You are my little star | Larry Stylinson

Nie pyskuj Louis

Całą drogę powrotną patrzyłem przez szybę i martwiłem się. Bałem się, że Lucas wróci do Londynu. Znowu będzie chciał mnie zniszczyć. Pukałem palcami o nogę ze stresu. Nie chcę aby on wrócił. Chcę wreszcie zacząć żyć poprzednim życiem.

- Louis? Wszystko dobrze? - usłyszałem głos Stylesa.

- Tak, jest w porządku. - odpowiedziałem po paru sekundach.

- Za moment będziemy pod twoim domem. - powiadomił mnie.

- Dobrze.

Tak jak powiedział Styles, po paru chwilach byliśmy już pod moim domem. Popatrzyłem w tamtym kierunku i zobaczyłem na podjeździe samochód mojego ojca. Zdziwiłem się, ponieważ miał wrócić dopiero za dwa tygodnie.

- Louis?

- A tak, dzięki za dzisiaj, było... fajnie. - powiedziałem i wysiadłem szybko z pojazdu.

- Do zobaczenia jutro Louis. - rzekł.

- Do zobaczenia jutro... Harry.

Zamknąłem za sobą drzwi i szybo ruszyłem w stronę domu. Wręcz wbiegłem do środka i zobaczyłem ojca szukającego czegoś w szufladzie.

- Gdzie byłeś Louis? - zadał mi pierwsze pytanie.

- Z kolegą. Co tutaj robisz? Myślałem, że wracasz dopiero za dwa tygodnie. - powiedziałem i zobaczyłem Lottie siedzącą na schodach, która cały czas obserwowała tatę.

- Zaraz wyjeżdżam. To wszystko się trochę wydłuży i muszę zabrać więcej rzeczy. - wyjaśnił i znalazł jakiś papier.

- Dlatego bierzesz kąpielówki? - spytałem, widząc daną rzecz wystającą z jego walizki.

- Nie pyskuj Louis. - zagroził.

- Tylko zapytałem. - bruknąłem i chciałem iść do kuchni jednak on przygwoździł mnie do ściany.

Zaczyna się

- Nie mów takim tonem do mnie. Jestem twoim ojcem do cholery! - krzyknął mi prosto w twarz. - Masz mieć szacunek co do mnie! Przeproś w tej chwili!

- Przepraszam. - wymamrotałem niewyraźnie.

- Powtórz.

- Przepraszam, tato. - powiedziałem trochę głośniej.

- Tak ma być. Masz patrzeć mi w oczy kiedy ze mną rozmawiasz. - powiedział. Popatrzyłem do góry, ponieważ mój ojciec był sporo wyższy ode mnie.

- Dobrze. - rzekłem patrząc mu w oczy. Puścił mnie po chwili i zaczął pakować coś do walizki.

Wiedziałem, że Mark był nerwowy lecz ostatnimi czasy było coraz gorzej. Od paru miesięcy w ogóle się nie hamował. Raz prawie uderzył mnie w twarz, ale zdążyłem mu się wyrwać i uciec.

Podszedłem do Lottie i usiadłem koło niej na schodach. Ona jednak ani drgnęła. Cały czas obserwowała naszego ojca. Chodził w kółko i szukał jakiś rzeczy. Ciuchy, papiery, elektronika. Wszystko co według niego było niezbędne.

- W piątek masz mecz Louis. Masz go wygrać. - powiedział ostro. Skąd on o tym wiedział?

- Dobrze tato. - odpowiedziałem.

- Masz tutaj również posprzątać. Nie pozwolę, aby w moim domu panował taki syf. Gdy wrócę ma wszystko lśnić. - rzekł zapinając walizkę.

- Obiecuję. - wyszeptałem.

- Jestem gotowy. No chodźcie. - zachęcił nas ręką. Lottie powoli wstała i podeszła do Marka. Ja nie ruszyłem się z swojego miejsca - Louis? Ty jak zawsze masz te swoje humorki. Mam nadzieję, że gdy wrócę staniesz się prawdziwym mężczyzną, a nie jak teraz głupim chłoptasiem co myśli, że mu wszystko wolno. - przytulił moją młodszą siostrę na pożegnanie i wyszedł z domu.