CHAPTER 32: Bracelet

638 29 0
                                    

CHAPTER 32: Bracelet

Crystal's P.O.V.

My condition became worse, as expected. Almost one week na akong hindi pumapasok sa school. Because of my condition, I had no choice but to say “yes” to my parents for me to stay here at our home. They're probably worried and I'm not denying it, I need them. Since I was young, I already embraced this kind of life.

"Crystal?! Anak?!" I tilted my head to see my mom shouting my name. "Anak!" She excitedly ran to me. "I have good news for you!"

Inalis ko ang mga paa kong nakababad sa pool at tumayo mula sa pagkakaupo ko sa gilid para salubungin siya.

"What is it, Mom?" I asked in an uninterested tone. I just don't feel that what she's about to say is a good one.

"Anak, finally!" she said in a teary-eyed. "Doctor Rivas called me. He said that he already found a heart donor for you, anak!"

My eyes widened for the shocking news. "Really?!" I couldn't hide my excitement and happiness, so I hugged her. "Is that for real, Mom?!"

"Yes, anak! Finally, we've been waiting for this moment to come," mangiyak-ngiyak niyang wika. Naghiwalay na kami mula sa pagkakayakap sa isa't isa.

"Masaya rin po ako, Mommy. Ang akala ko po talaga wala na pong pag-asa," natutuwa kong sambit. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Sobra akong natutuwa at nagpapasalamat.

This is it... This is the chance that we've been waiting for. A heart donor. That's the only way I could survive from this exhausting disease. But still, I don't wanna raise my hopes because I might end up in distress again.

"For sure, your daddy will be very happy kapag nalaman niya 'to." Inilagay ni Mommy sa likod ng tainga ko ang mga strand ng buhok na tumatakip sa mukha ko.

Napangiti lang ako sa kaniya. Until her phone rings.

"Oh! This is Doc. Rivas. I'll just take this call." I nodded at her as my response and she took a few steps not very distant from me. "Hello?"

Nakatitig lang ako sa natutuwang mukha ni Mommy. Kung masaya siya, mas masaya ako. Dahil sa wakas, may chance nang maging normal ang buhay ko. Ibinaling ko ang mga mata ko sa ibang direksiyon. Hindi ko mapigilang hindi mapangiti habang ini-imagine ko ang magiging buhay ko once matapos ang heart transplant.

"What are you saying?!" Naagaw ni Mommy ang atensiyon ko nang biglang tumaas ang boses niya. Tumingin siya sa akin pero mabilis din na umiwas. "Excuse me, anak," paalam niya at nagmadaling umalis.

Napuno naman ako ng pagtataka. What is happening?

Dahil sa curiousity ay hindi ko na napigilan ang mga paa ko para sundan si Mommy. Umakyat siya ng hagdan habang may kausap pa rin sa phone. Hanggang sa pumasok siya sa office niya at huminto ako sa bandang pintuan kung saan maririnig ko pa rin ang pinag-uusapan nila dahil hindi isinara ni Mommy ang pinto.

"What are you saying Doc. Rivas?! I thought you already made a deal with them?!" dinig kong sigaw ni Mama. "This can't be! This can't be, okay?! Talk to them again! Convince them again! Magbabayad ako kahit magkano!"

Those words hit me. Mukhang alam ko na kung ano ang pinag-uusapan nila. Ang kaninang pag-asa na naramdaman ko ay bigla na lang nawala. I knew it.

"What are you talking about?! Anong naibigay na nila sa ibang patient?! Anong Japan?! Doc, can you clarify this bullshit?! I have no time for this!"

Kaya nga ba ayaw kong umasa. That explains why I felt doubtful earlier. It's good news but turns out to be bad news just a moment later. What an unfortunate life.

She Takes My Breath Away (GxG)Where stories live. Discover now