Laat nooit meer los

9. "Kusje?"

Matthy
Dag zeven. Vandaag is de allerlaatste dag van de challenge en ik weet niet zo goed hoe ik me daarbij moet voelen. Aan de ene kant vind ik het wel prettig dat ik niet meer de hele dag door gefilmd word, maar aan de andere kant ga ik Robbie wel missen. Natuurlijk zie ik hem vijf dagen per week op het kantoor en soms zelfs in het weekend nog voor optredens en dat soort zaken, maar dat is toch anders dan 's avonds op de bank hem kunnen knuffelen en kusjes kunnen geven. Ik ga hem missen op een level waarvan ik nooit gedacht had dat ik hem zou missen.

Op dit moment ben ik een video aan het editten, eentje voor mijn eigen kanaal. Al mijn Bankzitters taken zijn al af, dus kan ik nu mooi voor mijn eigen kanaal verder. Robbie zit naast me, gezien het feit dat Raoul nog niet terug is. Eigenlijk zou hij vandaag terugkomen, maar hij heeft vrij genomen. Morgen is hij er weer en dan zal hij vast vertellen over zijn vakantie.

Ik leun achterover in mijn stoel en zucht zachtjes. Ik ben echt toe aan een pauze. Ik pak mijn air-up fles van mijn bureau af en ik zet het tuitje aan mijn mond. Fuck, leeg. Ik sta op en ik maak aanstalten om naar de keuken te lopen. Het is rustig in het kantoor en door mijn plotselinge beweging kijkt Robbie even op van zijn beeldscherm. "Lukt het met editen?" Vraagt hij. Hij draait zijn bureaustoel naar me toe en hij kijkt omhoog, zodat onze ogen elkaar ontmoeten. Ik knik, "en bij jou?" "Ja lukt wel. Ik ben facturen aan het verwerken van onze nieuwe video, je weet wel, dat we al het personeel zogenaamd ontslaan," vertelt hij en met een paar handbewegingen wijst hij naar het beeldscherm. Vanaf morgen hebben we Bram in beeld, onze nieuwe boekhouder, maar vandaag moet Robbie het echt nog even zelf doen.

"Ik loop effe met je mee," grinnikt hij, al wijzend naar mijn air-up fles. Hij grijpt zijn eigen fles van zijn bureau af, voor hij me volgt naar de keuken. Ik doe mijn fles onder de kraan en hij vult zich met water. Robbie staat naast me, leunend tegen het aanrecht. Als de fles vol is, draai ik de dop er op en maak ik plaats voor Robbie. Dit keer leun ik tegen het aanrecht aan, terwijl hij zijn fles vult. Ik zie hem staren naar me en niet lang daarna loopt zijn fles over. "Kut," grinnikt hij. Terwijl hij zijn aandacht weer bij zijn fles en de kraan legt, zet ik een paar stappen zijn kant op, zodat ik zowat tegen hem aansta. Hij laat zijn fles in de wasbak staan, dan kijkt hij me aan. Ik leg mijn linkerhand voorzichtig op zijn wang. "Werd je afgeleid?" Fluister ik. Hij knikt. Een knikje dat amper te zien is, maar die ik opvang omdat ik zo dichtbij ben.

"Kusje?" Fluistert hij dan, nog zachter dan ik al deed. Snel kijk ik op mijn horloge. Officieel gezien is de challenge pas over een uur voorbij. Een laatste kusje moet kunnen. Ik knik klein en leun in. Ik zie nog net hoe Robbie zijn lippen tuit en zijn hoofd dichter naar mij brengt, dan doe ik mijn ogen dicht en voel ik zijn lippen tegen de mijne.

Zeven dagen geleden had ik niet gedacht dat ik hier zou staan. Hem vrijwillig kussen in de keuken van het kantoor. Want laten we eerlijk zijn; geen van ons heeft een camera aangezet, dus deze kus gaan de kijkers nooit zien. De enigen die weten van deze kus zijn wij twee en ons personeel, mochten ze opkijken van hun computers.

Na een paar seconden trekken we weg. Robbie drukt nog een klein kusje op mijn lippen, voor hij zijn fles dichtdraait en terugloopt naar zijn bureau.

