"ကျောင်းသား ဥက္ကဌ ကင်မ် ထစမ်း
မင်းဒီရန်ဖြစ်နေတဲ့ကျောင်းသားနှစ်ယောက်
ကိုတောင် မထိန်းနိုင်ဘူးလား ဟမ်'
Seoulမြို့ရဲ့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းကြီး၀ယ်
ကျောင်းသားဥက္ကဌ ကင်မ်ထယ်ယောင်းမှာ
ကျောင်းအုပ်ကြီးရဲ့ဆူပူမှုကိုခံနေရတော့သည်။
သူ့နာမည်ကကင်မ်ထယ်ယောင်း
အသက်က ၁၉။ မိဘတွေက ချမ်းသာတဲ့ထဲ
လည်းမပါပဲ ငွေအသင့်အတင့်ရှိကြသူတွေ
ဖြစ်သည်။ စာလည်းတော် တည်ကြည်ရင့်ကျက်
တဲ့သူဖြစ်တာကြောင့် ကျောင်းသားဥက္ကဌ
နေရာကိုရထားသူပင်။ အခုလည်း သူ့အတန်းထဲကဆိုးပေသူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ယူဝွန်းနဲ့
မွန်လီက သူမရှိတုန်းထိုးကြိတ်ထားမှုကြောင့်
ကျောင်းအုပ်ကြီးရဲ့ဆူပူမှုကိုအကြိတ်အနှယ်
ခံနေရတော့သည်။
"ကျတော်တောင်းပန်ပါတယ်
ဆရာကြီး ကျတော့်ပေါ့ဆမှုကြောင့်ပါ'
"မင်းတို့ကမိဘတွေခေါ်ရမယ့်အရွယ်တွေလည်း
မဟုတ်တော့ဘူး ကျောင်းသားဥက္ကဌ ကင်မ်
နောက်ခါမပေါ့ဆမိစေနဲ့ ဒီနှစ်ကောင်ကို
သေချာကြည့်ထား ကြားလား'
"ဟုတ်ကဲ့ပါ'
"သွားကြတော့မင်းတို့ရုံးခန်းကို'
"မင်းတို့နှစ်ကောင်အဲ့တာဘယ်သွားတာလဲ!'
ရုံးခန်းကထယ်ယောင်းတို့ထွက်လာကြတော့
သူ့ငယ်ပေါင်းဖော်သူငယ်ချင်းကြီး
နှစ်ကောင်ကသူ့ဆီကအဆော်ခံရမှာစိုးလို့
ပြေးဖို့ကြံနေတာကြောင့် ထယ်ယောင်း
အော်ခေါ်လိုက်သည်။
"ဟီးဟီး သူငယ်ချင်းကြီးကလဲ'
"ငါတို့ကအပျော်ရန်ဖြစ်တာပါ
ပြီးရင်တည့်တာပဲမင်းသိတာပဲ'
ကလေးလေးလိုလိုခွေးလိုလို
နှစ်ကောင်ကြောင့်ထယ်ယောင်း
ခေါင်းတခါခါဖြင့်သာ။
ယူဝွန်းနဲ့မွန်လီက ချမ်းသာကြတဲ့သူတွေထဲ
ပါသည်။သို့ပေမယ့် သူတို့မိဘတွေ
အချင်းချင်းကခင်မင်ကြသည်။
ဒါကြောင့်ထယ်ယောင်းကငယ်ငယ်
တည်းကသူတို့နဲ့ငယ်ပေါင်းဖော်တွေပင်။
"ထားတော့ ဒါနောက်ဆုံးဖြစ်ပါစေ
မဟုတ်ရင်ငါအန်တီတို့ကိုတိုင်ပစ်မှု'
