Traumatisch gebeurtenis

29. Concert

Luke

Als ik mijn ogen open zie ik Hanna in een stoel slapen. Ik wil rechtop gaan zitten maar dat doet te veel zeer.  "Dit gaat nog zeer doen." zeg ik tegen mezelf. Hanna opent haar ogen. "He." zegt ze. "Hoi." Ze praat me bij over wat er gebeurt is en gaat dan een dokter zoeken. Voordat ze de deur uitloopt zegt ze nog. "Beterschap van Claire." ze glimlacht en loopt dan weg. Claire...Hoe weet ze...?  Waarschijnlijk van Hanna. Ik moet lachen aan een herinnering van ons twee (ik en Claire niet met Hanna). We waren aan het vechten (oefenen) en vervolgens duwde zij mij tegen de grond. Ze gaf me een kus en het eindigde in onze slaapkamer. 

Hanna

Na een paar weken ben ik eindelijk morgen weer met Luke opstap. Soms heb met iemand meegereden en soms alleen, maar nu eindelijk weer met Luke samen rijden is wel vertrouwd.

Ik ben nog aan het trainen in de trainingszaal als iemand zegt: "Niemand maakt jou klein hé?" Ik kijk om en zie Luke staan. "Dat heb ik van jou geleerd." "Dat is niet waar, ik heb het misschien in je naar boven gehaald. Maar je was al zo, dat heb ik niet veranderd." "Dat zie ik als een compliment." "Klopt." Hij graait in zijn rugzak op zijn rug. Hij gooit iets naar me toe en ik vang het op. Het is die speld die ik weg had gegooid voordat ik de ton in ging. "Onthoud dit Hanna, zonder jou had ik je nooit gevonden. Je kan alles aan..." Daarna pakt hij nog iets en hij loopt naar me toe. "...Als je maar niet opgeeft zonder een gevecht." Hij geeft me het mes wat Xavie had afgepakt. "Ik geloof dat je deze bent verloren."  "Thnx." Mijn oorbellen had ik na het onderzoek al terug gekregen maar ik dacht dat ik deze voor altijd kwijt zou zijn. "Tot morgen partner." "Tot morgen." 

Hij loopt weg en ik blijf met een glimlach achter. Ik stop het mes na nog een blik in mijn schoen. Ik werp een blik op mij horloge en als ik nu weg ga dan zal ik nog op tijd zijn voor het concert. Ik spring in de douche en open de groepsapp van de jeugdharmonie. Al is het niet perse veel jeugd. Ik rij naar huis zoek de juiste kleding op stap snel in de douche vlecht mijn haren waardoor je minder ziet dat het nat is en pak mijn drumtas.

Aangekomen bij de concertruimte hoor ik het bekende deuntje van Queen. Een medley die onze dirigent vaak terug haalt. Ik loop langs de opslagruimte naar binnen dus kom ik van achteren aan waardoor niemand mij ziet aankomen. Als het liedje klaar is, na ongeveer 5 maten -dus ongeveer 20 tellen- zeg ik: "Jullie hebben mij helemaal niet nodig." Op zo een volume dat alleen Jordi mij hoort. Jordi draait zich om en staat op van zijn drumkruk. Hij geeft me een knuffel en zegt: "Jezus, Hanna!" "Hai!" zeg ik. Hij laat me los. "Ik ben nog op tijd voor het concert toch?" "Zeker wel!" Onze dirigent zegt: "Welkom terug Hanna, fijn dat je het kon halen." "Nu komt het helemaal goed." zegt Jordi. 

Na wat te hebben bijgekletst -met vooral Jordi- komt het publiek binnen. Ik zit achter de pauken, maar sta op als ik Ki Hong, Jacob en Kasper zie binnen komen. "Ga maar even." zegt Jordi. Ik loop naar ze toe en geef Jacob een kus. "Wat doe jij hier?"  "Ik heb toestemming gevraagd voor dit concert, ik wist niet of jij zou komen eigenlijk." IK geef hem een knuffel. "Succes zussie." zegt Ki Hong nog voordat ik wegloop en Kasper lacht bemoedigend.