Laat nooit meer los

17. Vechten, vluchten of bevriezen?

Robbie
Vechten, vluchten of bevriezen? Wat doe je als er iets aan de hand is?

Mijn bloed begint te koken en ik knijp mijn vuisten dicht. Vechten, is mijn reactie. Niet fysiek dan, maar wel met woorden.

In mijn ooghoek zie ik Matthy zich omdraaien en weglopen. Hij staat op het punt uit te barsten, dat kan ik zo zien. Zijn reactie is vluchten.

Milo en Raoul staan beide versteend te kijken naar de situatie. Nog verschrikt van Koens woorden en afwachtend op mijn uitbarsting, zijn zij bevroren.

Ik zet een stap naar voren en ik trek Koen aan zijn arm mee, naar een lege techniek ruimte, om wat meer privacy te creëren. Ik druk hem tegen de muur aan. Ondanks dat ik kleiner ben, voelt het alsof ik hem overmeester. Hij lijkt niet bang voor me te zijn, meer afwachtend op wat er komen gaat.

"Jij bent zo'n klootzak, Koen van Heest. Had ons godverdomme apart genomen en het gevraagd, dan hadden we het vast wel uitgelegd. Moest iedereen het weten, inclusief publiek?" Sis ik naar hem. Hij lijkt even na te denken, voor hij zijn woorden uit zijn mond perst. "Het was niet de bedoeling dat iedereen het te weten kwam." Ik laat een sarcastische lach vrij, "nou, dat is je dan niet gelukt. Nu je toch zo nieuwsgierig bent; Matthy en ik weten zelf nog niet eens wat we voelen en zijn, maar blijkbaar de wereld nu al wel. Bankzitters Matthy en Robbie homo?," zeg ik, terwijl ik de laatste zin met mijn handen inbeeld, alsof het een krantenkop is. "Het spijt me, Rob," probeert hij, maar ik schud mijn hoofd, dan laat ik hem los en draai ik me om naar de deur. "Fagot," hoor ik hem onder zijn adem mompelen, waardoor ik me abrupt weer omdraai en terug tegen de muur druk. "Als dat woord nog één keer gebruikt, vind ik een manier om jou kapot te maken. Hoe klinkt 'Bankzitter Koen vreemdgegaan op Juultje'?" Hij schudt zijn hoofd, "dat doe je toch niet." Ik haal mijn schouders op, terwijl een grijns mijn gezicht siert, "Ik zou zeggen; daar kom je maar op één manier achter."

Wederom laat ik hem los en draai ik me van hem weg, maar dit keer loop ik wel de ruimte uit. De kleedkamer waar Matthy zich waarschijnlijk in heeft verstopt is niet ver weg, gelukkig. Ik klop aan en voorzichtig open ik de deur, niet wetende hoe ik hem ga aantreffen. Hij zal vast niet dood op de bank liggen, maar huilend en in paniek lijkt me wel redelijk. Hij kijkt op, als hij me binnen hoort komen. Zijn ogen zijn rood, wat me vertelt dat hij net gehuild heeft. Een pijnlijke glimlach tovert hij op zijn gezicht. Ik voel tranen achter mijn ogen branden. Hij laat mijn woede verdwijnen, waardoor het verdriet over de situatie naar boven komt.

"Mag ik?" Vraag ik voorzichtig aan hem. Hij knikt zachtjes. Voorzichtig kom ik op zijn schoot zitten en knuffel ik hem stevig. Mijn hoofd ligt in zijn borst begraven en het voelt meteen weer vertrouwd, maar ook zo anders. Nu dat de andere jongens weten dat we dit nog steeds doen, voelt het zo echt aan. Ik zou dat niet erg vinden, integendeel, maar het gaat snel. Té snel.

"Sorry," mompel ik, "ik had dat niet moeten doen. Ik miste je gewoon en je ziet er zo goed uit, maar ik had gewoon moeten wachten tot we thuis waren. Het spijt me, Matthy." Ik noem hem nooit meer Matthy, altijd Matt of lief, zelfs in video's is het amper Matthy. Alleen nu noem ik hem Matthy, omdat, ondanks dat ik hem mag knuffelen, ik verwacht dat hij boos op me is.

"Nee. Ik ben niet Matthy. Fuck, ik ben echt niet boos op je." Ik voel hoe hij zijn armen steviger om me heen slaat. Hij voelt zich schuldig, iets wat helemaal niet nodig is. "Sorry dat ik wegliep, oké? De situatie werd me gewoon te veel en ik was bang voor het oordeel van de anderen. Ik ben nog steeds bang trouwens."

"Waarom ben je bang, Matt?" Ik maak figuurtjes op zijn borst, waardoor ik begin te begrijpen waarom Matthy dit altijd doet als er wat aan de hand is. Het is rustgevend. De combinatie van de afleiding en de tintelingen die ik erdoor voel, maakt dat alles wat makkelijk wordt.

"Ik wil je niet verliezen. Ik wil dit niet verliezen, weet je wel? Alles wat we de laatste twee weken doen, voelt zo vertrouwd en goed. Ik wil je zo graag bij me houden, maar ik ben bang dat hun oordeel dat beïnvloedt. Wat als een van ons daardoor besluit dit niet meer te willen?"

Ik schud mijn hoofd. "Nee, zo moet je niet denken. Het maakt niet uit wat zij denken, ook al is het makkelijker als zij het goed vinden, maar stel dat ze dat niet vinden, dan hou ik nog steeds van je." De realisatie van mijn laatste woorden dringt pas door als ik het gezegd heb. 'Dan hou ik nog steeds van je.'

"Je houdt van me?" Vraagt hij. Ik hoor de grijns op zijn gezicht. "Ja," grinnik ik. Ik voel hoe hij mijn hoofd op wil tillen, dus haal ik mijn hoofd van zijn borst af en kijk ik hem aan. Zijn hand ligt nog steeds onder mijn kin. Glimlachend kijken we elkaar aan. "Ik hou ook van jou hoor, schat." Schat. Fuck, wat voelt het goed als hij dat zegt. Zijn ogen schakelen van overal en nergens naar mijn lippen. Ik druk mijn lippen op die van hem en hij kust me terug. Dit is alles wat ik wil.

We blijven zoenen. Mijn lippen tintelen door de gevoelens die hij bij me opwekt en zijn handen lijken brandende plekken op mijn lichaam achter te laten. Deze jongen laat me zoveel maar ook zo weinig voelen tegelijk. Hij laat me zo verliefd voelen, maar alle negatieve gevoelens gaan door hem eventjes weg. Het feit dat we zojuist uit de kast zijn gekomen, verdwijnt door zijn aanrakingen even naar de achtergrond.

Tot we geklop op de deur horen en Matthy zijn lippen weer terugtrekt. "Wie is het?" Roept Matthy, terwijl hij voorzichtig probeert om me van zijn schoot af te krijgen. Ik blijf eigenwijs zitten. Iedereen die aan zou kloppen, heeft al gehoord dat we meer zijn dan vrienden, dus kan ik best op zijn schoot blijven zitten.

Het blijkt Raoul te zijn, die ons op kwam halen voor het avondeten. Het feit dat ik op Matthy's schoot zat, negeerde hij. Misschien is dat op dit moment wel het beste.

A/N:
Funfact; het Mabbie stukje in de kleedkamer is het allereerste dat ik ooit geschreven heb van dit boek.
Verder ben ik hier echt tantoe trots op.