Ik vis mijn telefoon uit mijn broekzak. "En me zomaar blozend in de keuken laten staan?" App ik naar hem. "Ja, is leuk😉," krijg ik terug en ik zie hem grijnzend over zijn computer naar me kijken.

Na nog een paar uur gewerkt te hebben, staan we in de parkeergarage om afscheid te nemen. "Matt!" Hoor ik Robbie dan roepen. Ik sta al bij mijn auto en ik zie hem een sprintje trekken mijn kant op. Een beetje buiten adem komt hij bij me aan en leunt hij op het dak van mijn auto. "Ga je eerst mee naar mij of wil je dat ik je spullen morgen aan jou geef?" Ik schud mijn hoofd. "Nee, ik kom wel met jou mee, als jij dat goed vindt natuurlijk." Meteen knikt hij, "nee tuurlijk is dat goed! Je rijdt achter me aan, neem ik aan?" Ik glimlach en knik, waarna hij omkeert en in zijn auto stapt. Ik rijd achter hem aan richting Eindhoven.

De reden dat ik eerst daarheen moet, is dat mijn spullen daar nog liggen. Vannacht zou ik weer thuis slapen, maar letterlijk al mijn spullen liggen in Eindhoven, dus ben ik gedwongen om eerst naar Robbie te gaan. Niet dat ik dat erg vind, in tegendeel, ik vind het fijn dat ik hem nog even kan zien nu de challenge voorbij is. Morgen nemen we de outro op, maar eigenlijk is het sinds vanmiddag drie uur al voorbij.

Terug naar beste vrienden, alsof dit alles nooit gebeurd is.

Vele twijfels gaan door me heen. Ik denk altijd veel te veel na en nu is niet anders. Kan ik dit alles wel achter me laten en gewoon weer vrienden met hem zijn? Wat als ik hier eigenlijk nog niet mee wil stoppen? Wat dan?

Mijn spullen zijn allemaal ingepakt en ze staan al voor de voordeur, klaar om mee naar huis te gaan, maar toch loop ik weer terug de woonkamer in. Robbie zit op de bank, te kijken naar een wedstrijd van PSV. Ik kruip dicht tegen hem aan en grinnikend kijkt hij me aan. "Je weet dat het niet meer hoeft, hé?" Vraagt hij, waarschijnlijk voor de zekerheid. Ik knik op zijn schouder, "weet ik, maar het voelt gewoon fijn om dit met jou te doen. Ik voel me gewoon zo veilig in jouw armen." Mijn armen sla ik om hem heen. "Voelt dit ook veilig?" Vraagt hij. Hij tilt mijn hoofd op en voorzichtig drukt hij zijn lippen op die van mij; dit gebeurd voor de zoveelste keer, maar dit keer voelt het anders. Het is de eerste kus sinds de challenge voorbij is. Ook al gaf ik hem vanmiddag een kusje in de keuken, dit voelt zoveel anders. Intiemer. Serieuzer. Nog beter. Ik ga mee in de kus. Onze lippen lijken perfect op elkaar te passen en ik kan er eigenlijk nog steeds geen genoeg van krijgen.

We trekken terug uit de kus en ik knik. Dit voelt zeker veilig. We blijven elkaar aankijken. "Ik denk dat we beide hetzelfde voelen, lief. Ik weet niet wat dit is en hoe het gebeurd is, maar dit alles voelt zo fijn. Ik wil niet dat dit voorbij is," zegt Robbie op een zachte toon. Ik knik instemmend. Ik ben het zeker met hem eens. "Ze zeggen dat als iets als thuis aanvoelt, je het niet los mag laten," zeg ik dan, denkend aan het gedichtje wat ik vanochtend tegenkwam op Instagram. Ik had getwijfeld het naar Robbie te sturen, aangezien het me aan hem deed denken, maar ik deed het niet. Nu is het gedichtje toch bij hem aangekomen.

"Ons geheimpje?" Vraagt hij en hij steekt zijn pink uit. Ik haak mijn pink in die van hem en ik schud onze handen. "Ons geheimpje," fluister ik instemmend, voor ik mijn lippen weer op die van hem druk.