Wat als je kanker hebt?

Hoofdstuk 5

De volgende ochtend maakt mijn moeder mij om 09.30 uur wakker. Ik sliep nog steeds en dat nadat ik al meer dan 12 uur had geslapen. Ze zegt dat we om 10.00 uur een afspraak bij de huisarts hebben. Ik sta op en val weer neer. Mijn moeder hoort een enorme knal en rent naar boven. Ze zag mij op de grond liggen, lijkbleek. Ze roept mijn naam en dan schiet ik weer wakker. Ik ben even buiten bewustzijn geweest. Ik voel me erg slap en het lukt me niet om op te staan. Mijn moeder belt in paniek mijn vader van zijn werk. Gelukkig werkte hij dicht bij en sprong gelijk de auto in en was er binnen 5 minuten. We besloten om per direct de auto in te stappen en naar de dokter te rijden. Ook al was het nog niet tijd, dit is wel een spoedgeval en kan niet langer wachten. Ik probeer om op het bed te gaan zitten, maar dit gaat moeizaam. Ze helpen mij met aankleden en we lopen rustig naar beneden. Het lopen gaat niet van harte maar het lukt nog enigszins. We stappen gelijk de auto in en lopen de wachtkamer binnen. Na 10 minuten worden we geroepen en mogen we naar binnen gaan. Mijn moeder legt het hele verhaal uit. Ze is al 6 dagen zo ziek als wat. Kan weinig eten en heeft geen eetlust. Ook heeft ze al een paar keer overgegeven de afgelopen dagen. Ze slaapt erg veel en kan zo 12 tot 14 uur aan een stuk slapen. Ze heeft veel hoofdpijn zo erg dat ze het gevoel heeft dat haar hoofd uit elkaar knalt. In de eerste paar dagen had ze koorts, maar dat is nu gezakt. Als kers op de taart viel ze vanochtend toen ze opstond flauw. Ik hoorde een enorme knal en liep gelijk naar boven toe. Ze is even buiten bewustzijn geweest, maar dit heeft niet lang geduurd. Wij vinden dit niet normaal en het lijkt ook niet een normaal griepje. De dokter luistert aandachtig naar het verhaal en knikt. Klopt zegt hij, dit is inderdaad niet normaal, maar het lijkt wel gewoon op een griep. Hij doet ook nog wat onderzoeken zoals: mijn bloeddruk, temperatuur, gewicht, lengte en kijkt in mijn oren en keel. Voor de rest is alles goed, maar ik zie wel dat je veel bent afgevallen. Klopt zeg ik, wel 6 kilo in de afgelopen week. Oke we gaan even bloedprikken en ik wil graag dat je in dit potje plast. Hoeft niet helemaal vol, maar een klein laag je is prima. Je kunt zo gelijk naar de assistente lopen voor het prikken en dan hier in de wc even proberen te plassen. Nadat we alles hebben gedaan, lopen we weer naar de auto. In de auto zegt mijn moeder 'toch vind ik dat hij er niet echt serieus mee omgaat en vind dat het gewoon maar een griepje is' ja precies dat vind ik ook, zegt papa. Thuis aangekomen probeer ik wat te eten maar ik vind het zo vies. Eerder vond ik een cracker heerlijk, maar nu hoef ik het alleen maar te zien of word ik al compleet misselijk. Ik ga weer op de bank liggen en val direct in slaap. Mijn vader besluit om nog even een paar uur te werken, hij is ook zo raar weggegaan bij zijn klant. De huisarts had aangeven dat het ongeveer 2 dagen duurt voordat hij belt voor de uitslag. Jeppe is op het schoolplein aan het spelen en Meike bij een vriendin. Rond 15.30 wordt mama gebeld door een anoniem nummer hé wat raar zegt mama dit is nooit zo. Ze neemt op, hallo Saskia de Groot. Goedemiddag met dokter de Vries. Oh hoi, waarom belt u? ik bel even i.v.m. met de bloeduitslagen. De ontstekingswaarden zijn zo hoog dat u per direct naar de spoedeisende hulp moet gaan. Oh jemig, we pakken onze spullen en gaan antwoordt ze en ze hangt op. Ik kijk mama bezorgt aan, wat is er? We moeten nu gelijk naar de spoed komen, je waarden zijn zo hoog. Dat meen je niet zeg ik. Ik had zo gehoopt dat we weer de goede kant op konden. Mama belt papa op die gelukkig alweer op de terugweg was. We pakken een aantal spullen want ik weet niet hoelang we daar moeten blijven. Dus ik neem mijn slaapspullen mee, maar ook de laptop en oplader en een goed boek. Mama maakt in de tussentijd alles klaar voor Jeppe en Meike, zij gaan naar opa en oma. Het kan zijn dat mama of papa vanavond pas laat thuis is en dan kunnen ze ze morgen naar school brengen. Mama roept Meike en belt Jeppe op dat hij naar huis moet komen. Meike vindt het altijd erg leuk bij opa en oma en heeft er wel zin in, maar Jeppe vindt het lang niet zo leuk meer. Hij komt boos het huis binnen, omdat hij door wilde voetballen. Maar goed mama vertelt het en hij kijkt mij aan. Hij rent naar mij en geeft mij een knuffel. Hij is bijna 14 maar bijna net zo lang als mij. De tranen vliegen in zijn ogen. Wij hebben altijd al een bijzondere band gehad, maar zo heb ik hem nog nooit gezien. Als papa thuis is, stappen we allemaal de auto in en zetten we Jeppe en Meike af bij opa en oma. Wij gaan door naar de spoed. Onderweg word ik erg misselijk. Ik heb de hele dag nog niks gegeten, alleen wat gedronken. Ik doe het raampje open om zo wat frisse lucht te krijgen. Op een gegeven moment vol ik het omhoog komen en roep dat papa de auto moet stoppen. Op de vluchtstrook langs de snelweg zet papa de auto gauw neer en ik spring uit de auto en er komt bijna niks uit. Wat een vreselijk gevoel. We moeten nog een kwartier rijden dus stoppen we bij het eerste tankstation en vragen we een plastic zak. Als ik dan nog een keer moet overgeven kan dat daarin. Gelukkig heb ik het nog een keer overgegeven.