12.Mieke

4 0 0
                                    

Als ik het bureau instap is het nog verdacht leeg. Kasper komt vanuit niks naar me toe gerend. Hij tilt me op en geeft me een knuffel. "Hey." Hij zet me neer en geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Je gaat dit super doen!" 

In de auto krijg ik nog wat advies van Lisa en Luke. "We gaan mee naar binnen. Dan doen we altijd." Ik knik. Ik ben met mijn vingers de hele tijd al aan het tikken op mijn benen. Ki Hong noemt het altijd piano vingers. "Stres eens niet zo." zegt Luke plotseling. "Huh?" "Die vingers." Ik wist totaal niet dat hij dat doorhad. Ik stop met het tikken en stap uit.

Luke loopt met me mee naar 'mijn kamer'. "Je kamergenootjes zijn Sara en Xavie. Xavie en Sara de Prins" "Broer en zus?" "Klopt." "Ze hebben een moord gezien. En wouden ten zeerste bescherming." "Oké, wij moeten nu gaan. Gaat het goed komen?" vraagt Luke nog. Ik haal diep adem. "Ja. Luke, ik ken Kasper ook. Hij is soms paranoïde, maar hij is een goede agent. Dus probeer hem te vertrouwen." Zonder nog iets te zeggen loopt hij weg. 

Kasper is echt wel een beetje paranoïde, en zonder mij zouden veel van zijn theorieën niet serieus worden genomen. Ik zou willen dat dat anders was, maar dat is helaas niet. Luke moet hem vaker geloven...

Mijn verhaal is eigenlijk niet zo moeilijk. Ik heb iemand gezien die ontvoerd werd. Hij is gevonden, die jongen die ontvoerd werd, en de ontvoerder is gepakt. En nu zit ik in dit mooie safehouse.

Ik zit op mijn kamer en leg de paar spullen die ik heb op zijn plek. Vooral kleding een paar boeken. Drumstokken, ik denk niet dat dat de bedoeling was maar hé. Dat komt er een jongen binnen. "Hey, ik ben Xavie."  "Hey, ik ben Mieke." Mijn undercovernaam. "Hey Mieke. Jij slaapt nu dus bij mij en mijn zus?" "Zeker." "Cool, als er iets is dan kan je altijd met ons praten. Of als we iemand in elkaar moeten slaan." zegt hij met een knipoog.


Traumatisch gebeurtenisWhere stories live. Discover now