រំលងបានប៉ុន្មានថ្ងៃក៏ដល់ថ្ងៃដែរថេយ៉ុងសម្រាលកូន។(ផ្លូវដែលអាចកើតបាននោះមានតែវះប៉ុណ្ណោះ)
<<ជុង...>>ថេយ៉ុងចាប់ដៃប្តីយ៉ាងណែនទាំងហៅឈ្មោះនាយតិចៗទឹកមុខបានបញ្ចាក់ថាគេកំពុងតែភ័យខ្លាំង។
<<សឺត!!បងនៅជាមួយអូនហើយកុំភ័យអី..>>ជុងហ្គុកក្តាប់ដៃប្រពន្ធថើបមួយខ្សឺតនិយាយតបប្រពន្ធទាំងញញឹមបន្លប់កំអោយនាយតូចភ័យ។
<<បងកុំទៅឆ្ងាយពីអូនឮទេបងនៅទីនេះជាមួយអូនហើយ>>
<<តោះដល់ពេលហើយច៎ាស..>>កំពុងតែនិយាយគ្នាអ្នកគ្រូពេទ្យស្រី3នាក់និងពេទ្យប្រុសជំនាញៗ2នាក់ដើរមករុញរទេះថេយ៉ុងចូលបន្ទប់។
<<អឺ..លោកគ្រូពេទ្យខ្ញុំអាចនៅជិតប្រពន្ធខ្ញុំបានទេ?>>
<<បាន..មិនអីនេះ..អញ្ចឹងពាក់អាវការពារមេរោគផង>>
ថេយ៉ុងខ្លាចម្ជុលមិនបាននៅស្រែកទេគឺសន្លប់បាត់មាត់ឈឹងមុនពេទ្យវះទៅទៀត។
ប្រហែលជា3ទៅ4ម៉ោងលោកគ្រូពេទ្យក៏បានបង្កើតកូនអោយថេយ៉ុងបានដោយជោគជ័យ។
បន្ទប់អ្នកជម្ងឺ:
ថេយ៉ុងត្រូវបានពេទ្យះហើយក៏លាងរបួសដេរយ៉ាងរៀបរយទើបនាំមកបន្ទប់សម្រាកវិញ។
<<ថេយ៍..បងអគិណអូនណាស់..>>ជុងហ្គុកនៅអង្គុយជិតបករពន្ធចាប់ដៃមិនលែងថើបចុះថើបឡើងមិនឆ្អែតឆ្អន់។
<<អត់ទោសលោកចន..នេះជាថ្នាំសម្រាប់អ្នកជម្ងឺលេបដើម្បីឆាប់ជាមិខរបួសវះច៎ា>>អ្នកគ្រូពេទ្យស្រីបានយកថ្នាំមកអោយជុងហ្គុកទុកអោយថេយ៉ុង។
<<បាតអគុណអ្នកគ្រូពេទ្យ..តើខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះវិញថ្ងៃនេះកើតទេ>>ជុងហ្គុកទទួលថ្នាំហើយក៏សួរទៅអ្នកគ្រូពេទ្យ។
<<មិនបានទេច៎ាដោយសារប្រពន្ធលោកចនជាមនុស្សប្រុសទន់ខ្សោយអញ្ចឹងគាត់នៅមិនទាន់មានកម្លាំងទេសូមធ្វើតាមការណែនាំខាងមន្ទីរពេទ្យផងច៎ា>>អ្នកគ្រូពេទ្យនិយាយហើយក៏ហុចក្រដាស់ណែនាំអោយជុងហ្គុករួចក៏ចេញទៅវិញបាត់។
