Codebreakers: The Detective and the Hacker (Cipher Chronicles 1)

1

Svetlana

         The word fantastic cannot describe the theme of this event for tonight. A vibrant event venue, beautifully decorated with banners and colorful flowers. People are buzzing with excitement, waiting for the arrival of the local government officials. All visitors are wearing valued formal suit and dresses. Kung ikukumpara ang mga suot namin sa kanila ay walang-wala ang halaga nito kahit na para sa amin ay pinakamahal na ito. The cloth of their dresses are expensive. While us, we just bought this in ukay-ukay. 200 pesos ang bili ni mama rito at mahal na iyon para sa amin habang ang mga narito ay, it costs thousands.

Hindi kami dapat narito. Hindi dapat narito ang mga sabit sa pamilya. I rolled my eyes while standing with crossed arms. Inilibot ko nalang ang tingin sa paligid upang kahit papaano'y gumaan naman ang pakiramdam ko.

“Nakasimangot ka na naman riyan,” pagpansin ni mama sa itsura ko. I looked at my younger brother who's now eating with different dishes and desserts on the table.

“Umupo ka nga.” for the nth time, i rolled my eyes.

Kapag nasa iisang bubong kami ng mga so-called-relatives namin ay nasusuffocate ako. Parang sinusunog ang kaluluwa ko sa kapekehan nila. Parang nasa isa akong gubat na maraming ahas. O lungga ng mga ahas. Really, your relatives is your real enemy. Lahat sila ay may crab mentality. Kapag nakaangat ka, hihilain ka nila pababa.

“Ba't ba tayo narito?” walang gana kong tanong at saka pinagkaabalahan nalang ang black caramel cake. Kahit papaano'y may maidudulot na maganda ang pagpunta rito. Mga pagkain.

“Kailangan. Marami na akong utang, hindi ko na talaga alam kung saan na ako kukuha ng pangbabayad.” malalim na bumuntong hininga si mama. Alam ko iyon, hindi iyon lingid sa kaalaman ko. Gusto kong ipikit ang mga mata ko ng mariin. Corruption.

Corruption leads to destruction.

May bagay na pumasok sa isipan ko na agad kong iwinaksi bago umiling at sinimulang lantakang muli ang cake.

Nakaramdam ako ng pagsiko sa tagiliran ko. Hindi ko pinansin noong una pero noong pangatlo na ay naiirita ko itong nilingon. “Ano ba?!”

It was my brother with his curious looked—looking at a direction. His lips pouted, but seemingly pointing something—or someone. I look at where he's pointing at. Parang pipi naman ito! Hindi nalang sabihin, but my mind get blurry as my eyes landed where it is. It's really not something—it's someone.

What is he doing here?

Napatitig ako rito. Ang magulo at may kahabaang buhok na natatakpan ang kaniyang kulay lilang mga mata kung hindi mo titigan ng mariin ay hindi mo mapapansin. Ang matangos na ilong, natural na mapula at manipis na labi, ang makinis at maputing mukha, ang harry potter glasses at ang seryosong ekspresyon habang hawak-hawak ang isang libro at ang itsurang walang pakialam sa paligid. It's really him.

We're not into some kind of a fairytales. My life is not some kind of a fantasy genres. Because when that day came, i started not to believe in those. Ang kulay lilang mga matang iyon ay kapansin-pansin dahil sa pinagkaiba nito sa natural na mga mata ng isang tao. Isang misteryo ang dala noon kapag tumitig ka rito. At first, i'm confused. May ganoong kulay ng mata palang nag-eexist sa mundo. To answer my curious mind, i marked into my self that maybe it was just a kind of conception. Maybe his mother loves color purple when she's in her pregnancy days, at ito ang pinaglihian. I don't know. But for some reason, i avoided my gaze to his. Minsan ko na kasing natitigan ang mga matang iyon noon, at hindi ako makapaniwalang nahulog ako sa isang malalim na misteryo. It's like a magic, or he has a power of hallucination. Parang hinihigop ka pag tumitig ka roon.