EN FAZLA NE OLABİLİR Kİ?!

✨YEDİ✨

Bölüm Şarkısı:
~Her Gece

🍁🍃
Mevsim

Gergince yerimde kıpırdanırken dikiz aynasından ona bakmıştım. Yine göz göze geldiğimizde bakışlarımı pencereye çevirmiştim.

"O ailede olmana... Sevindim."

Dakikalardır süren sessizliği bozmasıyla gerilmiştim. "Gerçi sen pek sevinmiş gibi değilsin?"

Bakışlarını hissettiğimde ona dönmüştüm. O bana aynadan bakarken ben ona arkasından bakıyordum. Gözlerimi kaçırdım.

"Babam anlattı dün. Doğumda karışmışmışsın. Alışmak zor olmalı senin için."

"Evet." dedim. "Eğer alışmaya çalışsaydım zor olurdu ama."

Güldü. Meraklı bir gülüştü. "Nasıl yani? Gidecek misin?"

Aynadan bana baktığını hissediyordum. Dudağım kıvrıldı. "17 yıl sonra insanların düzenini bozmak istemem. Bu sene sınavı kazanırsam ilk gelen üniversiteye giderim ve bu kadar. Masraflarımı ödemelerine bile gerek yok. Gerekirse çalışırım."

Gülümsediğini gördüm. "Sen bilirsin yinede ama hiç sanmıyorum. Yani seni bırakacaklarını."

Aynadan ona baktığımda göz göze gelmiştik. Yüzünde küçük bir gülümseme vardı. "İyi." dedim omuz silkerek. Bakışlarımı tekrar kaçırırken "En azından sadece dersleri kafama takarım." dedim.

Işıklarda durduğunda arkasına dönerek bana bakmıştı. "Hangi üniversiteye gitmek istiyorsun?" dedi merakla. "Yani bölüme?"

Dudağımı sarkıttım. "Sanırım..." yüzüm ifadesizleşti. "Bilmiyorum."

Yüzüne baktım. "Bilmiyorum." dedim tekrar. Son sınıf olmama rağmen bir hedefim yoktu. Sadece ders çalışıp notlarımı yüksek tutmaya çalışıyordum.

Kaşları çatıldı. "Nasıl ya?"

Gri gözlerine baktım. Gri... Bir insanın gözleri nasıl gri olurdu?

Arkadan korna sesleri duyduğumuzda "A." diyerek önüne döndü ve araba sürmeye devam etti.

"Bunu bir ara konuşmamız gerek. Son sınıf olmana rağmen bir hedefinin olmaması ilerde soruna yok açacaktır."

Kafamı salladım. "Peki senin... Bu gri gözlerin? Nasıl oluyor?"

Gülüşünü duydum. "Tuhaflar değil mi?"

Cevap vermedim. Tuhaf ama güzellerdi. "Annem albino hastasıydı. Babam da mavi gözlü olunca ortaya bu çıkmış işte." dedi eğlenir tonda.

"Ama ben seviyorum ya gözlerimi. Farklı olması hoşuma gidiyor."

Söyledikleri içimde burukluk oluştururken gözlerimi kaçırdım. Bir süre sessizce yolculuk yaparken kendi gözlerimi düşündüm. Ben Uzay gibi değildim. Onları sevemiyordum. Onların böyle olmasından utanıyordum.

Lens takmadan dışarı çıkmaya cesaretim yoktu benim. İnsanlar gözümün neden öyle olduğunu sorsa gülerek anlatamazdım.

"Mevsim!"

Yerimden sıçrayarak Uzay'a baktım. Kafasını arkaya doğru uzatmış bana bakıyordu. "Özür dilerim. Seslendim seslendim duymadın. Okuluna geldik."

Kafamı salladım hızlıca. Kalp atışlarım hızlanmıştı. "Dalmışım kusura bakma."

Tam kapıyı açıp çıkacağım sırada "Kulağın acıdı mı?" dedi. "Biraz fazla bağırdım sanırım."