Dünyadan Uzak

19.Bölüm

Omzumda uyuyakalmıştı. Şimdi ne yapacaktım? Biri gelirse ne olacaktı? Kesinlikle yanlış anlarlardı! Onu biraz zorlukla sarsmamaya çalışarak yatağıma yatırdım. Üzerine kenardaki battaniyelerden örtüp yanında yere oturdum. 

Bir süre onu izledikten sonra birden kapının tıklanmasıyla irkildim. Boşluğuma gelip destur isteyene gelmesini söylediğimde kapı açılmış, içeriye giren Korkut bey ve karısıyla hızla ayağa kalkmıştım.

Gördükleri görüntüyle şaşırdıkları belli olurken hemen açıklamaya çalıştım. Yanlış anlaşılmak istemiyordum.

"A-ağlıyordu. Uyuyakalınca ben de yanlış anlaşılmasın diye yatırıp uzaklaştım." Dedim hızla. Korkut beyin hatunu hafif tebessüm edince biraz olsun rahatlamıştım. O sırada Bora kıpırdanmış ve uyanmıştı.

Birkaç saniye olanları idrak edemese de sonrasında hemen kalkmış, beni bileğimden tutup çadırdan çıkartmıştı. Çadırdan çıkınca durmamıştık, devam etmiştik yürümeye.

Arkamızdan seslenen Korkut beyin sesine rağmen daha da hızlanıyordu. Onun peşinden koşarak gitmek zorunda kalıyordum.

"Bora, dur artık." Bağırarak yetişmeye çalışırken düşmemeye çalışıyordum. Beni dinlemiyordu, obadan da çıkmıştık. Daha sabahın erken saatleri olsa da havalar soğuduğu için akşam olmak üzere gibiydi hava. Bozuktu, karamsardı ve üşüyordum.

"Lütfen yavaşla artık. Bora lütfen!" Tekrar bağırdığımda birden durmuştu ve düşmekten son anda kurtulmuştum. Bana baktığı an akan gözyaşlarıyla afallamıştım. Ne yapacağımı bilemez halde ona bakıyordum.

"Laçin, sana ihtiyacım var. Yardım et bana yalvarırım. Ben ne yapacağımı inan bilemez oldum." Derken ağlaması o kadar içten, o kadar masumdu ki gözlerim dolmuştu. Küçük bir çocuk gibi ağlıyordu karşımda.

"Bana akıl ver, yalvarırım. Ben düşünemez oldum, doğruyu yanlışı göremez oldum. Buraya geldiğinden beri benim tek derdim oldun, imdi de yalvarırım bana deva ol." Dedikleriyle yutkundum, kendime gelip ona yardımcı olmalıydım.

"Benim dediğimi dinler misin ki?" Dediğimde durulmuş olan ağlamış suratıyla gülümsemişti. Çok tatlı bir gülümsemeydi.

"Sadece seni dinlerim. Senin dediğin her söz başımla beraber." Dediğinde kalp atışlarımın ritminin bozulmasıyla tekrar yutkunup bakışlarımı kaçırdım.

Elini çeneme atıp başımı kaldırmış, ona bakmamı sağlamıştı. Benden bir şeyler söylememi bekliyordu. Kendime gelmeye çalışarak derin bir nefes alıp ciddileştim.

Şimdilik dediklerini duymamış gibi yapıp sakin kalmalıydım. Ondan bu kadar hoşlandığımı belli etmek istemiyordum. Yani utanıyordum.

"Babanla yani Korkut beyle konuşmalısın. Onu bir kere dinle bence. Belki mantıklı bir açıklaması vardır. Yoksa eğer o zaman gidersin ondan. Bu kadar peşinden gelip seninle konuşmak istediğine göre belli ki bir şeyler söylemek istiyor. Dinle bence bir kere." Konuşmam bitene kadar dikkatlice yüzümü inceleyerek beni dinlemişti. Konuşmam bitince arkamda bir yere bakmıştı.

Ben de döndüğümde Korkut beyin orada olduğunu, bize uzaktan baktığını görmüştüm. Bora'ya dönüp elimi omzuna koyup sessizce fısıldamıştım.

"Sakin ol, bir şans ver ona. Ben obaya gidiyorum, sen de onunla konuş. Sonrasında görüşürüz." Dediğimde onaylamıştı başıyla. Birlikte obaya dönmüştük, obadan fazla uzaklaştığımız için beni tek göndermemişti. İkimiz önden, Korkut bey arkamızdan obaya gelmiştik.

Ben çadırıma giderken son defa baktığımda Korkut bey Bora'nın karşısında duruyordu. Bora ona değil, bana bakıyordu gülümseyerek.

Ben de ona gülümseyerek çadırıma girdim. Umarım konuşmaları güzel geçerdi, umarım geçerli bir nedeni vardır. Bora üzüldüğünde ben de kötü oluyordum. Kalbim acıyordu, mutsuz oluyordum. Bora güldüğünde çok güzel oluyordu. Ağladığında ise küçük bir çocuk gibi oluyordu.

Ona aşık olmuştum. Bu hislerimi er geç kabullenecektim zaten, kendimi kandırıp uzatmaya niyetim yoktu. Hislerimi de tez zamanda itiraf etmeyi planlıyordum. O itiraf etmişti, şimdi de sıra bendeydi.

Onu severken, bu denli fazla severken, ona bu kadar aşıkken ondan uzak kalmak istemiyordum artık. Kesinlikle karar vermiştim, en uygun zamanda söyleyecektim onu sevdiğimi ona.