AŞIĞIM DİYORUM+18|Texting

5.2

Bölüm sonu konuşacağım,iyi okumalar❤️‍🩹

Daha lisedeyken felsefe dersinde hocamız bize,"Hayal ettiğiniz ütopyanız?"diye bir başlık vermişti.Kendi oluşturacağımız dünyada neler olacağını merak ettiği için böyle bir görev vermişti belkide veya daha yazılarımızla bizi daha yakından tanımak için,bilemiyorum.

Sınıftakiler neler yazacağına internetten bakarken benim aklıma gelen ilk şey;çocukların anne babasını seçebilmesi, hiçbir çocuğun gözünden bir damla bile yaş akmamasıydı.

Evet farkındayım biraz saçma olabilir ama bildiğimiz üzere her doğuran anne olamıyor veya cebine iki üç kuruş koyuncada baba olunmuyor ama maalesef bunu ailelerimiz hiçbir zaman anlamamıştı.

Arkadaşlarım küçükken yanımda ailesiyle telefonda konuşurken o akılla her zaman Sinan abimi arardım.Benim tek ailem,tek sırdaşım,her şeyim diyebileceğim bir o vardı çünkü.O ise her defasında bıkmadan o telefonu açar benimle konuşurdu.

Belkide bana böyle değer vermeseydi yanımda olmasaydı ben bu zamanlara gelemezdim.Beni intihar eşiğinden kurtardığı da oldu benim için kendi canını yaktığı da oldu.Her şekilde,her koşulda yanımda gördüm ben onu bir kere bile ağzını açıp bir şey demedi.

Belkide aramızdaki bağ diğer kuzenlere göre bundan farklıdır.Benim ondan başka ailem yoktu.Dayak yerdim o kurtarırdı,evden atılırdım o kurtarırdı.Saçımı bile ilk o okşamıştır 17 yaşımda.

En çok sevdiğim şeylerden biri de saçımla oynanması,okşanmasaydı annem babam ikiside bunu bilmesine rağmen onlar okşamak yerine o saçı çekmeyi sevdiler.Sinan ise en kötü günümde saçımla oynayarak beni mutlu etmeyi seçti.

Şuan onun için açtığımız cafenin tam ortasındaydık ve gözlerime dolu dolu bakıyordu.Biri dokunsa ağlayacak kıvamdaydı belkide.

"Ben ne diyeceğimi bilmiyorum,nasıl teşekkür edeceğimi hiçbir şey bilmiyorum.Tek bildiğim şey iyi ki varsınız."Abimin konuşması bile çatallı çatallıydı.

Abimin sağ tarafında duran Çağlara döndüm.Hayranlıkla ve yüzündeki o eşsiz gülümsemeyle bizi izliyordu.

"Sen bana ne derdin hatırlıyor musun abi?,"Hayatta hiçbir şeyi başaramayacağını düşündüğün anda bile hayat karşına bir mucize çıkarır."

Yanıma gelip sıkıca kollarını bedenime sardı.

"Her zaman bir mucize vardır kardeşim."

Kolunu kestikleri an hissettiklerimi düşündüm de canımdan can gitti derlerdi ya tam olarak onu yaşamıştım sanırım.O masada onun değilde benim yatıyor olmamı kaç kere dilemiştim.

O bir askerdi,kolu belkide onun her şeyiydi.Bir kolunun gitmesiyle hayatından,işinden,hayallerinden olmuştu ama biz el birliğiyle ona yeni hayat kurmuştuk sanki.

Ailemin mutluluğu,benim mutluluğumdu.

Çoğu zaman kendi mutluluğumu önemsemezdim, değer verdiğim insanları mutlu etmek benim için daha önemliydi.Abimler çoğu zaman bu huyuna kızsalarda atamadığım bir kaç özelliğimden biriydi bu.
Fedakarlık benim için her şeyden önce geliyordu galiba.Bu hayatta en çok fedakarlık yaptığım kişi ise abimdi ve hepsine değmişti.