne bent. Wil je mijn vriend zijn?" Ik heb intussen zijn handen vastgepakt en ik zie traantjes bij hem ontstaan. "Ja, dat wil ik zo ongelofelijk graag," zegt hij, waarna hij begint te snikken. Ik trek hem in een dikke knuffel en ik houd hem stevig vast. Ik hoor de ober naast me vragen wat we willen drinken, maar het kan me niks schelen.

Ik laat hem nu nooit meer los.