Δύσβατος γυρισμóς 3 (Β3)

Κεφάλαιο 28

Λίγες ώρες πριν,

Ο Λάζαρος τρέχει με το αμάξι σχεδόν με ιλιγγιώδη ταχύτητα ανάμεσα στους δρόμους της ευρύτερης περιοχής των Χανίων. Δεν ξέρει αν θα είναι ζωντανός το επόμενο λεπτό, μα μόλις μαθαίνει για το ταξίδι του αδερφού του, παίρνει την πρώτη πτήση για Κρήτη. Για κάποιο λόγο νιώθει πως κάτι κακό θα συμβεί. Από την συνάντηση τους στο σπίτι του Ιωάννη στην Γλυφάδα, εντόπισε κάτι περίεργο. Δεν θέλει να δώσει όνομα σε αυτό. Φοβάται ακόμα και να το ξεστομίσει. Το μόνο που ελπίζει είναι να φτάσει εγκαίρως.

Τι κρίμα όμως είναι αργά για να προλάβει το ένα κακό και οριακά νωρίς για να προλάβει το δεύτερο.

_________________________

Ιανουάριος 1990, Αττική Αθήνα

Το μικρό χεράκι του επτάχρονου Ιωάννη, είναι περασμένο μέσα από αυτό του θείου του και μαζί διασχίζουν τον διάδρομο του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» στην Αθήνα. Ο Λάζαρος, περπατά μπροστά τους κρατώντας την δική του βαλίτσα ανάμεσα στα δάχτυλα του. Κανένας από τρεις δεν είναι ικανοποιημένος με αυτό που γίνεται. Το να φύγουν από το νησί τους, το περιβάλλον τους και να εγκατασταθούν στην μεγαλύτερη πόλη της χώρας τους τάραξε, αλλά την ίδια στιγμή τουλάχιστον ο μεγαλύτερος προσπάθησε να τους πείσει ότι όλα θα πάνε καλά. Ωστόσο, τα παιδιά ακόμα το βλέπουν διαφορετικά. Ο Λάζαρος, είναι σε μια ηλικία ευαίσθητη ακόμα. Μόλις δεκαπέντε χρονών, με φίλους, με κοπέλα στο σχολείο και μια ζωή γεμάτη, μα ξέρει πως πρέπει να την αφήσει, διότι όντας ανήλικος δεν μπορεί να μείνει μόνος, ακόμα και αν το επιθυμεί. Αυτός που όμως περνάει ίσως δυσκολότερα από όλους, είναι ο επτάχρονος Ιωάννης. Ένα παιδί που ακόμα δεν έχει ξεκολλήσει από την αγκαλιά της μητέρας του και τώρα την αποχωρίζεται για πάντα. Τίποτα δεν θα τον πονέσει παραπάνω όσο τον πόνεσε ο θάνατος των γονιών του. Ούτε καν ο θείος του...

Ο Πέτρος περνά το κλειδί στην θύρα της μεγάλης ξύλινης ασφαλείας πόρτα και την ανοίγει με δύναμη για να εισέλθει μέσα. «Πάμε να διαλέξετε δωμάτιο; Θωρώ πως έχετε πολλές επιλογές»

Ο Λάζαρος νεύει θετικά ανόρεχτα και κρατά το χέρι του Ιωάννη για να τον μεταφέρει στον διάδρομο που οδηγεί στα δωμάτια, ώστε να διαλέξει.

«Όλα είναι πολύ μεγάλα Λάζαρε. Και ο κόσμος τρέχει. Είδες τα πρόσωπα τους; Πολύ σοβαρά!» Λέει ο Ιωάννης μπλέκοντας και ξεμπλέκοντας τα μικρά του δάχτυλα.