Voleybolcu | Yarı Texting

44

Merhaba,
kaosu gerimizde bıraktığımıza göre
güzel günlerimize devam edelim!
stok bölüm yapamamak bana göre değil deyip yazdığımı atmanın sıkıntısını çekiyorum.
23 yaşındayım, hem okuyorum hem çalışıyorum. Hayat temposu.. O kadar yoğun bir dönemdeyim ki, nereye yetişeceğimi şaşırıyorum.
Şimdi de ev işlerinden kaytarıp yazabildikçe hikayelerime yazmaya çalışıyorum.
Anlayışlarınızı ve desteklerinizi bekliyorum🫶🏻

Bedirhan üç gün önce beni eve bırakırken ortaya bir bomba atmıştı. Ben diploma alırken babamla konuşmuş, rızasını da bir güzel almış. Sapanca'da bir kaç günlük minik bir kaçamak ayarlamış. Babama bunu söyleyebilmiş olmasına mı şaşırmalıyım yoksa babamın izin vermesine mi pek emin değilim.

Kendime minik bir valiz hazırladığımda son bir kaç parça eşyamıda valizin kıyısına köşesine sıkıştırdım. On valizle gitmeyi sevmiyordum ama bir taneye sığmakta zulümdü.

"Aldın mı her şeyini?" Annem gülümseyen yüzüyle kapıda belirdiğinde fermuarını kapattığım valizimi kenara koydum.

"Aldım sanırım. Çok ani oldu, sende hiçbir şey söylemedin!" kaşlarımı çatıp anneme söylendiğimde gülen suratından bir şey eksilmedi.

"Babanı ikna etmekle meşguldüm canım. Bana mesaj at gidince tamam mı?" yanıma gelip yanaklarımı sıkıp öptü.Babamla göz göze gelmeye biraz çekiniyordum. Rahat biriydi falan ama dün ailesiyle birbirimize girmişken ertesi gün sevgilimle tatile gidiyor olmak garip geliyordu.

Bedirhan'ın mesajıyla valizimi kaptığım gibi aşağı inecektim ama kendisi aşağı gelip yukarı çıkmamasının ayıp olacağı konusunda diretmişti.O yüzden sadece valizimi kapının kenarına koydum. Babam evde olmadığı için biraz rahatlamıştım. Daha sonra arayarak halledecektim onu.

"Hoş geldin Bedirhancım." Annemin sesiyle mutfaktan kafamı uzattım. Gözleri direkt bana kaydığında ikimizde gülümsedik.

"Hoş buldum efendim, nasılsınız?"

"İyiyim oğlum ama efendim falan olmuyor, Nevcan abla diyebilirsin. Rahat ol biraz." dediğinde yanlarına ilerledim. Bedirhan biraz daha rahatlamıştı.

"Annem öyle sizli bizli şeyleri sevmez sevdiği insanlara karşı." Annem bana döndü. Aslında kurmak istediğim cümle 'abla deme lazım olur' demekti.

"Hadi çıkın artık gel kalacaksınız."  Annem resmen bizi kovduğunda hiç karşı çıkmamıştım. Babam gelmeden çıksak benim için çok iyi olacaktı.

"Görüşmek üzere Nevcan Abla." cümlesinin ardından Bedirhan valizimi eline aldığında bu sefer merdiven yerine asansöre yöneldik.

Zemin kat tuşuna bastığımda yanımda ki sevgilime dönmem uzun sürmemişti. "İçeride sırnaşamadım."

Gülüp kolunu omzuma attığında kendine doğru çekti. "Fiziken olmasada yine sırnaşıyordun hakkını yeme güzelim."

"Güldüm sadece ya, ne yaptım?" asansörün açılan kapısıyla sohbetimiz yarıda kesildi. Her türlü sırnaşma potansiyelim olduğu için çocukta artık her hareketimi öyle algılıyordu. Elde ki imkana göre şekilleniyordu hareketlerim sonuçta.

Bedirhan valizimi, kendi valizinin yanına yerleştirdiğinde sol koltuğa geçti. Ben kemerimi çoktan bağlamış onu bekliyordum. Yanağıma hızlı bir öpücük bırakıp kendi kemerini bağladığında, yolculuk için hazırdık.