Laat nooit meer los | Mabbie

16. Tivoli all ages

Matthy
"Krijg de tyfus met je kut camera, jonge," hoor ik Robbie vanuit de badkamer zeggen. Ik draai me die richting op, om te zien dat de cameraman Robbie vanuit de deuropening staat te filmen. "Wat nou? Het is een belangrijke dag, dus ik moet er goed uitzien," hoor ik hem vervolgens zeggen. Ik kom in de deuropening staan. "Wat ben je aan het doen?" Vraag ik, waarna ik eigenlijk al meteen het antwoord zie; scheren, "Bro, we moeten over een half uur op. Had je dat niet thuis kunnen doen?" "Nee," zegt hij, terwijl hij zich al scherend naar me omdraait. Zijn blote borst is nu duidelijk voor me te zien en ik kan het niet helpen om mijn ogen even over zijn lichaam te laten glijden. Niet verkeerd, ammehoela. Raoul komt erbij staan en we maken nog een paar grapjes over zijn borsthaar, waarna we ons weer verder klaarmaken.

"Jongens, zijn jullie klaar?" Hoor ik Raoul vragen. De deurklink van de kleedkamer heeft hij al in zijn hand, klaar om richting het podium te lopen. Milo en Koen staan naast hem, afwachtend kijken ze naar Robbie en ik. Ik wijs grinnikend naar mijn lichaam. Mijn onderbroek is het enige wat mijn lichaam op dit moment bedekt. "Nee, ik ben nog niet klaar," zeg ik. Raoul knikt begrijpend en kijkt Robbie dan vragend aan. "Ik wacht effe op hem," zegt Robbie. Met een dankbare glimlach kijk ik hem aan, terwijl de andere drie de kleedkamer verlaten. Ik vind het fijn dat Robbie op me wacht, want in mijn eentje hier omkleden, terwijl de rest bij het podium op me wacht, had me alleen maar stress gegeven.

Robbie pakt me bij mijn middel vast en hij trekt me tegen zich aan. We vallen naar achter, waardoor we nu samen op de bank zitten. Ik probeer me van zijn schoot te wurmen, maar des te meer ik beweeg, des te strakker hij me vasthoudt. "Robbie," lach ik op een zeurderige toon, "we moeten zo op." "We hebben nog een kwartier. Zoveel werk heeft je uiterlijk niet meer nodig, want je ziet er al geweldig uit. Eerst nog even knuffelen," zegt hij, terwijl hij zijn hoofd in mijn nek begraaft. Ik grinnik, maar zak dan volledig in zijn armen. "Wacht," mompel ik na een tijdje, waarna ik omdraai, zodat ik hem kan aankijken. Robbie pakt mijn witte blouse, die ik op de bank had neergelegd en begint deze bij me aan te trekken. Ik staar naar hem, terwijl hij met volle concentratie alle knoopjes van de blouse dichtmaakt. "Dank je," fluister ik, waarna ik mijn gezicht dichter bij breng en een kusje op zijn lippen druk. Ik wil wegtrekken, maar hij houdt me tegen, waardoor de kus nog wat langer duurt. "Succes, lief. Je gaat het echt rocken daar," zegt hij lief. Zijn handen hadden zich al een weg gevonden naar mijn heupen, waar hij zachtjes overheen streelt. Ondanks dat ik in mijn onderbroek op zijn schoot zit, is er niks seksueels aan. Al zijn aanrakingen laten me geliefd voelen, niets meer. "Dankjewel," glimlach ik terug, "jij gaat iedereen omver blazen daar, schat."

De show gaat voor mijn gevoel veel te snel. Alle spanningen die ik voor deze shows had, heb ik er tijdens Stapelgek uitgezongen. Inmiddels zijn we alweer bij Vrienden voor altijd; ons laatste nummer. Ik sta aan de linkerkant van het podium, als ik Robbie op me af zie lopen. Hij zingt de laatste lines van zijn verse tijdens het lopen. Hij steekt zijn arm naar me uit, waardoor ik hetzelfde doe. We slaan onze arm om elkaar heen. "Je bent mijn vriend, hé?" Zegt hij, waarna hij me een knikje geeft. "Mijn vriend," lach ik.

Op welke manier hij mijn vriend is, weet ik inmiddels niet meer. Vriendschap vriend? Relatie vriend? Officieel gezien hebben we geen relatie, maar puur vriendschappelijk is het ook niet meer. We begeven ons in de verwarrende tussenfase. Vriendschappelijk of niet; Rob is en blijft mijn vriend.

Robbie trekt terug uit de halve knuffel en hij klopt op mijn rug. Ik zie een lach op zijn gezicht. Wanneer ik even later aan de rechterkant van het podium het refrein sta te zingen, voel ik twee armen om mijn middel. Ik kijk naar rechts, waar ik Robbie zie staan en ik moet moeite doen om een grinnik in te houden. Deze man komt volgens mij aandacht te kort. Ik besluit hem even uit te dagen als onze paden elkaar kruizen. Ik kijk naar zijn billen, als een soort seintje om hem te laten weten wat mijn plan is. Even staat hij stil, waarschijnlijk om even te verwerken wat ik bedoel, waarna hij doorloopt en we elkaar tegelijkertijd op elkaars billen slaan.

Bij elke aanraking tussen ons hoor ik een deel van de fans harder gillen. Het laat me even grinniken. Ze zijn nog niet op de hoogte van de video die we laatst opgenomen hebben en al helemaal niet van de dingen die Rob en ik thuis doen. Ik ben benieuwd hoe hard die meiden dan zouden gillen.

Ik hijg nog een beetje na van alle inspanning die ik heb geleverd, als ik het podium afren. De show was gaaf. Eentje om nooit meer te vergeten.

"Zag je die meid op de tweede rij?" Vraag ik aan Koen, terwijl ik hem aanstoot. Hij schudt zijn hoofd. "Koen! Koen! Koen!" Imiteer ik haar met een hoge stem. "Wat een simp," lacht Koen, "jij ook trouwens!" Vragend kijk ik hem aan, waarna zijn lachende gezicht veranderd naar een serieuze blik. "Hoe jij Rob vasthield? Hoe hij jou vasthield? Hoe jullie elkaar op de billen sloegen? Zijn jullie homo of zo!" Zegt hij, net iets te hard, "het lijkt net of jullie nooit gestopt zijn met die opnames!"

Ik merk dat iedereen naar ons twee kijkt. Alle blikken van team Tivoli zijn vervelend, maar vooral die van team Bankzitters zitten me dwars.

"Het is waar, of niet dan, homo?" Vraagt Koen, aangezien ik al de hele tijd stil ben. Ik voel mijn adem versnellen en zonder om te kijken naar Robbie draai ik me om en ren ik weg.