Δύσβατος γυρισμóς 3 (Β3)

Κεφάλαιο 31

Τα βήματα του κοντεύουν να ανοίξουν αυλάκι έξω από την εντατική. Είναι η δεύτερη φορά που κοντεύουν να τον χάσουν τις τελευταίες δύο μέρες και κάθε φορά είναι όλο και πιο δύσκολο για τον Λάζαρο να το αντιμετωπίσει, διότι ξέρει ότι στο τέλος, ίσως να μην αντέξει.

Περιμένει, τρία, πέντε, δέκα λεπτά, ο χρόνος τρέχει και εκείνος θέλει να κλάψει από απελπισία. Νιώθει πως ο Θεός τον τιμωρεί για όλα τα αμαρτήματα του αυτή την στιγμή. Τόσα έχει περάσει στην ζωή του, αυτό δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει ψύχραιμα. Ξαφνικά, βήματα ακούγονται από πίσω αλλά εκείνος δεν δίνει σημασία. Δεν τον νοιάζει τίποτα άλλο πέρα από το να ανοίξει η πόρτα που έχει μπροστά του και να έχει καλά αποτελέσματα.

«Λάζαρε!» Ακούει την φωνής της και καταλαβαίνει ότι είναι πάλι η Σταυριανή. Ξεφύσησε και γυρίζει θυμωμένος.

«Πάλι; Γιατί;»

«Δεν μπορώ να σε αφήσω μόνο σου σε όλο αυτό που περνάς. Ο Μηνάς δεν θα έρθει ξανά, αλλά μην ζητάς να γίνει το ίδιο και με εμένα!» Του λέει.

Αυτή την στιγμή ούτε που την ακούει. Ο νους του έχει κατακλυστεί από εκείνον τον τρομακτικό συνεχόμενο ήχο της καρδιάς που κάνει όταν σταματά να λειτουργεί.

«Λάζαρε όλα καλά θα πάνε. Ο αδερφός σου είναι δυνατός!» Λέει.

Ο Λάζαρος κάθεται στην καρέκλα και ξεφυσά. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια του και εκείνη πέφτει στα γόνατα για να τον αγκαλιάσει.

Πάνω από όλα είναι άνθρωποι και με τον συγκεκριμένο έχει μοιραστεί τόσα χρόνια που της φαίνεται άδικο και κακό να τον αφήσει σε μια τόσο δύσκολη στιγμή.

«Άσε με!» Της λέει απομακρύνοντας την από κοντά του.

Δεν θέλει αγκαλιές και γλύκες. Η Σταυριανή δεν είναι πλέον ο άνθρωπος του, άρα δεν έχει καμία δουλειά τόσο κοντά του, σκέφτεται και κλείνει το κεφάλι του ανάμεσα στις παλάμες του.

Η Σταυριανή δεν επιμένει. Ωστόσο τίποτα από τα λόγια του δεν την κάνει να φύγει από κοντά του.

Η πόρτα της εντατικής αιφνίδια ανοίγει. Οι γιατροί βγαίνουν ο ένας πίσω από τον άλλον έχοντας σκυμμένο το κεφάλι και η ανάσα τους ακούγεται κοφτή και κουρασμένη. Ο Λάζαρος νιώθει ότι θα λιποθυμήσει από αγωνία.

«Όλα καλά πήγαν, και αυτή την φορά» Λέει ο γιατρός.

«Αχ Θεέ μου, σε ευχαριστώ» Ψελλίζει ο Λάζαρος ξεφυσώντας. «Πόσες φορές θα γίνει αυτό γιατρέ, είναι βάναυσο»