Küçüklükten beri çoğu şeyi unutan ve istediği bazı şeyleri de hatırlayamamasından dolayı sürekli tedaviler gören Lizzie, en sonunda nasıl olduğunu hatırlamadığı bir olaydan ötürü katil damgası yediğinde işler çığırından çıkar. O olayda asıl suçlunun...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-KAYBEDİLMEYE HAZIR SAVAŞLAR-
🌑🌓🌕🌗
Küçükken kulağıma eğilip ne demiştin baba?
"Eğer bir savaşı kaybedeceğini hissedersen, hile yapmaktan hiç çekinme."
Bana öğrettiğin tek yanlış şey buydu işte.
Şimdi hile yapan kişi; kurallara uymayıp kendi kafasının dikine gidip hayatını mahvederek geçmişine ulaşan ben miydim yoksa yapılması gereken şeyi yapmak istemiyor gibi davranıp sonuca ulaştıran sen miydin?
İkimizde biliyorduk, ben kendim için bir cevap bulmak yolunda o partiye gidip bir hata gerçekleştirmiştim ve bu önümdeki birkaç kapının kilidini açmaya yaramıştı. Sen zaten beni buraya göndermeyi bekliyordun ve bu bahanen olmuştu. Sen mi kazandın yoksa ben mi?
Hile yaptığını kabul ettin, savaşı hakkıyla kazanmadığını anladın ve teslim olmaya karşıma geldin.
Yüzüme vuran esinti sebebiyle üşüdüğünde gözlerimden yaşların akmaya başladığını anladığımda fark ettim. Bu sefer kendim için değil, sebep olduğum şey yüzünden ağlıyordum. Mecbur bıraktığım durumlar için ve benim için yapıldığını bildiğim bir hamleden dolayı akıtıyordum yaşlarımı. Babam bana sarıldığında ise ellerimin titrediğini ona karşılık verecek gücü bulamadığımda anladım.
Bir yere ait olmak duygusu çok güzelmiş. Yanında biri olduğunu bilmek aslında çok güzel bir şeymiş ama ben bazen bunu unutup sürekli kızmayı, bağırmayı çağırmayı seçiyordum. En çok bu yüzden kaybediyordum ya.
Kendimi geriye doğru çekeceğim sırada saçlarımdan öptü. "Baba," dedim. Birbirimize kızdığımız bakışlarımızdan bile belliydi ama bizim ikimizden başka kimsemiz yoktu. Bu hep böyleydi ve her seferinde beni bırakıp gitmemesinin sebebinin bu olduğunu biliyordum ama bilmezlikten geliyordum.
İçim öyle bir boşluktu ki, o boşluk günler geçtikçe büyüyor ve onu sadece gözyaşlarımla durdurabileceğimi düşünüyordum. Küçükken bile bu kadar çok ağlamazdım çünkü o boşluğun varlığından bile haberim yoktu.
Yanaklarımdan süzülüp dudaklarımda ölmek için süzülen gözyaşlarımı sildiğinde dudaklarım aralanarak titrerken burnumu çektim. "Bunu kendine niye yaptın?"
"O kadar da mühim bir mesele değil," diye yanıtladı. "Sen benim kızımsım."
Başımı iki yana salladım. "Ben biliyorum, benden daha önemli kıldığın şeyler var senin. Hayır, bunun için kızmıyorum, saygı duyuyorum ve bunu yapmış olman kendimi kötü hissetmeme sebep oluyor."
