The Unwanted Husband (Seulrene)

Chapter 14

Seulgi's POV

I woke up on the feeling something's tickling my neck. Marahan kong idinilat ang aking mata and look around. Nasa kwarto nga pala ako ni Hyun.

I was about to go up, when someone groaned. Napatingin ako agad dito. My eyes slightly widen when I saw Hyun's on top of me. Nakasiksik ang mukha nito sa aking leeg, at mahigpit na nakayakap sa'kin.

Pinasadahan ko ng tingin ang mukha nito. She's peacefully sleeping, looks like an angel but once she opens her eyes, it's the opposite. She's still an angel, but with a dagger look and a cold expression.

Ang ganda talaga nitong mahal ko. Kahit tulog, she shines. Nakaka-akit ang taglay niyang kagandahan.

"Don't you know, that staring is rude?" I slightly jumped in surprise when she speaks. Nakapikit pa rin ang mata ngunit nakataas na ang isang kilay.

I quickly averted my eyes. I'm embarrassed, nahuli ako. I cleared my throat. "I'm not."

"Tsk. Really?" She huskily said. Kagigising lang namin kaya, her voice is kinda raspy.

"Okay, okay, fine. Nahuli mo na ako." Ako na sumuko para hindi na humaba pa ang usapan.

Tatanggalin ko na sana ang pagkakahawak niya nang higpitan niya ito. "Hyun, kamay mo po. I need to wash up"

Hindi ako nito pinansin at mas lalong sumiksik sa leeg ko. "5 more minutes." Bulong nito.

Mukhang inaantok pa ang baby ko. Wala naman kaming ginawa kagabi ah.

Minsan lang ito maglambing kaya pagbibigyan ko na. Hinaplos-haplos ko ang ulo nito para makatulog pa.

"I love you, Hyun." Bulong ko sa tenga nito.

---

"Hyun, wake up." I softly said, habang tinatapik ng mahina ang likuran niya. It's been 20 minutes, kanina ko pa siya ginigising pero hindi pa rin siya bumabangon palagi itong humihirit ng 5 minutes.

"Hmm" She groaned.

"Wake up, kanina pa tapos na ang 5 minutes. Plus, tinatawag na tayo ng Maid kanina. Pinapatawag na raw tayo ni Mom." Malumnay kong sabi rito. Umakyat na kasi kanina yung Maid, telling us that we should go down because breakfast is ready.

Sabi ko rito susunod na rin agad kami, kaya kanina ko pa ito ginigising. Ngunit ayaw naman niya magpagising. Nahihiya na rin ako kaila Mom, at kanina pa kami narito, malamang nakahain na rin ang pagkain. Hindi pa naman maganda na pinaghihintay ito.

"Hyun, bangon na tayo. Nakakahiya na kay Mom, at kanina pa tayo hinihintay." Ulit ko rito.

Nag hum lang ito at hindi pa rin bumangon. I was about to take off her hands when my phone rings. Medyo nahirapan pa akong kunin dahil nakakapit pa rin ito sa'kin.

"Hello?" I didn't see the caller dahil nagmamadali akong sagutin. I forgot to silent it last night kaya rinig na rinig if there's a call or text.

"Hi!" Si Jennie pala.

"Oh, Jen napatawag ka?" I softly asked.

"Wala naman, I just wanted to kumusta you since that last time we encountered didn't go according to our plan. So, how are you baby?" She chuckled.

"I'm good. How about you?"

"Ayos lang din. Ah, I was wondering if I can invite you again for a dinner? But this time Irene unnie, won't show up." She chuckled.

"Hindi ko kase gaanong na enjoy 'yung date este dinner natin. So, that's why I was hoping, if I can invite you again?" Pagpapatuloy nito.

Tinignan ko muna si Hyun if natutulog pa. Nagulat naman ako nang makita ko itong nakatingin na sa'kin ng masama. Napalunok ako ng wala sa oras, she's looking like she wants to kill me.

"Seul? Are you still there?" Tsaka ko lamang naalala na kausap ko pa si Jennie nang magsalita ito.

Sasagutin ko na sana ito nang agawin ni Hyun ang cellphone. "No, Jennie. And stop calling him!" Sagot nito at pinutol ang tawag pagkatapos ay muli itong tumingin ng nakamamatay.

