The Unwanted Husband (Seulrene)

Chapter 19

Seulgi's POV

It's the next day, and we are currently in our kitchen. Nagmamadali pa nga akong tumungo rito dahil I woke up late, kailangan ko pa magluto at may pasok kami.

But I was shocked when I saw Hyun cooking. I offered na ako na ang magluto ngunit she glared at me and told me to seat and just wait.

At dahil understanding ako, syempre sinunod ko siya. Pinapanood ko lang siya habang nagluluto. She looks like an expert, mukha siyang chef. Bawat galaw niya ay may class, and her serious face na may halong pagkairita looks good in my eyes.

I chuckled at my thought. Ang cute ni Hyun. You must be wondering kung ano ang nangyari kagabi? Well nag-usap lang kami, walang kababalaghang nangyari.

After that heated moment, we let go of each other at nagpunta sa couch. I know we have something to discuss kaya pinaupo ko na siya sa gilid.

But I got off guard when she seats on my lap and wrapped her arms around my nape. "Hyun, akala ko ba mag-uusap tayo?" Tanong ko rito. But inilagay ko rin ang kamay ko sa maliit na bewang nito upang alalayan.

She rolled her eyes at me and smirked. "Yes. Is there something wrong if I seat on your lap?" Nakakunot noo nitong sabi.

"No, I-I just don't think it's appropriate kung mag-uusap tayo nang ganito ang position."

This is not really Joohyun. She's not this bulgar, hindi rin malakas ang loob na gawin ang ganito. Marami pa siguro akong hindi alam sa kanya.

"What do you want to talk about?" Seryosong tanong nito.

I deeply sighed bago hatakin ang bewang nito papalapit sa'kin.

"Is it true? Seryoso ka ba talaga na may gusto ka sa'kin?" Tanong ko rito, habang minamasahe ang likod niya.

She didn't answer me right away and just look at me. Her stares is making me feel uncomfortable kaya umiwas ako ng tingin. Kahit umamin na siya sa'kin, hindi ko pa rin magawang titigan siya ng matagal sa mata.

I don't know, there's just something to it that makes me feel different. But I love staring at her if she's not looking.

Hinawakan niya pisnge ko and made me look at her. "I'm serious, Seul. I will prove it to you, just wait for me."

Sinandal niya ang kanyang ulo sa dibdib ko. "Please wait for me, pagtiyagaan mo pa ako. I know, it's not that easy to handle me pero nagagawa mo. That's why I'm thankful, please hold on."

Hinaplos-haplos ko ang likuran niya. "I will. I'll wait for you, Hyun. No matter what.

"Wait for me, Seul. Hindi ko pa siguro masasabi 'yung word na 'yun, but I assure you. I like you, believe me."

"Seulgi, let's eat!"

Tumayo na ako at naghain. Siya na nga nagluto, so it's fair kung ako ang maghahanda.

We start eating after we pray. Katulad nga nang sinabi ko sa inyo noon, she don't like talking whenever kaharap niya ang pagkain. Kaya tahimik kaming kumakain ngayon and just enjoying each other's presence.

After we eat, ako na ang nagpresentang maghugas ng mga pinagkainan namin. Habang siya ay pumunta na sa kwarto niya upang maghanda.

---

After ko maghugas, naghanda na rin ako dahil may pasok pa nga. Nasa labas na ako ng bahay when napansin kong nandito pa rin ang kotse ni Hyun. She must be still preparing.

Well okay lang naman kahit late siya, she's the Boss. Binuksan ko na lang ang gate ng garahe para hindi na siya mahirapan pa mamaya.

Safe naman rito, our neighbors knows to not do anything that can make her mad. Pagmamay-ari kasi nila Joohyun itong village na tinitirhan namin. Our house is located in the center of the village, that's why everyone knows that they own this.

Plus, bukangbibig ng mga guards dito na sila Irene ang may-ari ng village na ito.

Pagkatapos ko mabuksan ang gate nagsimula na ako maglakad palabas ng village, since ang sakayan ng Jeepney ay sa labas pa.

Like every other village, any vehicle na walang sticker is not allowed to enter, unless may pahintulot. Kaya nga nung hinatid ako ni Seungwan dito muntikan na siyang 'di papasukin, buti na lang kasama niya ako.

