"မောင်?'
"ဘသူ့ကိုမောင်လာခေါ်နေတာလဲကောင်လေး'
ဂျောင်ကုတော်တော်ပျော်သွားသည်
ညနေကပန်းခင်းထဲမှာတွေ့ခဲ့ရတဲ့ကောင်လေးက
သူနဲ့တအိမ်ထဲတူတူနေနေတာဆိုတာကို
ဒါပေမယ့်ရုတ်တရက်ကြီးဘာလို့
မောင်လို့ခေါ်တာလဲ?။
"မောငိ!မောင်မလား ဟင်'
"ကောင်လေး လူမှားနေတာလား
ကိုကမင်းမောင်မဟုတ်ဘူး
ဒီနေ့မှရောက်တာမင်းအိမ်ကို'
"ဟင် ဒီနေ့မှ?'
ထယ်ယောင်း သေချာအသိစိတ်ပြန်သွင်းမိတယ်
သူ..သူတကယ်ပဲ အတိတ်ကိုပြန်ရောက်လာတာလား။
"ကောင်လေး?မင်းမှာရည်းစားရှိတာလား'
အရှေ့ကမောင်ကမျက်လုံးခပ်စူးစူးနဲ့
ကြည့်လာသည်။အော်မောင်ရယ် အတိတ်သာ
ပြန်ရောက်နေတာ ငါ့ကိုချစ်တဲ့စိတ်ကဖျောက်မရ
ပါလား။
"မ..မရှိပါဘူး'
"ဒါဆိုဘာလို့ကို့ကိုမောင်လို့ခေါ်နေတာလဲ'
"အာကျတော်လေ ဇာတ်ကားအကြည့်လွန်ပြီး
ရူးသွားတာ ဟဲဟဲသွားတော့မယ်နော်'
ထွက်သွားဖို့ပြင်နေတဲ့ကောင်လေးကို
ဂျောင်ကု လက်ကိုဆွဲလိုက်ပြီးခါးကိုလှမ်းဖက်
တော့ထိုကောင်လေးက ကြည်နူးဟန်ရှိနေသော
မျက်၀န်းလေးတွေနဲ့ကြည့်လာသည်။
ထယ်ယောင်းစိတ်ထဲတွေးမိနေတာက
ဒီလိုလေး ဒီလိုလေးကမောင့်အခန်းထဲသူ
မှား၀င်မိတုန်းကမပြောဘူးဆိုပြီးထွက်ပြေးခံနီး
မောင်ပြုမူခဲ့တဲ့အရာလေး။
"ကောင်လေး မေးနေတာဖြေ'
"လွှတ်ပေး ဒါကလူကြီးလူကောင်း
မဆန်စေဘူးနော် '
ထိုစကားကြားကြားချင်း ဂျောင်ကုခေါင်းတွေ
ကိုက်လာသည် ဒုဓလီလေးကိုဖက်ထားတာ
ပါလွှတ်မိပြီး ခေါင်းကိုသာကိုင်ထားမိသည်။
"ဘ..ဘလိုဖြစ်တာလဲ
ခေါင်းကိုက်လာတာလား'
ဂျောင်ကုခေါင်းငြိမ့်ပြတော့
ထယ်ယောင်းအောက်ထပ်ကမင်ယူနဲ့ဂျွန်နသန်ကောဦးလေးချွိုင်ကိုပါလှမ်းခေါ်တော့သည်
YOU ARE READING
ဒုဓလီထယ် (season-2)
Fanfictionတစ်ဖန်ပြန်လာဦးမှာ..မင်းကိုရဖို့ပဲမောင်။ Song_Tie me down
