Wat als je kanker hebt?

Hoofdstuk 16

In de nacht ben ik veel wakker geweest. Ik ben zo blij dat ik naar huis mag, maar vind het toch ook reuze spannend. Ik moet alles toch zelf doen en er is geen verpleegkundige bij de hand die mij zo even kan helpen. Eindelijk is het half 8 en komt de zuster binnen. Toevallig is het Floor, zij heeft mij de eerste twee nachten in het ziekenhuis begeleid. Ze komt met een glimlach binnen en begint te praten. Heey, wat hoor ik nou, mag je nog even naar huis. Ik kijk vrolijk terug en ik ben zo blij dat ik naar huis mag. Toch besef ik nog niet helemaal wat me te wachten staat. Er staan nog vele ziekenhuisafspraken, opnames en behandelingen op mij te wachten. Maar ik ben een sterk persoon en ik ga hier voor vechten. De kanker gaat niet van mij winnen. Ze heeft verschillende materialen en medicijnen met zich mee. Ik begin met het meten van de bloedsuiker, deze is flink hoog. Waarschijnlijk komt dit door de spanning en stress die ik heb. Ik spuit de beide insulines en maak de medicijnen klaar. Ik spuit de medicijnen door de sonde en sluit een nieuwe fles aan. Alles doe ik al zo op routine, net als of ik dit al weken doe. We gaan mij ook gelijk opfrissen, dus ben ik al lekker op tijd klaar. Liam is in de tussentijd ook al wakker geworden en ontbijt nu lekker met een broodje achter de Ipad. Ik vraag aan hem of hij nog even bij mij komt liggen. Dit hoef ik hem geen twee keer te zeggen en hij staat direct op. Wanneer hij lekker naast mij ligt, geef ik aan dat ik vandaag naar huis ga. Nee, dat mag niet, zegt hij. Hij geeft aan dat hij het zo jammer vind dat ik ga, want hij vind mij zo aardig. Ik geef aan dat ik hem vast nog wel vaker zie, want de aankomende weken ben ik ook veel in het ziekenhuis. Hij komt nog dichter tegen mij aan en kruipt zelfs onder de dekens. Rond 10.00 komt mama binnen en ziet ons in bed liggen. Ik zeg dat hij hier al meer dan een uur ligt. Aah je gaat hem missen he! Ja echt wel, maar gelukkig is hij hier ook nog wel vaker en ik helaas ook. Liam blijft lekker in mijn bed liggen en ik probeer mijzelf te verplaatsen in de rolstoel. Dit lukt aardig, met behulp van mijn armen druk ik mij in de rolstoel. Mijn benen blijven helaas nog steeds slap aanvoelen. Ik rijd naar de badkamer en ga mezelf wassen en aankleden. Dit kost veel energie maar het gaat wel. Wanneer ik weer terugkom, begin ik met het verzamelen van alle spullen. Ik heb hier nog geen week gelegen, maar al die spullen pfff tis met wat. Rond 11 uur komt Floor de verpleegkundige weer binnen. Ze heeft een aantal brieven mee, deze zijn ter voorbereiding over de bestraling en over de komende dagen waarop ik moet letten. En dan is toch echt het moment gekomen dat ik afscheid moet nemen van Liam. Ik heb in de afgelopen dagen zo'n enorme band met hem opgebouwd. Hij komt op mijn schoot zitten en ik geef hem een dikke knuffel. Ik zeg lieve woordjes en dat ik van hem hou. Ook zeg ik dat ik hem nog wel even kom opzoeken en ik hem nog wel vaak ga zien. Dat komt Floor binnen en roept Liam bij zich en zegt tegen mij dat ik nog even moet wachten. Ze lopen weg en even later komen ze terug met een grote ballon en een mooie tekening. Ik begin te lachen en hij zegt: kijk dit heb ik speciaal voor jou gekocht. Aah, ik smelt haast. Hij is ook zo schattig. Dan geef ik hem en Floor nog een laatste knuffel en dan gaan we echt wel. Floor roept nog over de gang dat Marit dienst heeft op de spoed en dat ze het leuk zou vinden als we nog even langs komen. Dat gaan we zeker doen en we rijden door de lange gangen van het ziekenhuis. Het is zo groot van binnen. We rijden de gang van de spoed op en lopen naar de balie. Ik geef aan dat we voor Marit komen. 