Laat nooit meer los

7. Slapeloosheid

Matthy
Voor de zoveelste keer lig ik midden in de nacht wakker. Waar ik tijdens de eerste nacht wakker lag omdat dit niet mijn eigen bed is, lig ik nu wakker omdat mijn hoofd aan het piekeren is.

Deze hele situatie is zo verwarrend. Had ik me op ten duur ook zo gevoeld, als wij deze video nooit hadden opgenomen? Was ik dan ook op dit punt gekomen? En voel ik wel echt wat voor hem, of mis ik gewoon de nabijheid van een partner?

Alle momenten van de afgelopen week spoken door mijn hoofd. Hoe hij er zeker van wilde zijn dat ik me comfortabel voelde op dag één. Hoe hij op dag twee geconcentreerd mijn haar deed, toen het me niet wilde lukken. Hoe hij me toen met zijn benen dichter tegen zich aantrok. Hoe hij me 's nachts knuffelt. Hoe hij me gepassioneerd zoende tijdens onze nep-date. Hoe hij gisteren mijn stille signalen oppikte en me gerust wist te stellen.

Alles wat deze jongen doet, speelt met alles wat ik dacht te weten. Alles wat ik over onze band wist en alles wat ik over mijn eigen gevoelens wist, maar ineens is alles gedraaid. Het tij is gekeerd, want hoe ga ik hem na deze week ooit als beste vriend kunnen aankijken, terwijl ik weet wat hij nog meer in petto heeft?

Wat ik wel zeker weet is dat dit niet verkeerd voelt. Zeker niet. Alles wat ik tot nu toe met hem gedaan heb, voelt goed. Het voelt als het juiste om te doen.

Ken je dat gevoel van thuiskomen na een klote dag? Dat gevoel van naar buiten kunnen na een quarantaine? Dat gevoel van een goed cijfer krijgen op een toets die je eigenlijk niet zo goed gemaakt had? Dat gevoel van blijheid en ontspanning? Dat gevoel waarbij je aan niks anders kan denken?

Dat is het gevoel dat Robbie me geeft.

En natuurlijk voelt dat goed, maar of dat echt verliefd zijn is? Ben ik niet gewoon blij om bij mijn beste vriend te zijn?

Wat is eigenlijk echt verliefd zijn? Was ik wel echt verliefd op mijn exen? Natuurlijk voelde alles goed, anders had ik het nooit gedaan, maar was het wel echt verliefdheid? Alles met Robbie gaat zo makkelijk, terwijl ik met mijn exen bij alles moeite moest doen. Is dit dan hoe het hoort?

Helaas is er niemand die me een kant en klaar antwoord kan geven, want dit zijn dingen die mijn hart me moet vertellen. Alleen ben ik wat minder goed in praten, en zo ook mijn hart. Want fuck, ik snap niks van wat hij me probeert te vertellen.

Robbie ligt met zijn hoofd op mijn borst en terwijl mijn hoofd overuren maakt, spelen mijn vingers met zijn haar. Weer een dingetje wat zo gewoon is geworden; het spelen met zijn haar en zijn vingers. Vooral als ik weer eens in mijn hoofd zit. Waar ik eerder aan de velletjes rond mijn nagels zou pielen, speel ik tegenwoordig met zijn vingers. De kleine wondjes zijn inmiddels zelfs aan het helen.

Doordat ik zo in gedachten verzonken zit, heb ik niet eens door dat Robbie wakker geworden is. "Lief, het is half vier. Waarom ben je wakker?" mompelt Robbie. Aan zijn stem is duidelijk te horen dat hij net wakker is, maar waarschijnlijk klink ik niet veel beter.

Robbie draait zich om en hij legt zijn armen op mijn borst, waar hij vervolgens met zijn hoofd op steunt, zodat hij me aan kan kijken. "Gaat 'ie wel?" Vraagt hij dan. Ik knik, ook al weet ik dat ik niet zeker overkom.

Fuck. Het gaat zo goed, Robbie, maar toch lig ik wakker. Beide dingen komen door jou, alleen hoe ga ik je dat ooit vertellen, zonder dat je je kut gaat voelen?

"Mijn hoofd maakt gewoon overuren," vertel ik hem. Niet dat hij hier nu iets mee kan, want ik heb niet verteld waarover ik nadenk.

"Wat spookt er door je hoofd heen, lief?" Vraagt hij rustig. Zijn blik straalt vertrouwen uit. Ik weet dat hij me niet zou beoordelen, alleen lig ik wakker door hem, dus ga ik hem dat wel vertellen?

"Van alles. Ik twijfel gewoon over wat ik voel," vertel ik. De zin komt er niet soepel uit, in tegendeel zelfs. De zin wordt uitgesproken met een paar stotters en pauzes.

"Over het nep-daten?" Vraagt hij dan.

Bingo, schat. Fucking bingo.

Ik knik voorzichtig.

"Je wilt het niet?" Vraagt hij voorzichtig. Snel schud ik mijn hoofd, "nee, dat niet. Het is gewoon, fuck."

"Ik heb alle tijd, hé? En voel je zeker niet verplicht of zo om het te vertellen, maar misschien helpt het? Ik weet dat dit dingetje tussen ons straks weer voorbij is, maar ik denk dat het wel helpt om open te zijn over hoe we ons voelen," zegt hij.

Het zijn de wijze woorden die ik nodig had om over dat randje heen te komen. Het randje van vertellen of binnenhouden.

"Het voelt allemaal zo goed, beter dan hoe het zou horen voelen," zeg ik zachtjes. Meteen nadat ik deze moeilijke zin over mijn lippen heb geperst, voel ik een paar tranen over mijn wangen lopen. Tranen uit spanning. Wat een jankerd ben ik ook.

Robbie brengt zijn hand naar mijn wang en hij veegt een paar van mijn tranen weg. "Je moet weten dat het bij mij ook goed voelt, alleen weet ik niet- snap ik niet wat het allemaal is. Ik snap niet wat je met me doet, Matt."

Ook bij hem zie ik tranen in zijn ogen. "Wat doe je toch allemaal met me, Matt?" Fluistert hij.

Ik haal mijn schouders op, voor zover dat kan in deze positie, en ik zucht. Waar hebben wij onszelf in verwikkeld? Zouden Milo en Koen ook zo twijfelen?

Het is stil, terwijl we in elkaars armen snikken. Dit gesprek heeft niets verduidelijkt. Integendeel; alles is nog ingewikkelder dan hiervoor.

"Ik krijg slapeloosheid van de manier waarop je kijkt.
Wat wij in m'n hoofd zijn, laat mij fantaseren.
O, hoe kan het dat jij door m'n gedachten wandelt?
Heb je plannen met mij, met mij?"
- Suzan & Freek