Laat nooit meer los

8. Vlinders en dingen

Koen
"Miloooo?" Zeg ik met een hoog stemmetje, als ik het kantoor binnen kom lopen. Het is al rond twaalf uur, een vreselijk laat tijdstip om binnen te komen. Afgelopen nacht was ik weer alleen in Amsterdam. 's Avonds zou er iemand langskomen om mijn dakterras te bekijken en toen hadden we besloten dat ik net zo goed daar kon slapen. Helaas is mijn ochtend routine veranderd naar 'Ik woon vijf minuten van ons kantoor af', dus dit ritje Amsterdam naar Utrecht was best weer even wennen.

Dus zoals iedereen van mij gewend is; kom ik weer eens te laat.

En flink ook vandaag.

Ik plof naast Milo neer, wiens bureau naast die van mij staat. "Daar is 'ie hoor, de grote bloedzuiger," lacht Milo, terwijl hij me filmt met een camera. "Nou," zeg ik en ik zet een pruillip op, "ik had wel verwacht dat je me iets meer zou missen hoor." "Ja," lacht hij, "Als kiespijn." Ik geef hem lachend een stomp op zijn arm, waarna hij verontwaardigd over zijn arm wrijft.

"Jullie zijn een verliefd koppel, hé? Geen vijanden." Roept Robbie, vanuit de andere uithoek van het kantoor. "Bla, bla, bla," zegt Milo en hij maakt met zijn hand een pratend gebaar. Ik moet lachen om de hele situatie en ik schuif wat dichter naar Milo toe. "Ja, schat. We zijn hartstikke verliefd."

"Nou, kom hier dan," grinnikt Milo en hij legt zijn camera op het bureau neer. Met beide handen pakt hij mijn wangen vast en snel drukt hij een kusje op mijn lippen. Ik buig wat naar hem toe, als hij weer weg wil trekken, om nog een paar laatste kusjes te kunnen geven.

Waarom spelen Milo en ik zo'n afstandelijk koppel, in plaats van het kleffe koppel dat Robbie en Matthy zijn?

Maar alles voor de video, toch?

Robbie
Ik grinnik om de acties van Milo en Koen. Als die twee een echt koppel zouden zijn, dan was dat een bijzondere relatie geweest. Die twee zouden hun liefde uiten door middel van plagerijen.

Achterover leunend op mijn stoel staar ik naar Matthy, die naast me in slaap is gevallen. Ik zou hem wakker moeten maken, sinds het werktijd is, maar aangezien ik weet wat voor nacht hij achter de rug heeft, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om dat te doen. De zon schijnt vanaf de grote kantoorramen op zijn gezicht, wat hem verbazingwekkend genoeg nog niet wakker heeft gemaakt. Zijn haar lijkt goudblond in dit licht en ik weet zeker dat zijn ogen nog blauwer zouden zijn, als hij die open had gehad. Alle fangirls zouden hem nog mooier vinden zo.

Ik leg mijn armen plat op mijn bureau en ik leg mijn hoofd daarop, zodat ik hem recht kan aankijken. Net wanneer ik zo lig, gaan Matthys ogen open.

Zijn ogen zijn inderdaad nog blauwer in dit licht.

"Hey," grinnikt hij, waarna hij vraagt; "lekker aan het staren?" Ik voel een blosje op mijn wangen verschijnen en ik probeer deze weg te lachen. "Ja dus," lacht hij. Ik breng mijn wijsvinger naar mijn mond, "Shhh." Lachend schudt Matthy met zijn hoofd. Hij gaat rechtop zitten, om zich vervolgens uit te rekken.

"Hoelang heb ik geslapen?" Vraagt hij dan. Ik haal mijn schouders op. "Zo'n kwartier?" Zeg ik vragend, "Het is in ieder geval tijd voor lunch."

Een kwartiertje later zitten we met het gehele team aan de eettafel te lunchen. Milo zit naast me en hij stoot mij aan; "Dus, Ajax tegen PSV binnenkort. Samen kijken?" Een grijns staat op zijn gezicht. "Denk nu maar niet dat Ajax gaat winnen," lach ik. "Dat gaan we zien, bij mij kijken dan?" Ik knik en ik wend me weer tot Matthy, die een gesprek aan het voeren is met Anton. Hij moet lachen om iets wat Anton gezegd heeft, waardoor zijn ogen wat dichtvallen en de rimpeltjes naast zijn ogen zichtbaar worden. Zijn haar zit wat verwilderd, omdat hij net zijn hand erdoor heeft gehaald.

Zonder dat ik het doorheb, begin ik te glimlachen terwijl ik naar hem kijk. Wederom stoot Milo mij aan. "Ik zie wel waar je naar staart hoor," lacht hij. Ik stoot hem terug aan, om de opkomende blosjes op mijn wangen te verbergen. "Dus, de opnames gaan wel goed?" Vraagt hij dan. Ik kijk hem vragend aan. "Met Matthy. Je kijkt zo verliefd, dat de beelden wel goed moeten zijn." Ik haal mijn schouders op. "Ja, denk het. We doen ons best in ieder geval. Hoe gaat het tussen jou en Koen?" Milo grinnikt even, waardoor ik nieuwsgierig word. "Koen is kleffer dan verwacht, maar verder prima. Het is net of Koen het echt leuk vind, of zo." Ook ik begin te grinniken, "Maar Koen is ook echt een simp, hé? Weet je hoe hij met Juultje is? Juultje is echt de hoofdmoot van Koens leven."

Dan eindigt ons gesprek ook weer zo'n beetje. Onbewust zoeken mijn ogen weer naar Matthy, die ik na even gevonden heb; hij staat in de keuken bij de vaatwasser naar me te staren. Hij ziet dat ik ook naar hem kijk en hij wenkt me zijn kant op. Ik pak mijn lege bord en mijn glas en ik loop naar de keuken toe.

Als ik in de keuken ben aangekomen, zie ik dat hij al een camera op het aanrecht heeft gezet. "Dus, je bent verliefd?" Vraagt Matthy met een grijns op zijn gezicht, als ik in de keuken ben aangekomen. Ik grinnik en ik haal mijn schouders op. "Blijkbaar kijk ik zo. Je lachte gewoon lief," vertel ik. "Jij bent lief," mompelt hij en hij trekt me naar zich toe voor een kus. Ik voel zijn heupen tegen die van mij aan, dat is hoe dichtbij we staan. Zijn lippen raken die van mij weer. Weer dat gekke gevoel. Weer die vlinders en dingen.