CÜRETKAR ~ SONSUZU YAŞAMAK | +18

54. BÖLÜM: ''MEZARDA BİR NEFES''

Beni Wattpad üzerinden takip etmeyi unutmayın❤️

Sınır 75 OY 75 YORUM

Multimedya: Zenbar Elendes
✨

54. MEZARDA BİR NEFES

Unutma.

Düştüğünde ayağa kalkarken elinden tutmayanları unutma keza yeri geldiğinde elini bırakmamak için yalvaracak çok zamanları olacak.

Üzerimdeki elbiseden kurtulmasam bile ayağımdaki ayakkabılarımı çıkarmış odanın bir köşesine atmıştım. Zenbar az önceki hararetli konuşmamızın ardından kendisini banyoya atmış ve kapıyı kapatma gereği bile duymadan duş almaya başlamıştı.

Kıyafetleri de banyodaydı. Odanın içine dalgın dalgın bakarken gözüm resepsiyona bağlanan ekranı gördü, Sessizce ekrana doğru ilerleyip dokunmatik ekranda parmaklarımı gezdirdiğimde not düştüm.

Dolaşmaya çıkıyoruz, yarım saate geleceğiz. Odayı temizler misiniz?

Bildirim gitti, iki dakika olmadan onay aldıktan sonra odanın kapısı beş dakika sonra açıldı.

Kapının açılmasıyla olduğum yerden fırlayıp kapıya ilerledim. Beni gören temizlik görevlisi dudaklarını aralamak üzereydi ki elimle ağzını kapattım ve işaret parmağımı dudağımın üstüne koyarak susması için işaret yaptım.

''Beni zorla tutuyor.'' Diye fısıldadım dudaklarımı kıpırdatıp. Elimi onun ağzından çektiğimde gitmem için işaret yaptı.

''Çabuk ol.''

Ona gülümseyip yanından geçmek için hareketlendiğimde benimle beraber dışarı çıktı ve kapıyı arkamızdan kapattı.

''Bir dakika-'' dedi beni durdurup. ''Senin için telefon açacağım.'' Dedi sakince. ''Arka tarafta, otelin sahiplerine ait ormanlık arazi var. Patika yolu takip et. Seni istediğin yere götürmek için birileri gelecek.''

''Teşekkür ederim,'' Diyerek onun dediklerini yapacağımı ona bildirdim ve aklıma gelen soruyu ona sordum. ''Bana neden yardım ediyorsun, sadece odadan da çıkarabilirdin?''

Gülümsedi, dudaklarındaki tebessüm birçok duyguyu barındırıyordu ama en çok anlayış vardı. Beni anlıyordu.

''Çaresiz kaldığım birçok an oldu.'' Dedi sakince. ''Bana birilerinin yardım etmesini bekledim. Gelmedi.''

Çenesiyle gitmem için işaret ettiğinde tekrar zarif bir gülümsemeyle kadına karşılık verdim adımlarım bir iki kez geriye gittiğinde gözlerine baktım. Yakasındaki cam kartı okudum. Otelin adı ve kendi ismi yazıyordu. Sırtımı ona dönüp koridor boyunca koşup acil çıkış merdivenlerinden topuklu ayakkabılarıma rağmen koşar adım indim. Önüme çıkan üstünde büyük harflerle acil çıkış yazan kapıyı iki elimle iter itmez ağır kapı gıcırtı çıkararak dışa doğru açıldı, güç bela dışarı adımımı atıp kapıyı bıraktığımda metal kapı kapandı.

Gözlerim etrafı taradı. Nereye doğru koşacağımı bilmiyordum, nereye gideceğimi hangi kapıyı çalmam gerektiğini... Bana birilerinin yardım etmesini bekledim. Gelmedi.

Kadının kelimeleri zihnimde gezinen bir yılan gibi ağır ağır dolaştı. Çaresiz hissettim.

Öne doğru birkaç adım atarak çıktığım ara sokağı incelerken yolun aşağısındaki kapalı çöp kutusunun kilidini açmaya çalışan, çöp toplayan birisi vardı. O adama yolu sorabilirdim ama hangi yolu soracağımı bile bilmiyordum.