'Ik zou haar even bellen', zegt de balie mevrouw. In een paar kamers verderop hoor ik een pieper afgaan en Marit loopt de kamer uit, dan ziet ze mij. Heey Juul, wat leuk dat ik je nog even zie. Hou je haaks hé en we blijven appen. Ik geef haar ook nog een knuffel en dan is het toch echt tijd om te gaan. We rijden richting de hoofdingang en we gaan door de grote draaideur. Heerlijk, de zon is nog zo lekker warm. We rijden richting de auto en ik voel me al een beetje beter. Gelukkig besef ik nog niet zo wat mij allemaal te wachten staat. Bij de auto doet zich gelijk het eerste probleem aan. Hoe kom ik van de rolstoel in de auto? Zou ik even kijken of er een sterke medewerker rondloopt? Ja, antwoord ik. Als ik nu zelf in de auto probeer te hijsen ben ik voor de rest van de dag te moe. Mama komt er aan lopen en de meneer begint te praten, ik hoorde dat je een sterke man nodig had. Hij is super aardig en tilt mij zo op de stoel voorin. Wij bedanken hem hartelijk en de meneer neemt de rolstoel weer mee terug. Mama stapt in en we beginnen te rijden. Het is ongeveer een half uurtje naar huis rijden. De eerste 10 minuten geniet ik van wat ik allemaal zie en wat ik heb gemist in de afgelopen dagen, maar daarna word ik zo moe en val ik in slaap. Wanneer we thuis aankomen slaap ik nog steeds, mama vraagt of papa mij beneden in bed kan leggen. Ik ben zo ver weg dat ik het niet eens verneem dat ik word verplaatst. Na een uurtje wordt ik thuis wakker, het is inmiddels al bijna 13.00. Ik ga op de rand van het bed zitten en roep mama. Ik zou wel graag in de rolstoel willen en even aan tafel willen zitten. Is goed zegt, mama. Ik zet mijn handen op de rolstoel en mama pakt mij onder mijn schouder, zo lukt het nog net om in de rolstoel te komen. Ik ga aan tafel zitten en mama is druk bezig in de keuken. Dan begint mijn sondevoeding te piepen. Oja, deze is leeg natuurlijk, zeg ik. Ook deze spullen zijn al binnen gekomen en de hele gang staat vol met spullen voor mijn diabetes, sondevoeding en medicijnen. Mama pakt alle spullen voor de sonde en legt het etuitje met de diabetes spullen klaar. Ook pakt ze alle medicijnen. Zo kan ik alles in één keer doen. Het kost mij best veel tijd en moeite om dit allemaal zelf te doen, maar ik wil het zo graag zelf doen. Mama vraagt of ze moet helpen, maar dit wil ik niet. Na een half uurtje is alles klaar, maar ik ben wel zo vermoeid dat ik weer even ga liggen. Dit keer kan ik slapen, maar gewoon even op bed tv kijken is ook al lekker. Tegen half 3 hoor ik de schuurdeur dicht vallen en Meike komt binnen. Ze heeft meteen door dat ik thuis ben en rent zo langs mama naar mij toe. Ze springt op bed en geeft mij een enorme knuffel. Zo blij ben ik dat ik haar weer kan zien en zij mij ook. Meike vraagt of ik het een goed idee vind om samen een film te kijken. Ja, heel goed plan. Meike komt naast mij liggen en zet een film aan. Helaas zie ik maar weinig van de film, want binnen een kwartier val ik weer in slaap. Ik schrik wakker, wanneer ik mama hoor praten. Ook hoor ik dat Jeppe in de keuken staat, hij is net uit school gekomen en heeft nog helemaal niet door dat ik al thuis ben. Wanneer hij niets vermoedend naar de gang loopt om zijn jas weg te brengen, ziet hij mij opeens. Hij gooit zijn jas op de grond en vliegt mij in mijn armen. Mama komt er ook gezellig bij zitten, even met z'n allen, dat had ik zo gemist. Dan gaat de bel, er staat iemand aan de deur van de thuiszorg. Ik maak kennis met haar en ze is erg lief. Ze vraagt wat ze voor mij kan doen. Ik geef aan dat het vooral in de ochtend is met omkleden en klaarmaken voor de dag en in de avond klaar maken om naar bed te gaan. Nu lukt dat nog enigszins zelf, alhoewel het mij wel veel moeite kost, maar als ik straks bestralingen krijg en chemo, zou ik meer hulp nodig hebben. Ook vraagt ze hoe laat ik ongeveer geholpen wil worden. Ik geef aan dat het mij niet zoveel uitmaakt. Het is natuurlijk voor hen ook lastig om een tijd af te spreken, er kan zomaar wat tussen komen. We spreken af dat het s'ochtends tussen 8 en 10 en in de avond tussen 8 en 11. Ik ben daar heel makkelijk in. Ik leg toch wel beneden op bed en val dan vaak toch wel in slaap. Vanavond komen ze al voor de eerste keer.