TOMRİS | Gerçek Ailem

42) "Baskın"

SELAMINHELLOOOO!! Nabersiniz aşklar!!

Ben iyiyim öyle sürünüp gidiyorum işte ksjxkexpdm

Daha fazla uzatmadan sizi bölümle baş başa bırakıyorum. Diğerlerine nazaran daha kısa bir bölüm oldu çünkü artık iki haftada bir atıyorum ya o yüzden muahh

Oylar ve yorumlar çok düşmüş. Bunu görünce benimde tansiyonum düştü. Yapmayın eylemeyin gurban olduklarım!

Bölüm ithafı yine @BeyzaSzen1 e gidiyor. O yorum yapan parmaklarını yiyeceğim bir gün kızzz

Medya şjdldllwldlfl

Keyifli okumalar...

Z E Y N E P

Son soruya da tik atıp test kitabını kapattım. Elimdeki kalemi bırakıp esnedim. Kütürdeyen kemiklerimle suratımı buruşturdum. Her tarafım tutulmuştu.

Saatlerdir ders çalışıyordum. Bugün hafta sonuydu ve dershanede dersim yoktu neyse ki. Hafta içi hem okul hem dershane beni çok zorluyordu. Ekstra buraya geliyor çalışıyor, eksik kaldığım konularda da özel hocamdan ders alıyordum. Doğru düzgün uyuyamıyordum. Çok yorgundum ama annem yine bunu görmüyordu.

Bir anda odamın kapısı açıldığında irkildim. Bana her zamanki ifadesiyle bakan annemle göz göze geldim.

Annem bana hiç gülmezdi.

Suratı bir duvardan farksızdı. Bana hiç yumuşak bir ifadeyle baktığını görmemiş, hiç ılımlı konuştuğunu duymamıştım.

Ama Tomris'in annesi Nesli teyze öyle değildi mesela. Çok güleryüzü ve tatlı bir kadındı. Anlayışlıydı ve çocuklarına düşkündü. Onlara olan sevgisini hiç çekinmeden gösteriyordu. Annemin o kadın gibi olabilmesi için nelerimi vermezdim oysa ki...

"Ne yapıyorsun burada?" diye sordu sert sesiyle.

İç çekip "Ders çalışıyorum," diye fısıldadım.

Güldü. Ancak bu gülümseme buram buram alay kokuyordu. Gözlerimi kaçırdım. Gülüşünü daha fazla görmek istemedim. Ondan nefret etmekten ölesiye korktum...

"Hiç ders çalışır gibi bir halin yok ama," dedi. Bu halimden memnun olmadığı sesinden belliydi. "Son zamanlarda gözüme iyice batıyorsun Zeynep. Kendine çeki düzen ver."

"Aksi yaptığım bir şey yok," dedim. Susmak artık eskisi kadar kolay gelmiyordu. "Ben hep aynı benim. Derslerime de çalışıyorum, her ne kadar sen görmek istemesende."

Hayretle konuştu annem.

"Belli eski sen olduğun! Eski senmiş! Sen o kızlarla tanıştığından beri çok değiştin. Bana karşı gelmeye başladın."

Yine aynı konuyu açmasıyla gözlerimi devirdim. O sırada annem çığlık atarcasına konuştu.

"Bu hareketler ne Zeynep?" diye sordu sertçe. "Göz devirmeler, karşı gelmeler! Yok, bu kızlar senin ayağını bozdu."

Sırtımı sandalyeye yaslayıp kollarımı birbirine bağladım.

"Belki de ben hep böyleydim anne," dedim onu daha çok şaşırtarak. "Belki asıl Zeynep böyleydi de senin korkundan sesini çıkaramamıştır bunca zaman."

"Saçmalıyorsun iyice," diye konuştu.

Burukça gülümsedim. "Sana göre ben hep saçmalıyorum zaten."

Sıkıntıyla "Senden istediğim tek şey derslerinde odaklanman, onu da yapamayacaksan ne anlamın var?" dediğinde ağırca yutkundum.

Kalbim acıyordu. Nefesim iyiden iyiye kesiliyordu. Duvarlar üstüme üstüme geldiğinde yeni bir atak krizinin eşiğinde olduğumu anladım.