Μάρτιος 2014, Αττική Αθήνα
Σάββατο Βράδυ...
Ξεχωριστή μέρα σήμερα για τον Ιωάννη, τα γενέθλια του. Σε αντίθεση με παλαιότερες χρονιές, την τελευταία δεκαετία γιορτάζει την ημέρα που γεννήθηκε και αυτό το οφείλει την Διονυσία. Αυτή τον έμαθε να χαίρεται που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο. Τώρα που είναι και δεν είναι μαζί, δεν ξέρει αν έχει νόημα να γιορτάζει.
Πριν λίγες μέρες, όταν συναντήθηκαν για τελευταία φορά, έψαχνε να βρει μέρα για να χωθεί στο πρόγραμμα της. Με τα λίγα και τα πολλά έφτασαν στην ημέρα του Σαββάτου. Ήθελε απεγνωσμένα τουλάχιστον να βρεθούν σήμερα, διαφορετικά θα ήταν το πρώτο έτος μετά από πολλά χρόνια που δεν θα γιόρταζε τα γενέθλια του.
Η μεγάλη μαύρη τραπεζαρία είναι στολισμένη με ένα λευκό τραπεζομάντιλο και μεγάλα κηροπήγια που στοιβάζουν πάνω λευκά αναμμένα κεριά. Γύρω στον χώρο υπάρχουν παντού απλωμένα κόκκινα τριαντάφυλλα και αν κάποιος το έβλεπε, θα θεωρούσε ότι ο ίδιος περνά την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου και όχι την γενέθλια ημέρα του. Δεν τον νοιάζει που γίνεται παραπάνω ρομαντικός γιατί η Διονυσία το αξίζει. Ακόμα και αν στην αρχή ήταν οργισμένος μαζί της, με ένα βλέμμα της όλα ξεχάστηκαν.
Η Διονυσία, για μια ακόμα φορά, εφόσον δεν καταφέρνει να γλιτώσει την παρουσία της σε αυτό το σπίτι διασχίζει τον όροφο. Φτάνοντας στην πόρτα του, τον βλέπει που ήδη την περιμένει. Ξέρει πως σήμερα έχει τα γενέθλια του. Ξέρει πως τα τελευταία χρόνια, τα γιορτάζουν μαζί και ενδέχεται η ίδια να είναι πιο χαρούμενη από αυτόν, αλλά σήμερα δεν νιώθει το ίδιο. Οπότε αρκείται σε ένα 'χρόνια πολλά'
Ο Ιωάννης ακούγοντας την αδύναμη ευχή της κάνει ένα βήμα μπροστά και με ήρεμες κινήσεις περνάει τα χέρια του γύρω της. «Έτσι απλά μια ευχή; Ούτε ένα φιλί;» Σκύβει και την φιλάει.
«Δεν υπάρχει λόγος» Του λέει κάνοντας λίγο παραπίσω.
Βγάζει το μαύρο παλτό της.
«Νόμιζα πως στις ευχές οι άνθρωποι σμίγουν και χαιρετιούνται»
«Τότε εμείς ας πρωτοτυπήσουμε»
Η Διονυσία δεν αργεί να δει το στρωμένο και γεμάτο με φαγητά τραπέζι. Ο Ιωάννης κάνει ένα βήμα πίσω και της ανοίγει την καρέκλα.
«Αυτό είναι για εσένα...» Του λέει προσφέροντας του ένα μαύρο σακουλάκι.
Τα μάτια του Ιωάννη λάμπουν όταν καταλαβαίνει ότι εκείνη σκέφτηκε να του πάρει μέχρι και δώρο για τα γενέθλια του. Με αργές κινήσεις το πιάνει και το ανοίγει.