I must praise mom and dad, they did a great job sa pagpapatakbo ng village nila. For the past years, wala pang nababalitaan na may nagnakaw rito.

The security team here is amazing. Araw-araw at gabi-gabi silang naglilibot to make sure walang magiging problema rito and to make everyone safe.

"Sir, good morning! Itawag na ba kita ng masasakyan?" Bati ni Kuya Joe. Kuya Joe is the head security here in the village.

Alam niya na nakatira ako kaila Hyun, but he didn't know kung kaano-ano ko siya. Si Kuya Joe and nagtatawag madalas ng sasakyan ko paalis. Sabi niya, that is he's only way para makabayad sa ginawa kong pag recommend kaila Mom and Dad.

"Good morning, Kuya! Hindi na po ako na, just stay here. Kumain ka na po ba?" Tanong ko rito pagkatapos ko siya batiin.

Umuoo naman ito at ngumiti. Nakipag-kwentuhan muna ako rito saglit bago nagpaalam sapagkat may trabaho pa ako.

I was in the waiting shed when a black Mercedes benz stopped in front of me. "Baby! Hope in! Where are you going? Ihahatid na kita."

"Jen! Long time no see. How are you?" Bati ko rito. Matagal-tagal ko na rin siyang hindi nakita.

Bumaba ito sa kanyang kotse at lumapit sa'kin. Nagulat ako when she suddenly hug me. "I'm good. Namiss kita, I have pasalubong for you."

"Ah talaga? Well, welcome back!" Sabi ko rito habang sinusubukang tanggalin ang pagkakakapit niya sa'kin. Ngayong sinusubukan namin ayusin ang relationship namin ni Hyun, it's not good kung makikita niya na may kayakap akong iba. Baka kung ano pa ang isipin nun.

"Sa'n ka ba pupunta?" Tanong muli nito pagkatapos niyang humiwalay sa'kin.

"Ah nag-aabang lang ako ng masasakyan. I'm going to work." Sagot ko rito. Tumingin-tingin muna ako sa paligid baka may masasakyan na.

"Ihahatid na kita, come on!" Hinawakan niya ang kamay ko at hinila ako papunta sa kotse.

"Teka, Jen." Pag-awat ko rito. Hindi sa ayaw kong sumabay sa kanya but I don't think it's appropriate na ihatid niya ako dun. Malay mo may iba siyang pupuntahan.

"Huwag mo na ako ihatid. May masasakyan naman ako, tsaka baka iba ang pupuntahan mo."

Umiling ito bago ngumiti sa'kin. "Wala akong pupuntahan, baby. Kaya halika na, ihahatid na kita."

"Pero, Jen—"

"Bitawan mo siya Jennie," Isang malamig na boses ang nagpatigil sa'min.

I gulped. Bakit ba palaging nasa ganitong sitwasyon kami naaabutan ni Hyun.

I don't want trouble, we are literally fixing our relationship kaya sana hindi na naman ito maapektuhan.

"Unnie! Ikaw pala, what are you doing here?" Tanong ni Jennie.

Lumapit sa'min si Hyun at inalis ang pagkakahawak sa'kin ni Jen. Pero hinawakan ulit ito ni Jen at nagtatakang tumingin kay Hyun.

"Bitawan mo siya Jen." Naiinis nitong sabi. Pupuntahan ko na sana si Hyun ngunit hinigpitan ni Jen ang pagkakahawak sa'kin.

"Why? Ihahatid ko siya, Unnie. Hindi ko pa nalilimutan 'yung pagbaba mo ng telepono sa'kin. Bakit na sa'yo ang cellphone ni Seul?"

"It's none of your business." Sagot ni Hyun. She rolled her fist at mukhang mananakit na.

"It's my business, Unnie. Lalo na't magiging future husb—"

"He's my boyfriend kaya kung ayaw mong madumihan ang friendship natin, better remove your dirty hands off him!" Sigaw nito.

Parehas kaming nagulat ni Jen sa sinabi nito. Hinila na ako ni Hyun and position my hand in her waist. "Back off, Jennie! Mine is mine, I won't let you take him away from me."

Hinila na ako ni Hyun, leaving Jennie behind. Titignan ko muna sana ito ngunit sinaway ako ni Hyun.

"Don't you ever try to look back at her. Ako lang pwede mong tignan, Seul. Hindi ibang babae nor Jennie. Ako lang."