Traumatisch gebeurtenis

18.Aarde

Hanna

Ik hoor een zoem geluid als ik wakker word. Ook een stekende pijn in mijn nek. Ik wil mijn nek draaien als de stekende pijn word weggehaald. "Goedemorgen schone slaapster." Xavie. "Ze zullen me vinden weet je." "Oh, maar dat denk ik niet. Zo terug" Als hij de kamer uit is zie ik mijn kans. Ik sta op en ren weg. Als ik buiten huis sta zie overal bomen. Ik ren weg, later kan ik altijd nog kijken welke kant ik op moet. IK struikel ik sta op om te kijken waarover ik struikelde maar moet meteen weer wegduiken voor een pijl. Hij raakt me net in mijn schouder. Struikeldraad. "Je denkt toch niet dat je zomaar wegkomt.

"Ik kan hier alles met je doen. En ik bedoel, als je dat niet zou willen, dan zou je toch niet zo iets sexy's aantrekken?" hij likt zijn lippen. Dan haalt hij uit en zonder na te denken pak ik mijn laatste redmiddel. Ik puk pak mijn mes van Luke en steek hem in zijn arm. Dan slaat hij het mes uit mijn hand en ben ik wapenloos. "Jezus Mieke, je had dit jezelf zoveel makkelijker kunnen maken." Dan voordat ik mezelf om kan draaien slaat hij me voor een 2 de keer buiten westen.

Deze keer als ik wakker word schreeuw ik. "AHHH!" als ik mijn ogen open zie ik dat ik een mes in mijn been heb zitten die er meteen weer word uitgehaald. Dat is...het mes van Luke! "Die is van mij!" "Ha, jij denkt dat dat mij interesseert. Kijk is in de spiegel voor mij." Niet omdat hij me het opdraagt maar omdat ik nieuwsgierig ben draai ik me naar de spiegel. Mijn hand pakken naar mijn nek. levend begraven

Hoe ik ga sterven. Hij heeft in mijn nek geschreven hoe ik de aarde verlaat. En nu. Hij pakt me vast en gooit me over zijn schouder. Ik doe alles om het tegen te houden, maar ik ben te zwak. Mijn handen zijn nog vrij maar mijn ene arm heeft een ontzettende wond van de pijl en de andere van hem, waarschijnlijk toen ik bewusteloos was. 

Oké Hanna denk na. Je kan dit niet tegenhouden: Kan je het vertragen? Nope. Hoe kan ik mensen laten weten dat ik hier ben? Schreeuwen gaat niet helpen... Het moet op een langer termijn blijven werken... Mijn speld!

Ik pak met mijn ene hand de spelt uit mijn staart. "Laat me gaan!" "Nee." "ze gaan me vinden weet je. Ze gaan me vinden en jou ook!" "Ja vast." Hij gooit me op de grond en ik voel mijn rug open gaan door een steen. "Handen voor je uit." Hij zegt het zo rustig. Alsof hij me niet gaat vermoorden. Met mijn handen als vuisten - zodat je de speld niet ziet - steek ik ze voor me uit. Hij doet er een tyrap omheen. "Dat is beter. En nu in de ton." Ik draai me on een zie een ijzere ton staan. "Nee." "Ja." Hij trekt een pistool en een walkietalkie. "Anders gaan jij en een van je vriendjes in dat huis eraan." Ik laat de speld vallen als hij even achter zich kijkt en stap in de ton. "Vaarwel." zegt hij met een lach dan doet hij de ijzeren ton dicht met een deksel. 

Naar een paar minuten rolt hij me om en zie ik het licht dus de speel verdwijnen. Ik ben begraven.