លោកប៉ាចិញ្ចឹម

៨៧/៨៨

«អ្ហឹស!ហឹុក ខ្ញុំដាច់ខ្យល់ឥឡូវនេះបើលោកប៉ា នៅតែបន្ត អ្ហឹក!ហឺុកៗ»
សម្លេងដាច់ៗ ស្ដីឡើងស្ដាប់ស្ទើតែមិនចង់ឮចេញពីបបូរមាត់ផ្កាឈូកខ្ចីរបស់រាងតូច។ដង្ខៅនៅតែបន្ត រហូតដល់គោលដៅ ទើបនាយឈប់~

«ឆ្អែតឆ្អន់ហើយមែនទេ អស់ទួនាទីរបស់ខ្ញុំហើយ»
ពោលចប់ប្រយោគ រាងតូចប្រមូលកម្លាំងដើម្បីក្រោកចេញពីកន្លែងនេះ តែត្រូវបានដៃរឹងមាំរបស់ដង្ខៅចាប់កញ្ឆក់នាងឲ្យគេងចុះមកវិញ។
«ឯងទុកយើងជាអី?ឯងបង្វិលយើងទៅមកឯងគិតថាយើងជាទំនិញមែនទេ ហេតុុអីក៏ឯងឲ្យយើងទៅជាមួយស្រីនោះ ហេតុអីក៏ឯងធ្វើបែបនេះ ឯងដែរមានចិត្តស្រលាញ់យើងខ្លះទេ លើសពីឪកូនចិញ្ចឹមតើមានទេ?»

នេះមិនមែនសួរនាំរបៀបមនុស្សអន់ចិត្តទេតែ ដង្ខៅស្រែកលាន់ពេញបន្ទប់ស្រែកសម្លុតឲ្យនាងឆ្លើយនិងសំណួររបស់នាយឥឡូវនេះ។

«មួយជីវិតនេះខ្ញុំមិនត្រូវការអីទេ ខ្ញុំចង់មានសេចក្តីសុខជាមួយបុរសដែររឹងមាំម្នាក់ដែរគេអាចមើលថែខ្ញុំបាន គេឲ្យតម្លៃខ្ញុំ គេស្រលាញ់ខ្ញុំស្មោះត្រង់មិនបង្ខំខ្ញុំមិនថាស្ថិតក្នុង កាលទេសៈណាឡើយ ខ្ញុំចង់បានភាពកក់ក្ដៅពីគេ ក្ដីស្រម៉ៃតាំងតែពីតូចមកហើយ»

រាងតូចនិយាយចប់ រុញដៃរបស់ដង្ខៅចេញ ដើម្បីក្រោកដើរចូលបន្ទប់ទឹក។
ចូលមកឈរមើលរូបរាងខ្លួនឯងដែរត្រូវ បុរសម្នាក់នេះញាំុំញីមុននេះ ដៃលើកមកខ្ទប់មាត់ខ្លួនឯងយំ យំដោយមិនបញ្ចេញសម្លេងឡើយ ដឹងទេថាយំមិនបញ្ចេញសម្លេងវាឈឺណែនស្ទះទ្រូងខ្លាំងកម្រិតណា។

«ឯងជាអី ឯងជាក្មេងស្រីដែររើសយកមកចិញ្ចឹម ដល់ពេលដែរឯងចាកចេញហើយអ្ហឹកៗ ខ្ញុំសុំទោសដែរធ្វើឲ្យឯងមានសភាពបែបនេះ ខ្ញុំសុំទោស»

នាងទន់ជង្គង់ចុះអង្គុយត្រមោមក្បាលជង្គង់ យំគគ្រូសសុំទោសមកកាន់ខ្លួនឯងដែរគ្មានភាពខ្លាហានសូម្បីតែការពារខ្លួនឯងស្រពពេលដែរត្រូវបុរសម្នាក់នេះធ្វើបាប។

~បន្ទាប់ពីយំឆ្អែតឆ្អន់ហើយរាងតូច ចូលមកងូតទឹកសម្អាតកាយ ស្លៀកពាក់ពាក់ហើយដើរចេញមកវិញ។
«បន្តិចទៀតឪពុករបស់ឯងនិងមកយកឯង ត្រឡប់ទៅវិញ ចាប់ពីពេលនេះតទៅនៅទីនេះហ្នឹងគ្មាន ឈ្មោះឈើរីទៀតទេ ក្មេងស្រីឈើរីគេបានបាត់ពីពិភពលោករបស់យើងហើយ»
ធ្វើបាបគេហើយ ដេញគេចេញហើយសូម្បីតែឈ្មោះក៏យកទៅវិញដែរ។

«....»
រាងតូចមិនបានតបអ្វីទេ នាងឆ្ងោកមុខចុះ ប្រមូលខោអាវដែរដង្ខៅគប់របស់នាងចោល ប្រមូលដាក់ចូលវ៉ាលីហើយ នាងបែរមុខមកសម្លឹងមុខដង្ខៅអាចថាមើលមុខនាយជាលើកចុងក្រោយ។
«បើសិនជាការចាកចេញរបស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យលោកប៉ាមានក្ដីសុខ ខ្ញុំនិងចាកចេញ ចាប់ពីពេលនេះពិភពលោករបស់ប៉ាលែងមានក្មេងស្រីម្នាក់ដែរឈ្មោះថាឈើរីហើយ សូមលោកប៉ាមានក្ដីសុខជាមួយស្រ្តីដែរសាកសមជាមួយលោកប៉ាចុះ ខ្ញុំអស់សិទ្ធអស់គ្រប់យ៉ាងហើយ ខ្ញុំនៅសល់តែសំបកកាយមួយនេះតែប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំលាជារាងរហូតហើយ»

អូសវ៉ាលីដើរចេញ ទាំងបេះដូងខ្ទេចខ្ទាំគ្រាំគ្រា ដូចគេកំពុងតែច្របាច់ឲ្យឈឺចុកចាប់ពឺតផ្សា តែកាន់តែឈឺបន្ទាប់ពី..។

«យើងនិងមានក្ដីសុខ បើសិនជាគ្មានវត្តមានរបស់ឯង គីម..ឡាលីសា»
មួយឃ្លាចុងក្រោយនេះ ធ្វើឲ្យរាងតូចរន្ធត់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយនេះក៏ជាលើកទីមួយដែរលោកដង្ខៅហៅឈ្មោះពិតរបស់នាង ចាប់ពីពេលនេះប្រហែលជាលែងមានវត្តមាន របស់ឈើរីតូចនៅក្នុងវិមាននេះទៀតហើយ។
«ខ្ញុំសូមលាហើយ លោកដង្ខៅ»

  រងចាំភាគបន្ត

~ជួបលោភ~