EN FAZLA NE OLABİLİR Kİ?!

✨ON İKİ✨

Bölüm Şarkısı(?):
Poşet

İşte youtuber şarkısı böyle olmalı ya! İşte bu!

🍁🍃
Mevsim

"Ellerinize sağlık." 

"Afiyet olsun."

Masadan kalkıp sakin adımlarla salondan çıktım. Merdivene yöneleceğim sırada durdum. Belki de Uzay'la konuşabilirdim.

Hem ilerideki meslek seçimim hakkında yardımcı olabileceğini söylemişti.

Dudağımı ıslatıp mutfağa ilerledim. Daha önce dikkat etmemiştim. Bahçe kapısının önünde durdum. Hemen yanındaki askıdan bir tane şal aldım. Mazallah götüm falan buz tutardı.

Bahçeye çıkıp soğuk havanın beni titretmesine izin verdim. Arkamdaki kapıyı kapatıp şalı daha fazla sardım üzerime. Kendi kendime kaşlarımı çattım. Gelişi güzel bir tarafa yürümeye başladım.

Uzay'ın nerede kaldığını bilmiyordum ki. Hem belki de yemek yiyordu şuan. İç çekip koltukların olduğu yere gittim. Neyse... Onu sonra bulup konuşurdum.

Biraz dışarıda kalmak istedim. Soğuktan bedenim yavaş yavaş titrese de bu beni rahatsız etmiyordu. İç çektim. Ağzımdan çıkan beyaz buhara baktım bir süre.

Emin değildim hiçbir şeyden. Bir ailemin olmasından, geleceğimden, güveneceğim kişilerden...

Dudağımı büzdüm. En azından bir şeyden emin olacaktım. Ondan sonra belirsizlik çekmeden yaşardım belki. Bir aile fikri şuan beni korkutuyordu.

Onları tanımıyordum ve tam olarak kim olduklarını bilmiyordum. Belki de mesajlar haklıydı. Onlara güvenemezdim ki!

Ama geleceğimden emin olmak istiyordum. Bu aileye alışmadan gitme şansım vardı. Açıkçası merak ediyordum ama yaşanacak olayların kilidini açmaya cesaretim yoktu. Belki de kötü olaylardı?

"Orada napıyorsun?"

Yerimden sıçradım. "Ödümü kopardın."

Bulut kendi has garip yürüyüşüyle yanıma geldi. Manken? Hayır hayır... Polis manken!

"Bu soğukta hasta olmak için mi çıktın kız dışarıya?"

Kaşlarını çattı ve cıkladı. "Anladım ben.. Sen kendini hasta edip kendine bakmak için beni kullanacaksın değil mi?"

Ciddi ciddi söylediği şeyle şaşırarak ayağa kalktım. "Saçmalama. Neden öyle bir şey yapayım?"

Yanıma gelip elini omzuma attı ve yürümeye başladı. "Sana ilgi göstermem için hasta olmana gerek yok bebeğim. Sadece şunu söylemen yeterli."

Çatık kaşlarla kolunun altından ona bakıyordum. Kapıya yürümediğimizi fark ettiğimde durmaya çalıştım ama o rahatça yürümeye devam etti. "Abicim... Bu küçük tatlı kız kardeşinin ilgiye ihtiyacı var."

Küçük kızlar gibi konuştuğunda göz devirdim. "Salak şey."

Cıkadı. "Abinle doğru konuş Mevsim! O senin abin abin!"

Dudaklarımı birbirine bastırdım. Bahar hanımın taklidini mi yapmıştı?

"İşte." durdu. Önümüzdeki kapıya baktım. Bana bakıp gülümsedi. "Köpek'le tanışmak ister misin?"

Aklıma Uzay'la tanıştığımız ilk gün geldi. Köpek şuan da kış bahçesinde...

Geri adım attım. "Hayır, hiç gerek yo-"