Wat als je kanker hebt?

Hoofdstuk 4

De volgende ochtend was er nog niks verbeterd, helaas. Echt jammer, het nieuwe schooljaar is net begonnen en nu kon ik al niet vanaf het begin goed meedoen en dat in mijn examenjaar. Ook was voetbal weer begonnen, hier had ik zo'n zin in en keek hier de hele vakantie al naar uit. Ik heb me gelijk ziek gemeld voor de training van vanavond. Mijn moeder was vandaag vrij en kwam om het hoekje kijken en vroeg hoe het ging. Slecht zij ik, mijn hoofd knalt al haast uit elkaar en blijf misselijk zijn. 'Jemig' duurt nu al 5 dagen en het wordt nog niet echt beter. MMM ben er niet echt gerust op, zegt mijn moeder. 'Ach, het zal wel meevallen' antwoord ik. Ik ben al zo lang niet ziek geweest dus ja iedereen is een keer aan de beurt en ik ben dat nu. Ja dat is ook zo zegt ze en ze loopt weer naar beneden. Ik besluit toch even te douchen en aan te kleden en hoop me hierdoor iets fitter te voelen. In de badkamer staat een weegschaal en ik ben wel benieuwd wat deze dagen met mij hebben gedaan qua gewicht. Ik ga erop staan 50.4, hé, dit kan niet. Ik ben wel erg ziek. Ik ben in een week 6 kilo afgevallen. Dit klopt niet denk ik. Maar aan de andere kant heb ik wel gezonder gegeten en meer gesport dus wie weet komt het daarvan. Ik probeer mezelf continu gerust te stellen. Overal probeer ik een reden te zoeken, terwijl ik stiekem wel weet dat het inderdaad niet goed gaat. De thermometer ligt op het badkamermeubeltje en meet gelijk mijn temperatuur. 37.3 graden. Oh dit is netjes, mijn koorts is gezakt. Fijn denk ik, we gaan de goede kant op. 'Zie je wel denk ik, er is niks aan de hand. Ik kijk in de spiegel en zie dat ik er dan toch erg wit uit zie. Ik neem een lekkere warme douche en kleed me aan. Wel lekkere kleren, want in een strakke broek heb ik echt geen zin. Mijn moeder kijkt me aan. Zo wat heb jij gedaan? Sneeuwt het buiten? 'Hoezo antwoordde ik? Nou, je bent zo wit als de sneeuw. Ik schiet in de lach, haha nou ja, een betere kleur dan rood. Ik maak wat yoghurt klaar, maar heb eigenlijk helemaal geen eetlust. Ik neem een hap en schuif het weer weg. Niet lekker, vraagt mama. Nee, het smaakt niet lekker en heb ook geen zin in eten. Je moet wel genoeg drinken Juul. Dat is wel belangrijk. Dat doe ik wel hoor, reageer ik geïrriteerd. Sorry mam voor deze reactie, maar ik ben er gewoon klaar mee. Ik wil alles weer doen zoals iedereen dat doet. Maakt niet uit schatje. Ik loop met mijn schaaltje yoghurt naar de keuken. Halverwege valt hij uit mijn handen. Zomaar opeens, het lijkt wel alsof de kracht uit mijn arm even verdween. Kan gebeuren Juul zegt mama en ze pakt al een stoffer en blik. We gaan weer aan tafels zitten en ik leg mijn hoofd op de tafel. Mijn moeder zit tegenover mij en zegt: ik heb een slecht onderbuikgevoel, Julia. Je hebt allemaal klachten zoals net dat je het opeens liet vallen. Dat heb je normaal nooit. Ja, ik weet het ook niet, vervelend dat is het wel. Als je je morgen nog zo voelt maak ik een afspraak bij de huisarts, want het klopt niet. Is goed zeg ik. Ik loop naar de bank en plof neer en zet een serie aan. Binnen 5 minuten ben ik volledig vertrokken. Na een paar uur komt mijn vader thuis en ben ik nog diep in slaap. Mijn moeder spreekt haar zorgen over mij uit naar mijn vader en ook hij vertrouwt het niet. Ze spreken af dat ze vannacht allebei de wekker zetten om bij mij te kijken. Mijn moeder om 2 uur en papa om 4:30. Na 4 uur wordt ik wakker en de rest is al aan het eten. Ik ruik het eten en neem een sprintje naar de wc. Er komt niet veel uit maar alles wat er uitkomt is water, meer heb ik ook niet gehad. Mama komt naar mij toe en begeleidt mij naar bed. De trap op gaat moeizaam, maar het is toch gelukt om naar boven te komen en ik lig lekker in bed. Mama gaat weer verder eten zegt ze en ik app mijn mentor nog even, dit had ik beloofd. Ik app haar dat het nog erg slecht gaat en verwacht voor het weekend nog niet naar school te kunnen. Ze antwoordde gauw terug en wenste mij beterschap. Na het eten stuurden mama Jeppe en Meike naar boven om even op hun kamer wat te doen zodat zij met papa kon praten. Weer sprak ze haar zorgen uit en belde ze met haar moeder. Ze legde het verhaal uit en oma (moeder van mama) uitte zelfs haar zorgen aan de telefoon al, terwijl ze mij niet eens heeft gezien. Ik maak morgen een afspraak bij de huisarts, besluit ze. Dit is niet zomaar een griepje. Nee, zegt papa, dat denk ik ook niet. Mama keek op haar telefoon en Lieke had haar een appje gestuurd. 'Hoi, ik kreeg net een appje van Julia maar ik maak me zorgen. Jullie ook? Ik wil me niet met jullie bemoeien hoor alleen ik vind het toch een beetje lang duren. Mijn moeder stuurde terug dat ze het ook niet vertrouwde en dat ze morgen een afspraak gaat maken bij de huisarts. Ze bedankte Lieke voor haar betrokkenheid en bezorgdheid om Julia. In de nacht zijn mama en papa nog een keer komen kijken bij mij, maar ik sliep vrij diep en heb hier niks van gemerkt.