Küçüklükten beri çoğu şeyi unutan ve istediği bazı şeyleri de hatırlayamamasından dolayı sürekli tedaviler gören Lizzie, en sonunda nasıl olduğunu hatırlamadığı bir olaydan ötürü katil damgası yediğinde işler çığırından çıkar. O olayda asıl suçlunun...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-GÜVENİLMESİ GEREKEN İSİMLER-
🌑🌓🌕🌗
Üşümek, soğukta kalmak, iliklerine kadar donmak... Üşüdüğünü ifade etmenin yollarının sadece birkaç basit kelimesiydi. Peki düşüncelerinin donmasını nasıl belirtirdi insan? Gerçek anlamıyla düşünme yetisini kaybetmeyi nasıl açıklardı?
Tarihler, saatler, geceler, gündüzler hepsi birbirine karışmış gibiydi. Yatağıma yattım, gözlerimi kapattım, karanlık olsun istedim her yer. Zihnim kapatsın kendini dışarıya ve hiçbir şeyin farkında ve ciddiyetinde olmayım istedim. Tek başıma yaşayım istedim. Kimsenin zarar veremeyeceği kadar güçlü olmak, ve kimsenin bana zarar verecek kadar tanımaması istedim.
Ama her ne kadar sıkı sıkıya gözlerimi kapatsam da dünya kararmadı. Christopher'ın bana ilaçlarımı içirtmeye çalışmasına bu kadar üzülmemeliydim, en nihayetinde o da babamın söylediklerini yapıyordu ama işte bunun sebebine bir türlü anlam veremiyordum.
Kusmak istedim.
Gözkapaklarımı araladım ve hiçbir işe yaramadığını düşündüğüm şeyin bile bir ihtimal bana zarar vermesinden korkarak yaptığım hatanın sonucunda panikleyerek ayağa kalktım. İnsanların istediklerine göre yaşamamıştım hiçbir zaman ve şimdi, şuanda benden isteneni sorgulamadan yaptığım için kendime kızıyordum. Bunalmıştım sadece bu yönde yapılan ısrarlardan.
Yataktan doğrulduğumda parmağımı boğazıma sokarak midemdekileri çıkartmaya çalıştım ama içerisi haliyle boş olduğu için ilk an başarılı olamadım. Kendi akılsızlığımdı, ne amaçla yapıldığını bilmediğim bir şeye neden yardımcı olurdum ki sanki? Hışımla yataktan kalktığımda üzerime bir hırka geçirirken odadan çıktım. Merdivenleri, sırf evimde bulunan bir adama olan sinirim sebebiyle yüksek sesler çıkartarak inerken, hala salonda oturmaya devam eden Christopher'la göz göze geldim. Ne yaptığımı merak ediyordu evet ama onu işte ben bile bilmiyordum.
"Seninle uğraşmak gerçekten çok zor."
"Konuşmalarımız her zaman aynı kapıya çıkıyor Christopher," dedim. Aldığım kısa nefesten sonra konuşmaya devam ettim. "Ama benimle uğraşmanı ben istemedim. Bağırıp çağırmayacağım. Sitemim sana değil ama beni yalnız bırak. Buna ihtiyacım var."
Christopher oturmayı bırakarak ayağa kalktığında bana doğru yaklaştı. "Tekinsizsin, ne yapacağını kestiremiyorum. Bana güven vermiyorsun."
"Bana güvenmeyi neden istiyorsun Hoxha?"
Cevap vermek yerine soruyla karşılık vermek her zaman kaçmanın en kolay yoluydu. Bunu bizzat kendi babasından öğrenen küçük Lizzie'nin her zaman ilk başvurduğu çözüm bu olmuştu. Ama bu sefer karşımdaki kişi, diğer insanlar gibi kızmamış ya da 'sıkıldım oyunlarından' diye çıkışmamıştı. Aksine, oyunu benimle birlikte devam ettirmenin derdine düşmüştü.
