Wat als je kanker hebt?

Hoofdstuk 7

Papa en mama schrikken ervan hoe ik erbij zit en vragen direct wat er aan de hand is. Ik begin te vertellen dat ze net weg waren en Marit en ik een spelletje wilden doen. Toen Marit met haar eten terug kwam bleek ik zo ontzettend hoge waarden te hebben dat ik direct naar de echo en scan moest. Had ons dan gebeld, nee dacht ik. Jullie waren lekker aan het eten en ik vind het toch niet zo spannend. Toen we eenmaal bij de echo waren drukte de meneer op mijn buik met het apparaat. Ik kreeg toen enorm veel pijn, een soort steken in mijn buik. Deze trekken elke keer weer weg en dan na een poosje komen ze weer terug. Bij de CT-scan kreeg ik weer zo'n steek, zo erg dat ik helemaal wit weg trok en begon over te geven. Net toen Marit even weg was, kreeg ik weer een steek en daarom zitten we hier nu zo. Nou hopen dat ze iets vinden, zegt mama. Marit wordt gebeld, door mijn arts. Omdat ik al dagen niks binnen houd en alles wat er in komt er weer uit spuug, krijg ik alvast wat vocht door het infuus. Ook krijg ik antibiotica. Ze weten nog niet waarom ik zulke hoge ontstekingswaarden heb, maar als ze niet starten met een algemene behandeling, kan ik nog veel zieker worden. Marit sluit alles aan. Ik vind het reuze interessant hoe alles werkt, maar het momenteel helaas de kracht niet om dit goed mee te krijgen. Het is inmiddels al 22.00 geweest, papa geeft aan dat hij naar huis gaat. We weten niet hoelang dit nog gaat duren en eigenlijk moet hij morgen weer werken. Op de gang komt hij Marit tegen en zegt ook tegen haar dat hij weg gaat. Hij loopt de deur uit en krijgt Marit een telefoontje van de arts. Hij komt met spoed naar de eerste hulp en hij wil graag een spoed gesprek met mij, papa en mama. Marit rent achter papa aan die al bijna buiten is. MENEER! MENEER! Papa kijkt geschokt om. Wat is er, vraagt hij? Er is iets dringend en de arts wil nu een gesprek met jullie. Papa kijkt geschokt en blijft stijf staan. PFFFF oké, dit had ik niet verwacht, maar ik loop mee naar binnen. Samen lopen ze mijn kamer binnen en ik kijk papa raar aan. Ben je wat vergeten, vraag ik. Nee, zegt hij en Marit neemt het over. De arts heeft net gebeld en hij wil dringend een gesprek hebben met jullie. Ik schrik ervan, is er dan toch wat ergs aan de hand. Maar dat kan toch niet, ik was altijd gezond. Ik at gezond en bewoog veel. Nou ja, we gaan het wel zien. Even later komt de arts binnen en vraagt of we met hem meegaan naar een apart kamertje. Marit komt met een rolstoel binnen en papa tilt samen met haar mij in de rolstoel. Lopen lukt echt niet meer, ik ben kapot. We gaan op een rijtje zitten en de dokter kijkt ons aan. Dan begint hij, ik heb niet zo leuk nieuws. Je bent al een poosje ziek, zegt hij. Je ontstekingswaarden zijn heel hoog in je bloed en je hebt 40.2 graden koorts. Hierdoor hebben wij een echo en CT-scan gemaakt. Toen kwamen we wat tegen waar daar niet hoort te zitten. Het is een tumor, maar er is 1 ding nog niet duidelijk. Het kan zijn dat het een goedaardig gezwel is en dan is er niks aan de hand. Maar het kan ook zijn dat het kwaadaardig is. Ik kijk geschrokken en voel me verslagen. Even is het doodstil in de kamer. Het lijkt wel alsof de vloer onder je vandaan valt maar je nog net boven het gat blijft hangen. Mijn lichaam probeert te huilen, maar het lukt gewoon niet meer, zo moe ben ik. Mama begint wel te huilen en papa troost haar. Na een poosje is mama weer rustig geworden en begint de arts weer te praten. De tumor zit bij je alvleesklier en je maag, hierdoor ben je waarschijnlijk de hele tijd misselijk. Waar je hoofdpijn vandaan komt, weten we nog niet precies. Het zou kunnen dat door het hormoon wat je alvleesklier aanmaakt deze niet kan verwerken en je hierdoor erg veel hoofdpijn krijgt. Wat we graag willen doen is een andere scan maken. Je krijgt dan een vloeistof toegediend en hierdoor kunnen we zien of er eventueel ook uitzaaiingen zijn. Daarnaast willen we een hapje van het gezwel nemen en kijken of het goed of kwaadaardig is. Daarna kunnen we pas meer zeggen over de behandelingen. We willen morgen de scan doen en dan kunnen we, als er geen uitzaaiingen zijn, overmorgen opereren. Mijn lijf staat strak van spanning, maar ik kan niks zeggen. Ik ben zo leeg in mijn hoofd dat zelf denken niet meer lukt. De dokter vraagt of wij nog vragen hebben. Nee, antwoorden papa en mama. Dan brengt de verpleegkundige jullie zo naar de kinderafdeling hier beneden en mag je daar blijven slapen vannacht, zegt de dokter. We staan op en papa rolt mij weer de kamer uit. We lopen terug naar mijn kamer en we beginnen met spullen te pakken. Opeens denk ik, mag er iemand bij mij slapen en wil ik dat dan ook. Ik vraag het aan mama, maar zij weet het ook niet. Dan komt Marit weer binnen en loopt naar mij toe. Jemig Julia wat een KUT nieuws zegt ze en ik kijk haar aan. Ze schrik van haar eigen woorden, geeft niet zeg ik. Het is ook echt kut nieuws. Dan vraag ik aan Marit of papa of mama ook bij mij mogen slapen vannacht. Ja tuurlijk zegt ze, maar het is aan jou de keuze of je dat ook wil. Ik knik en zeg dat ze beiden wel thuis mogen slapen. Ik ben toch heel moe en als er wat is kan ik altijd bellen. Papa heeft de auto bij de spoedeisende hulp staan en het is enorm ver omlopen als ze eerst met mij mee naar de afdeling gaan. Julia, vind je het erg als mama en ik alvast naar de auto gaan en jouw morgen weer zien, vraagt papa. Nee zeg ik, ik snap het wel en ik geef aan hun beiden een kus. Ze wensen mij nog welterusten en lopen weg. Marit pak mijn rugzak en dan krijgt ze een belletje.