Traumatisch gebeurtenis

22. Zuurstof

Hanna

Ik kijk naar het deksel en zie een camera hangen, fijn. Hij geniet er tenminste van. Ik steek mijn middelvinger naar de camera op en bedenk me dat hij er vast gaat lachen. Dat ik maanden met die gast op een kamer heb gezeten...Eigenlijk wil ik diep zuchten maar ik hou mezelf in, ik zou alleen maar zuurstof verliezen. En daarmee dus ook tijd. Tijd die mijn team nodig zal hebben. Want ik weet, dat moet wel, dat Tim en Kasper en hopelijk nog andere nu naar mij aan het zoeken zijn. En ik ken ze, ze zijn goed. Ze zullen me vinden, op tijd. 

Na een tijdje met mijn vingers op mijn benen te tikken krijg ik hoofdpijn, mijn tijd begint te tikken. Minder dan 18% zuurstof hier. Waarschijnlijk rond de 14%. Normaal heb je 21% zuurstof in een ruimte. Bij de 10% word je duizelig en bewusteloos. Daarna duurt het niet meer lang of je hebt niet meer genoeg zuurstof... Maar dat zal ik niet meemaken, niet nu...Niet vandaag. Het begint met neuriën, maar al snel word het zachtjes zingen.

Ik probeer mijn adem onder controle te houden maar het word steeds moeilijker. Mijn zuurstof raakt op. 

Luke

"Word hier Mieke gehouden?"  Ookal zegt Sara niks ik zie haar gezicht vertrekken, bingo! "Dit is het huis." zeg ik tegen Noor en de rest. "Laten we gaan."

Aangekomen bij het adres stap ik uit. Het halve bureau is er, want de kans is zeer groot dat Hanna hier is. Ik ga bij het raam staan en zie hem staan, ik sein naar de sniper dat hij niet moet schieten. Na een paar seinen gaan we naar binnen. Xavie zit in de bank tv te kijken als hij onder schot word gehouden. Ik kijk naar de TV om te weten wat hij aan het kijken is, Hanna. Ze zit in een kleine afgesloten ruimte. Een soort ton. "Waar is ze?" "Ze is dood voordat jullie haar vinden." Ik geef hem een klap in zijn gezicht en hij slaat terug. En opeens zit er een kogel in zijn hoofd. De sniper. Ik wil tegen de wond duwen voor druk,maar Xavie is op slag dood. "Verdomme."

"Ze moet hier ergens zijn, opsplitsen en zoeken!" hoor ik Watson roepen.  Iedereen gaat naar buiten en zoeken. "Kom, ze is niet zo dichtbij...Wij gaan verder weg zoeken." zeg ik tegen Evers.

Hanna

Mijn ogen open houden word steeds moeilijker en ademen ook. Ik moet volhouden, mijn team tijd geven. Zouden ze al hier zijn. Of hebben ze nog geen idee waar ik ben. 

Ik kan niet meer mijn ogen vallen dicht. "Never give up whitout a fight..." 

Luke

Ik loop verder weg van de rest, na een tijdje kan ik het huis amper nog zien door de bomen. Opeens zie ik iets glinsteren. Ik loop dichterbij. Het is die speld waarmee ze de dag dat ik haar wegbracht mee aan het klooien was. Ik zoek in het rond en trap tegen iets hards. De ton. Ik val op mijn knieën. "IK HEB HAAR!" Ik ben aan het graven en hoor over de radio de stem van Evers. "Noord van het huis van de verdachte heeft agent Jones agent Hanna gevonden. Ik herhaal Noord van het huis."