Huminga muna ako ng malalim para kumuha ng lakas ng loob na magsalita. "Ah, Hyun kas—"

Naputol ang sasabihin ko nang may kumatok sa pinto. "Señorita, pinapatawag na po kayo ni Mom niyo. Kanina pa raw po sila nagugutom, kakahintay po sa inyo."

Bumangon na ako agad at dere-deretsong pumasok ng banyo. Hindi ko na tignan si Hyun, mukhang puputulin niya ang leeg ko. Buti na lang kumatok si ate, I should thank her later. She save my life.

---

"Iho, take a seat. Where's Joohyun?" Bungad sa'kin ni Mom, pagkababa ko. Humalik naman ako sa pisngi niya at nagmano, ganun din ang ginawa ko kay dad bago umupo sa tabi ni Mom.

"Nasa banyo pa po, pababa na rin po siguro iyon." Sagot ko rito. May nakahanda na agad na plato, ngunit wala pang laman. They have rule that no matter what, they should always eat breakfast together. Kahit malalate ka nasa pupuntahan mo, dapat makapag breakfast ka rito.

One time, nung una kong bumisita rito tumanggi akong kumain ng breakfast. Kahit anong pilit nila tinatanggihan ko, syempre nakakahiya naman kaya ang ending hindi rin sila kumain ng breakfast. I felt guilty kaya after that, kapag nag-aalok na sila hindi na ako tumatanggi.

"Kumusta naman ang trabaho mo Seul?" Tanong ni Dad.

Umayos muna ako ng upo bago sagutin ito. "Okay naman po Dad. Marami lang kaming ginagawa lately kaya pagod, but I can handle it naman po." Sagot ko rito.

Good thing, malapit na kami matapos kaya medyo nabawas-bawasan na rin ang trabaho. Wala pa namang bagong project.

"Pinapahirapan ka ba ni Joohyun? Sabihin mo lang at pagagalitan ko ang batang iyon."

Umiling naman ako rito. "Hindi naman po." Tumatawa kong sabi.

"I'm not a kid anymore, Dad. Don't call me that." Napatingin kami sa kanya nang magsalita ito.

Katulad ng ginawa ko kanina, humalik muna ito sa pisngi nila Mom and Dad bago umupo sa gilid ni Dad.

"Finally! Nakababa na rin ang señorita. Kanina pa kami naghihintay rito." Umirap na sabi ni Mom.

"Let's eat. Lead the prayer Joohyun." Pagkatapos namin manalangin, kumuha na kami ng pagkain ar inilagay sa plato.

We eat in silence, just enjoying each other's presence. Pagkatapos kumain ay niyaya ako ni Dad mag golf. Sino ba naman ako para tanggihan siya, kaya I said yes.

---

"Kumusta kayo ni Joohyun, Seul?" Seryoso nitong sabi habang nakatingin sa golf ball. Nandito na kami sa field, with our gears and self. Naiwan naman sila Joohyun sa bahay as well Mom.

"Okay naman po kami Dad. Our relationship is getting better these past few days. I do hope, it will last long." Sagot ko rito.

"Good to know son. Napanatag ang loob ko ng makasal sa iyo si Hyun. I know you will protect her, unlike that b*stard." His jaw tightens as he speak the last word. Bagaman naka focus ito sa field, alam kong naiinis siya sa taong iyon.

"Pagtiisan mo pa sana si Joohyun, son. She might act cold but you know she needs someone to rely on. Kailangan niya ng lakas, someone whom she can depends with. And I know it's you." Tumigil muna ito at humarap sa'kin.

He pats my shoulder. "You know her better than us. Kaya malaki ang tiwala ko sa'yo. Please protect her, at least kung mawawala man ako sa mundong ito alam kong may mag-aalaga sa kanya."

"I will, Dad. Thank you for trusting me. Kahit hindi mo po sabihin, I will protect her hanggang sa makakaya ko. Mahal ko po kase talaga ang anak niyo, kahit sa'kit siya sa ulo." Tumawa naman sa huli kong sinabi.

Like I said, I am willing to do anything for her. Ganun ko siya kamahal eh. There are few people who becomes blind when it comes to love, unfortunately I'm one of them.

_________________________________________

'Di pa talaga tapos yung Finals pero tambay muna ako rito, kaka stress eh. Hahahaha