Wat als je kanker hebt?

Hoofdstuk 2

Ik word rond een uur of 12.00 wakker, heerlijk uitgeslapen. Ik zit nog even op mijn telefoon en na een half uurtje wil ik opstaan. Ik ga rechtop in bed zitten en wil uit bed stappen totdat ik merk dat ik enorme hoofdpijn heb en erg misselijk ben. Ik schrik hiervan, zoveel alcohol heb ik nog niet eens gehad. Ik stuur een appje naar Floor of ik gisteravond veel alcohol had gedronken. Ik voelde me nu erg slecht en was eigenlijk wel benieuwd. Ze appte terug dat ik bijna niks had gedronken, maar een glas of 5. Wel gaf ze aan dat zij wel iets meer had gedronken en dat ze zich niet echt lekker voelde. Ik wenste haar sterkte deze dag, effe lekker uitkateren stuurde ik. Opeens bedacht ik me dat als ik nu naar beneden loopt en bij mijn moeder aangeef dat ik mij niet lekker voel, dat ze dan vast ga zeuren dat ik te veel gedronken had gisteravond en dat het mijn eigen schuld was. Maar ja, ik kan moeilijk de hele dag boven blijven. Ik sta op en wil naar beneden lopen totdat ik begin te kokhalzen en ik naar de wc ren in de badkamer. Veel komt er niet uit, alleen het broodje ei van vannacht. Ik besluit toch maar naar beneden te gaan. Ik loop van de trap af en doe de deur open. Heel de familie (vader, moeder, Jeppe en Meike) zit al aan de tafel en hebben net het eten op. Ze wilden mij lekker laten liggen. Mijn moeder kijkt me bezorgd aan, want ze hebben alles kunnen horen, omdat de deur op een kiertje stond. Ik geef aan dat ik veel hoofdpijn heb en erg misselijk ben en zojuist heb overgegeven. En wat ik al verwacht had is dat mijn ouders zeggen dat het mijn eigen schuld is en ik wel te veel zou hebben gedronken. Ik laat hen het appje van Floor lezen, maar ze houden toch nog enige twijfels. Wel krijg ik een emmer bij me en maakt mijn moeder een lekkere kruik voor mij. Ik duik weer mijn bed in, maar slapen lukt niet echt. Mijn hoofd bonkt enorm en dit is echt vreselijk. Rond 17.00 komt mijn moeder naar boven en heb toch nog een uurtje geslapen. Ze gaat naast mij zitten en vraag hoe het gaat. Ik geef aan dat de hoofdpijn bijna ondraaglijk is en dat ik elke keer gal overgeef. Ze biedt haar excuses aan, omdat ze aan mij twijfelde maar ze ziet dat ik echt ziek ben. Ze meet mijn temperatuur: 38.4 graden. Wel verhoging, maar nog niet echt koorts. Ze zet een fles met water naast me en een bordje met een beschuitje en 2 paracetamols. Ik geef aan dat ik probeer wat te eten en de pijnstillers in te nemen, maar weet niet of dit lukt. Mijn moeder geeft mij een kus op mijn voorhoofd en loopt weg. Ik zet de tv aan en ga een poosje serie kijken. Ondertussen stuur ik een app in de groepsapp van de vrienden of meer mensen dit hebben of dat ik de enige ben. Na een paar appjes terug blijk ik de enige te zijn die ziek is geworden. Ik probeer wat te eten en dit gaat goed. Ik ben erg blij dat het eten is blijven zitten, dus mag ik de paracetamol nemen en ga dan lekker slapen. Voordat ik in slaap val, denk ik opeens aan school. Ik hoop echt dat ik morgen (maandag) al wat beter ben en dat ik dinsdag weer naar school kan gaan. Maandag hebben we gelukkig nog vrij en dinsdag begint het echte leven weer. Ik val al snel in slaap, mijn vader heeft in de avond nog even om het hoekje gekeken maar ik was al diep vertrokken. De volgende ochtend zijn mijn broertje en zusje al op tijd weer naar school vertrokken en mijn vader al naar het werk. Ik kijk op de klok en zie 10.00 staan. Ik schrik ervan. Dat ik zolang heb geslapen, blijkbaar heeft mijn lichaam dit nodig gehad. Mijn hoofdpijn is helaas nog steeds aanwezig en mijn misselijkheid ook. Wel is het gevoel van overgeven weg en dat is erg fijn. Ik besluit om even naar beneden te gaan, vaak is dat wel lekker. Even een andere omgeving. Beneden is mijn moeder de krant aan het lezen en vraag hoe het gaat. Geef aan dat het nog niet echt beter is, maar wel goed heb geslapen. Mijn moeder wil dat ik weer de temperatuur meet, want ik heb een rood gezicht van hier tot Verweggistan. 39,5 graden, oei dat is best wel hoog. Ik moet even wat eten zodat ik weer 2 paracetamol kan nemen en hopelijk de koorts weer iets zakt. Ik plof weer lekker neer op de bank en ben daar de hele dag ook niet vanaf gekomen. Langzaam heb ik de hele dag door weer wat gegeten zodat mijn maag niet leeg komt te staan, maar een lekker gevoel is het niet. Eten terwijl je misselijk bent, BAH. Rond 20.00 geef ik aan om weer lekker naar bed te gaan, mama zegt dat als het morgen nog niet gaat, ik wel thuis moet blijven. Zij moet morgen ook werken, maar ik kan me dan prima redden.