Tomris | Gerçek Ailem

7) "Aile"

Selamınhelloooo!

Nasılsınız aşkolar??

Yorum kıtlığı, açlığı ne derseniz deyin ondan çekiyorum a dostlar 🥲

Bir yorum alayım her birinizden Allah rızası için ablalarım, abilerim, kardeşlerim sadece bir yorum👁️👄👁️

Kitabımı okuma listelerinize eklediğinizde inanılmaz mutlu oluyorum yiyeceğim sizi ağağağağa

Diğer bölüm hemen gelir. Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfennnn

Keyifli okumalar <3 (bu arada bu kalp şeklini bikiniye benzeten tek ben miyim şqöslwözlqös)

Takipsss >> erzurumluniloyaa

🌼🌼🌼

"Ya ne olur, ne olur! Kadına söyledik o kadar. Lütfen şansımızı deneyelim Ahu lütfen."

Adımlarımı hızlandırıp "Hayır Bade, unut o sınavı!" dedim.

O kadınla konuştuğumuzdan beri yalvarıyordu sınava gidelim diye. Bende kesin bir dille reddediyordum tabi. Ama hanımefendi tınlamıyordu.

Yahu ne işimiz vardı bizim kolejde?

"Ne olursun lütfen. Bak zaten notlarımızda yüksek. Ne olur şansımızı denesek? Kırma beni hadi."

Sesli bir şekilde nefesimi dışarı üfledim. Hayırdan anlamıyordu kız abi. Ezecek, sıçacaklardı ki ağzına, rahatlanacaktı.

"Hayır diyorum ya, neyini anlamıyorsun mal mısın kızım? O amiplerin arasına gireceğime ölürüm daha iyi!"

Adımlarımı iyice hızlandırdım. Kafeye giden ara yola doğru döndüm.

O sırada Bade "Ahu yeter!" diye bağırdığında adımlarım bir bıçak gibi kesildi.

Bu kız böyle bağırmayı nereden öğrendi?

Ona doğru dönerek yüz yüze gelmemizi sağladım. Tam ağzımı açıp bağıracakken dolu gözlerini görünce acıyla yutkundum. Dudaklarımı ısırdım ve öylece sustum.

O ise içindekileri döktü.

"Yeter ya gerçekten yeter! Ya şu hayatta bir kez olsun bizim de yüzümüz gülsün istedim. Bizde bir şey ile övünelim, böbürlenelim istedim şu sefil hayatımızda. Çok mu şey istedim?" diye fısıldadı.

Sesi titriyordu.

Sesi buram buram acı kokuyordu.

Bunu fark etmek canımı yaktı. Biliyorum zordu bazı şeylere katlanmak, ama başka çaremiz yoktu ki. Öyle masallardaki gibi sihirli bir değnekte yoktu bize dokunup hayatımızı pespembe yapacak. Bunun bilincinde olarak güçlü durmaya çalışıyordum. Her şey kolaymış gibi davranıyor, gülümsüyor, hiç yaralanmamış, hiç canım acımamış gibi hayatıma devam ediyordum.

Ama işin aslı öyle değildi ki.

Canım çok yanıyordu, yemin ederim ki canım çok yanıyordu. Ama ağzımı açıp diyemiyordum ki, benim canım yanıyor. Desem ne değişecekti? Soruyorum size, anlatsam birilerine, ağlasam her gece, ne değişecekti?

Yaşananlar silinecek miydi?

Hayır.

Hiçbir zaman silinmeyecekti. Yaşananlar hafızama kazılı, bir kabus olarak kalacaktı. Bunu bilerek yaşayacaktım, hiçbir şey yaşanmamış gibi. Unutmayacaktım ama dayanacaktım. Dayanmak zorundaydım çünkü. Zira başka yolu yoktu.