Traumatisch gebeurtenis

3.Verloren

"Ga nou maar eerst slapen Hanna, we gaan hem morgen wel zoeken." zegt Dylan. 

Ik kan me niet eens herinneren dat ik in slaap ben gevallen maar de volgende ochtend word ik wakker met een deken over mij en Ki heen. Ik denk aan gisteren, mijn ouders zijn er niet meer en mijn zoon ook niet meer. Ik kijk op mijn telefoon en zie geen bericht van Jacob. IK probeer hem te bellen. Voicemail.

"Schat, kan je alsjeblieft wat laten weten. Ik ben ongerust. Ik snap dat je het moeilijk hebt, maar ik wil er voor je zijn. Laat wat weten. Alsjeblieft." Ik sluit de voicemail af en zucht. Ik stap van de bank af en laat Ki verder slapen. Ik zie een briefje op tafel liggen. 

Hey,
Er staat eten in de keuken. Hanna, we zijn Jacob gaan zoeken. Pak wat eten, we zijn zo weer terug.

Ik moet een beetje lachen door de jongens, ze doen zo hun best. 

Ik weet niet meer wat ik moet doen en besluit Kasper te bellen.

"Hey hey hey!" antwoord Kasper.
"Hey, kan ik langskomen?" 
"Wat is er aan de hand?"
"Kan ik dat tegen je vertellen als ik er ben?" zeg ik met een zucht.
"Tuurlijk, wanneer ben je der ongeveer?" 
"Weet ik eigenlijk niet." Ik kan Ki Hong natuurlijk niet alleen achterlaten. 
"Ik zie je wel verschijnen, ik ben de hele dag thuis." 

Als ik naar de keuken loop hoor ik iemand aankloppen en vervolgens de deur open gaan. "Iemand thuis?" hoor ik een stem roepen die ik niet meteen kan plaatsen. "in de keuken antwoord ik terwijl ik naar de stem toe loop. "Hey Hanna." Will zwaait voorzichtig. "Hey Will." zeg ik met een klein lachje. "Wat kom je doen, Dylan en Thomas zijn niet thuis." "Daarom ben ik hier. Dylan dacht dat je misschien wel even weg wou ofzo iets, maar je zou Ki Hong nooit alleen laten... Dus nu ben jij vrij om te gaan...Of blijven, mag ook." legt hij uit. "Is het goed als ik naar Kasper ga?" vraag ik, niet dat ik zijn toestemming nodig heb maar hij komt hier op een zondagochtend heen dus lijkt het me redelijk. 

"Tuurlijk." "Dank je Will." Ik geef Ki, die nog ligt te slapen, een kus op zijn voorhoofd en sta klaar om te vertrekken. "Hanna?" "Hmm?" "Gecondoleerd." Zonder te reageren vertrek ik. Ik voel me verloren, ik ben de weg kwijt.